Het is mooi geweest. Grant Hill en Jason Kidd verlaten de NBA met een voldaan gevoel en kijken trots terug op een lange basketballcarrière. In de week van het afscheid van de twee veertigers kan ik het niet helpen af en toe aan Kobe te denken. Hij is weliswaar vijf jaar jonger, maar de speculaties over het einde van zijn carrière zijn er niet minder om.
In een toch al dramatisch seizoen sloeg twee maanden geleden het noodlot toe voor de Black Mamba. Een afgescheurde achillespees is geen kattenpis. Kobe’s fans willen graag geloven dat hij een soort superman is, maar ook superman moet met zo’n blessure gewoon op de bank met zijn been omhoog en wachten.
Voor ons NBA-volgers zit er niks anders op dan te speculeren over zijn herstel en de toekomst van Kobe bij de Lakers. Sla er een willekeurige Amerikaanse sportwebsite op na en je vindt een basketballgoeroe die uitlegt wat de Lakers moeten doen om Kobe aan zijn zesde ring te helpen. En waarom? Omdat Jordan er zes heeft? Nou en.
Ik gun Kobe zijn zesde ring, maar misschien zit het er gewoon niet in. En is het dan niet beter om dat te accepteren? Leidt doorgaan dan niet alleen maar tot frustratie? Nu gaan er natuurlijk mensen zeggen dat dat geen topsportmentaliteit is. Die mensen mogen het cv van Bryant er even bijpakken. Daar met je topsportmentaliteit. Bryant heeft die ring niet nodig om een legende te worden.
Ja, ik gun Kobe zijn zesde ring. Maar ik gun hem nog meer een trots en tevreden afscheid. Net als Kidd en Hill.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images.
Reacties