Op deze plek bespreken Ingmar Meijer en Eva Gerritse wekelijks op nonchalante wijze de gebeurtenissen in de Amerikaanse sportwereld. Wat was opvallend, interessant, geinig of juist bloedserieus? ING houdt je op de hoogte.
Seasons greetings Eva,
Terwijl jij lekker met jouw board door de sneeuw heen glijdt, gaat de Amerikaanse sportwereld lekker verder. Zo wordt bijvoorbeeld de wissel van de macht in Los Angeles steeds duidelijker. Inmiddels zijn de Clippers ‘onoverwinnelijk’. De ploeg die altijd in de schaduw stond van grote broer Lakers is dit jaar toch uit de schaduw gekomen van de kampioenenveelvraat van Staples Center.
Vinny del Negro, in m’n boek toch niet de beste coach, heeft LAC naar een franchise-record van dertien zeges getild. Resultaat: een 21-6 record, een eerste stek in de Western Conference Pacific division. Alleen Oklahoma doet het qua gemiddelde nog net iets beter.
Het blijft een raar gezicht. Maar eerlijk is eerlijk de Clips hebben een goed uitgebalanceerde ploeg. Dat is dus totaal niet te zeggen van de Lakers, die het woord kwakkelseizoen een nieuwe dimensie geven. Of komt daar nu verandering in met de terugkeer van Steve Nash? Is hij hun Messias? Is hij de Canadees de wonderdokter die ervoor zorgt dat de pikorde weer hersteld wordt?
——
Merry X-mas Ing,
Vanuit de Oostenrijkse sneeuw lijken onze geliefde Amerikaanse sporten heel ver weg. Hier gaat het vooral over sneeuwhoogtes en lawinegevaar.
In zomers LA heeft good old Nash in elk geval een goede beurt gemaakt tijdens zijn eerste potje ballen na bijna twee maanden aan de kant te hebben gestaan. Hij droeg twaalf punten en negen assists bij aan de winst op de Warriors. Je zou bijna denken dat hij de sleutel is tot succes, het geheime ingrediënt dat van de Lakers een perfect kerstdiner maakt.
Een wonderdokter is Nash niet, maar zijn terugkeer zorgt er wel voor de Lakers eindelijk op volle sterkte zijn. Pas voor de derde keer dit seizoen is de gedroomde starting line up beschikbaar. Aan D’Antoni nu de taak om het geheel draaiend te krijgen. Noem mij een optimist, maar als Bryant, Gasol, Howard en Nash er voor zorgen dat ze de komende weken fit blijven, geloof ik erin dat we binnen een paar weken een heel ander LA gaan zien. Winst in New York op Eerste Kerstdag zou alvast een mooi kerstcadeautje zijn voor de Lakers fans.
——
Met enige droefheid nam ik vorige week al kennis van het feit dat Rex Ryan had besloten Mark Sanchez – dan eindelijk – voorgoed aan de kant te laten. Met grote telegraaf-letters konden de New York Jets ‘no playoffs’ op hun borst schrijven. Alsof niemand die aan had zien komen.
Ik volg de NFL heel passief, maar de Jets zijn verreweg mijn favoriete team. Dat kwam door de ex van Eva Longoria. Met deze quarterback was hilariteit een garantie: ballen op helmen of passes die op ring III belanden et cetera. Er is immers niks leukers dan leedvermaak. Sport is entertainment is mijn argument tegen peeps die dit wellicht raar vinden.
Ryan besloot Greg McElroy op te stellen als de nieuwe spelverdeler. Lood om oud ijzer. Aan het spel van de Jets veranderde niets. Ook de nieuweling hoefde niet te rekenen op veel protection. Hij ging maar liefst elf keer naar de grond in het verloren duel tegen de San Diego Chargers. Anyway, het is nu exit Sanchez en de gehypte Tim Tebow. Ryan heeft twee QB’s in één seizoen om zeep geholpen. Is dat de knapste prestatie van de Jets deze jaargang. En wat ligt er nog voor deze ‘slachtoffers’ in het verschiet?
——
Net wanneer je denkt dat het niet slechter kan, raken de Jets een nieuw dieptepunt. Het is duidelijk dat er iets moet veranderen in New York. Je moet mij als NFL-rookie ook niet om de oplossing vragen, maar het lijkt er op dat Rex Ryan nu toch echt zijn eigen graf heeft gegraven. Hoe ver hij de Jets in het verleden ook heeft gebracht, het houdt een keer op. Het is altijd te kort door de bocht om tegenslagen volledig op het conto van een head coach te schrijven, maar het is over het algemeen wel de eerste kop die rolt wanneer er behoefte is aan verandering.
——
Voordat ik mijn laatste ING-woorden van dit jaar tik, wil ik nog weten wat jouw SA-moment van het jaar was en waarom dit jou zo is bijgebleven? Voordat jij antwoordt, doe ik mijn duit in ’t zakje. Ik zou als fan het jaar van LeBron kunnen noemen, de SportAmerika Superbowlparty in Coco’s of de onverzettelijke vechtmachine van de San Francisco Giants. Ik kies voor 25 augustus 2012. De dag waarop de Boston Red Sox de handdoek wierpen, vier (ster)spelers verhuisden naar Tinseltown en kozen voor een nieuw te bewandelen pad. Lijdzaam keek ik toe hoe langzaam de gifbeker leeg ging, maar met hoop dat ‘we’ weer sterker terugkomen. Hoop doet leven nietwaar?
Liefs Ing
——
Mijn meest memorabele SportAmerika dag van 2012 was donderdag 2 augustus 2012. Ik heb er al eerder over geschreven in ING. Die avond zag ik Team USA in actie in de Olympische Basketball Arena in Londen. Hoe mooi, uniek, spannend, frustrerend sommige andere sportmomenten dit jaar ook waren, die avond in Londen was ‘the real thing’. Ik zag James, Durant, Bryant, Anthony, Paul en al die andere sterren voor mijn ogen de meeste bizarre Olympische basketball wedstrijd ooit spelen. Tegen het arme Nigeria werden zo’n beetje alle records verbroken. En ik was erbij. Onvergetelijk.
Nu snel aan het kerstdiner en op naar 2013. Tchüss!
Eef
Hele fijne kerstdagen en een glorieus 2013 namens ING!
Foto’s: Getty Images
Reacties