Wat kan een mens zich vergissen.
Nadat CBS-columnist Gregg Doylen het had bestaan om LeBron James na Game 3, op enigszins botte toon ook nog, de mantel uit te vegen, was ik vastbesloten het voor de zelfbenoemd King op te nemen.
Het vierde kwart, had Doyel gesuggereerd, is normaal gesproken het podium waarop supersterren worden geboren. Maar jij, LeBron, wordt dan juist kleiner. What’s going on there?
Het antwoord van James mocht er zijn (video onderaan).
,,Ik denk dat jij je maar op een kant van de vloer concentreert. Al waar jij naar kijkt is het stat sheet. Eerlijk, ik ben een dubbelzijdige speler. Vanavond liep het bij D-Wade aanvallend, logisch dus dat we hem de bal bleven geven, om ons aanvallend naar huis te brengen. Misschien moet jij straks de film nog maar eens bekijken en kijken wat ik verdedigend heb gedaan. Kun je morgen terugkomen en me een betere vraag stellen”, aldus LBJ, met aan het eind een glimlach op z’n lippen.
Pats! Right on the money. Dacht ik.
Immers, in het basketball wint de aanval wedstrijden, maar de verdediging kampioenschappen. En iedereen kan toch zien wat voor een inbreng James heeft? Toch?
Is iedereen opgevallen hoe seizoens-MVP Derrick Rose aan het slot van de Chicago-series werd kaltgestellt? Gezien dat de normaal volop scorende Mavericks niet boven de negentig punten (gemiddeld) uitkomen? Dat Dallas nauwelijks veertig procent van de vloer schiet? Dat de ploeg van Dirk Nowitzki grossiert in balverlies? En dat Jason Terry tegen Miami in het vierde kwart plotsklaps niet meer zo clutch is als normaal? Het enorme vloeroppervlakte dat James bestrijkt als de tegenstander aanvalt? Passes frustreert? Steals maakt? Blokt? Open schoten voorkomt?
Voor het overgrote deel de verdienste van LBJ. En hij zou ze in Game 4 allemaal wel even een poepie laten ruiken, de haters.
Dacht ik.
Nou, mooi niet. Het werd een aanfluiting. Een regelrechte sof. Een van de meest dramatische playoff-optredens (van een superster) ooit. Goed, defensief deed-ie het redelijk, maar aanvallend was het spel van LeBron James schrijnend.
Acht schamele puntjes stonden er na afloop achter zijn naam. En wat nog erger was: hij gaf in het vierde kwart niet thuis. Verstopte zich. Wilde de bal niet. Gaf hot potato-passes. Stond te wachten aan de buitenkant. En lostte een enkele schotje, op het moment dat de poet werd verdeeld.
Iedereen kan ‘ns een keer een offday hebben, natuurlijk. Behalve een absolute superster. Die staat er als het er om gaat. Z’n schot kan ‘ns een avond niet vallen, maar dan nog moet-ie op een respectable aantal punten kunnen komen.
Blijft de vraag: wat was er ins hemelsnaam met LBJ aan de hand in Game 4?
Zelf wist-ie het ook niet. Kranig stond-ie op woensdag de media te woord. Parreerde met flair de golf van kritiek die over hem heen kwam. Het was terecht, wist James, maar naar de oorzaak kon ook hij slechts gissen. Misschien was het ’t ritme dat hem ontbrak, doordat hij te lang te veel de facilitator had gespeeld, probeerde hij. Daardoor had-ie op het moment supreme niet het instinct om de wedstrijd over te nemen. Zoals het een superster betaamt.
Kan.
Persoonlijk hoop ik dat LBJ, fysiek gezien, eigenlijk gewoon te goed is. Een soort van Superman die als erop aankomt niet weet welke superpowers te kiezen. De laser eyes of the super strength? Z’n puike schot of z’n harde penetratie?
Ik vrees echter dat de beste basketballer van de NBA nu eenmaal niet de wiring heeft van, pak ‘m beet, Michael Jordan, Kobe Bryant en Derrick Rose. Echte winnaars, alpha males pur sang, die in het vierde kwart de bal willen, opeisen. Die de druk van het moeten winnen avond aan avond willen voelen, en daar persoonlijk verantwoordelijk voor willen zijn. Die niet louter tevreden zijn met een overwinning, maar gaan voor de absolute kill.
Dinsdagavond realiseerde ik me plotseling dat LeBron James het oprecht meende, toen hij bij zijn overgang naar de Miami Heat verzuchtte dat hij nou tenminste niet meer iedere avond het beslissende schot hoefde te nemen.
Wat kan een mens zich vergissen.
De vraag van Gregg Doyel en het antwoord van LeBron James na Game 3:
Foto: www.grandland.com
Kom op zeg. Deze man is al 7 jaar een genot om naar te kijken, en in Cleveland had hij geen supporting cast om te winnen. Het is een TEAMsport he? Nu heeft ie dat wel, en laat hij al de gehele playoffs topbasketball zien. Ik ben het met je eens dat Game 4 een aanfluiting was, maar ga aub niet op deze wedstrijd af. Als ze gewonnen hadden (zoals game 3), dan was deze column niet eens geschreven…
En waar ben je het precies niet mee eens?
@Ton: Niet alleen deze Game 4. Vergeet niet Lebron’s optreden in Game 5 vorig jaar tegen de Boston Celtics.
Comments are closed.