Jayson Werth heeft zijn oude liefde Betsy ingeruild voor een nieuwe. Dat was veel mensen niet eens opgevallen. Degene waar hij nu mee rondloopt lijkt heel veel op Betsy. Vandaar. Zij is alleen tien jaar jonger, nog uiterst soepel en heeft niet als Betsy een oude leren huid vol met barsten en losse draden.
Werth hield nog wel van Betsy, maar ja, de harde klappen werden haar teveel, haar flap liet los en ze viel langzaam uit elkaar. Een paar weken geleden bleef na een vang de bal haken en wist Werth dat het echt niet meer ging. Er zat niets anders op dan een nieuwe handschoen te kiezen en Betsy te vervangen. “Vroeger voelde het alsof ik met ‘Old Trusty’ het veld op ging. Maar nu vertrouwde ik haar niet meer.”
De meeste spelers hebben net als de outfielder van de Nationals een speciale band met hun handschoen. Dat begint al op jonge leeftijd bij hun eerste exemplaar. Veel profs sliepen als jochie er mee samen, namen hem overal mee naar toe of hij bleef de hele dag aan hun vingers zitten. Ze verzorgden hem alsof het een huisdier was. “In de hiërarchie van herinneringen staat je eerste handschoen boven je eerste kus en je eerste auto”, vond oud-honkballer Bob Feller.
Later als spelers ouder worden behandelen ze hun handschoen zoals een musicus zijn instrument. Zo’n ding is strikt persoonlijk en daar moet je vooral met je tengels van afblijven. Bang dat een vreemde hand het perfecte gevoel laat verdwijnen. Voormalig reliever Mike James werd borderline agressief als iemand zijn handschoen aanraakte en ook Brandon Phillips kan er niet tegen. “Echt niemand mag er aan komen. Anders wordt het vechten”
Journalist Tim Kurkjian vroeg begin jaren tachtig aan kortestop Mark Belanger van de Orioles of hij eens een keer zijn handschoen mocht passen, gewoon om te kijken hoe het voelde. “Ik vermoord je nog eerder, dan dat je ook maar een vinger naar mijn handschoen uitsteekt”, sprak Belanger beslist.
Voor Mike Gallego van de Athletics was zijn handschoen zo belangrijk dat hij zijn leven waagde. Vlak voor een wedstrijd in de World Series van 1989 begon de aarde in San Francisco te beven. Iedereen sprintte de kleedkamers uit. Gallego ook, maar hij bedacht ineens dat hij zijn handschoen was vergeten. Terwijl het stadion schudde, rende hij terug naar binnen. “Iedereen riep: ‘Ben je gek geworden? Wegwezen man!’ Maar ik kon hem niet achter laten.” In het pikkedonker vond hij hem op de tast en vluchtte weer naar buiten.
Honkballers proberen hun handschoen zo lang mogelijk in leven te houden, maar hebben altijd een goede back-up klaar. “Een nieuwe handschoen uittesten gaat hetzelfde als bij een relatie”, zegt Torii Hunter van de Tigers. “Het begint met daten, je brengt samen wat tijd door om te zien of zij degene is voor jou. Pas na een jaartje weet je zeker of ze de ware is.”
Spelers kunnen uiteindelijk geen afscheid nemen van hun kapotte handschoen. “Het is als met je oude moeder. Je zorgt voor haar en je blijft betrokken. En een oude moeder gooi je niet weg”, zei voormalig outfielder Dave Henderson.
Werth heeft Betsy laten ‘bronzen’, op een sokkel gezet en ze staat nu op een mooi plekje in zijn huis. Een fijn pensioen voor een oude versleten dame.
Foto: Getty Images
Reacties