Paul Pierce werd vorige week met mede-ex-Celtics Kevin Garnett en Jason Terry gepresenteerd als nieuwe aanwinst van de Nets. Ik heb niet snel medelijden, maar de beelden van Pierce in Brooklyn werden zelfs mij even te veel. Het was de confrontatie met de noodzakelijke, maar vreselijk onromantische kant van sport.
De beelden uit Brooklyn leken op een aflevering van Ik Vertrek. Pierce zat erbij als het kind dat door zijn ouders was meegesleept naar een Frans dorp waar hij niemand kent en de taal niet spreekt. Het leek alsof hij elk moment in janken uit kon barsten, maar ook wist dat hij er het beste van moest gaan maken.
Paul Pierce hield zich groot. Zoals hij dat eigenlijk al doet sinds het moment waarop hij hoorde dat hij niet tot het eind van zijn carrière in Boston zal spelen. Vijftien jaar lang was Pierce een Celtic en hij had niet gedacht ooit nog weg te gaan uit Beantown. Maar Pierce is een groot sportman en hij begrijpt de keuze die de Celtics hebben gemaakt. Hij slikt zijn tranen in en spreekt niets dan lof over zijn zo geliefde ex-werkgever.
Op de feestelijke presentatie in Brooklyn staarde Pierce wat rond en mijmerde hij over het moment dat hij in een Nets-shirt terugkeert in de TD Garden. “Ik heb me al honderdduizend keer voorgesteld hoe het zal zijn. En telkens weer moet ik huilen.” Ik roep alle Bostonians op om die dag te laten zien dat de romantiek niet helemaal verloren is. Laten we ongegeneerd meeblèren met Bostons verloren legende.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties