Twee mannen wonnen de afgelopen vijf jaar de prijs voor meest waardevolle speler. LeBron James vier keer, Derrick Rose één keer. Als het aan het management van de Chicago Bulls had gelegen, waren de twee in 2010 teamgenoten geworden. Een charmeoffensief ten spijt, koos James er voor om zijn talent naar South Beach te verhuizen.
Het seizoen dat volgde op die beslissing stond in het teken van een niet te stoppen Derrick Rose. De Bulls waren goed, maar dat Rose hen naar 62 gewonnen wedstrijden in het reguliere seizoen zou leiden, had niemand verwacht. En zo stonden James en Rose op 26 mei 2011 tegenover elkaar in de vijfde en beslissende wedstrijd van de finale van de Western Conference.
Vorige week stonden ze weer samen op de vloer. In Miami waren alle ogen gericht op James en Rose. Ook deze wedstrijd werd gewonnen door de Heat en Rose moest overduidelijk nog wennen aan het spel. Hij was nog niet dezelfde speler die in april 2012 geblesseerd de NBA verliet.
Niet alleen de speler, maar ook de persoon Derrick Rose is een ander dan in zijn eerste basketballeven. Het seizoen 2010/2011 maakte van Rose een superster, maar anders dan de meeste basketbalsterren was Rose ingetogen en bescheiden. Nu niet meer. De kritiek tijdens zijn afwezigheid heeft hem veranderd. Hij noemt zichzelf zonder blikken of blozen de beste speler in de NBA.
Derrick Rose is terug, in een compleet vernieuwde versie en met een duidelijk doel. Die conferencefinale uit 2011 verdient een herhaling.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties