Of ik nog iets te wensen heb op sportgebied? Het is een vraag die vaak aan mij wordt gesteld. Omdat ik commentaar heb gedaan van de Champions League finale, op het wereldkampioenschap voetbal ben geweest en de mooiste voetbalstadions in Europa voor mijn werk heb bezocht en nog altijd bezoek, denken mensen vaak dat er nog weinig te wensen valt. Oke, ik heb absoluut een geweldige baan. Maar geloof me, ik heb nog genoeg dromen. En de grootste is wel het bijwonen van de Superbowl. Het is eigenlijk niet eens meer een droom, het neigt naar een obsessie. Ik kan soms zwetend midden in de nacht wakker worden als ik eraan denk dat ik nooit een keer live bij de Superbowl zal zijn. Dan sta ik op, stop ik mijn kop onder de koude kraan, doe wat ademhalingsoefeningen om rustig te worden en ga weer liggen. Ik moet en zal een keer naar de Superbowl. Geen discussie over mogelijk!
Ik hoef niet diep te graven om de eerste Superbowl die ik helemaal op tv heb gezien uit mijn geheugen te halen. Dat komt eigenlijk door twee dingen: frikandellen (ja, tegenwoordig mag je dat ook zo schrijven) en Emmitt Smith. Ik keek de wedstrijd bij mijn goede vriend Eus.
Eus en ik delen de liefde voor de NFL en hij wilde die nacht ook zijn andere grote liefde met mij delen: de frikandel. Toen de Buffalo Bills op weg leken Cowboys Emmitt Smith en Troy Aikman te verslaan, het stond bij rust 13-6 voor de Bills, was ik vooral bezig om te vechten tegen de misselijkheid na de zevende frikandel met mayo van die avond.
Met volle mond scholden we in het derde en vierde kwart onze favoriet Dallas naar de Superbowl zege. Twee touchdowns van de held en de uiteindelijke MVP Smith waren genoeg. En de liefde voor de Superbowl was geboren, de frikandel en ik zijn inmiddels wat uit elkaar gegroeid.
Er zijn daarna natuurlijk vele prachtige Superbowl nachten geweest. Die rare nacht van 1 op 2 februari 2004. De liefhebbers denken natuurlijk voornamelijk terug aan de winnende trap van ex Amsterdam Admirals kicker Adam Vinatieri. Stiekem waren we allemaal apetrots dat een speler die bij ‘onze’ Admirals had gespeeld de Superbowl in de laatste seconde besliste in het voordeel van de New England Patriots, en zo de dappere Carolina Panthers in rouw dompelde.
Maar die avond was natuurlijk voor de rest van de wereld vooral de Superbowl van Nipplegate, de bedachte act van Justin Timberlake en Janet Jackson waar heel Amerika schande van sprak. De Engelse streaker Mark Roberts baalde er misschien wel het meeste van. Hij rende vlak voor het begin van de tweede helft bijna naakt over het veld en werd getackeld door Patriots linebacker Matt Chatham nota bene, waarna arrestatie volgde. Maar door Nipplegate sprak bijna niemand daarover.
Boeken vol zijn er geschreven over memorabele Superbowl momenten en komend weekend wordt daar weer een nieuw hoofdstuk aan toegevoegd als de Pittsburgh Steelers en de Green Bay Packers het in het Dallas New Stadium tegen elkaar opnemen. Dit keer kijk ik op de Superbowl Party in het Amsterdamse Hard Rock Café te midden van andere fanatieke NFL fans. Geen frikandellen dit keer, maar wel chicken wings. Waarschijnlijk weer te veel. Er is niet zoveel veranderd sinds die avond bij Eus thuis. Maar ooit, ooit zal ik erbij zijn. That’s my dream.
Jeroen Elshoff is voetbalcommentator bij NOS Studio Sport, geen kenner maar wel liefhebber van de NFL. Hij laat op Sport Amerika op geheel eigen wijze zijn licht schijnen op zaken die hij interessant, leuk, aardig of vermeldingswaardig vindt.
Foto: pub.tv2.no
Ik zou (bijna) een moord doen voor ’n frikandelletje met.
Comments are closed.