Diegenen die afgelopen zondag de PHILADELPHIA EAGLES hebben zien spelen tegen de New York Giants, moet iets zijn opgevallen. Naast het feit dat Philadelphia verloor, thuis en tegen een Giants-team dat allesbehalve in topvorm was, leidde vooral de manier waarop werd verloren tot grote teleurstelling. Geen moment was er sprake van de high-octane offense die vrijwel heel Amerika verwacht van de Eagles.
Veel te makkelijk ook liet de voor veel geld vertimmerde defensie zich verrassen door de snelle passes van Giants quarterback Eli Manning. Onzichtbaar bovendien was superster Michael Vick, die bij tijd en wijlen zelfs een gedesoriënteerde indruk maakte en geen moment zijn gewoonlijke stempel kon drukken op een wedstrijd die eigenlijk best wel te winnen viel.
Tot vijf keer toe kwam Philadelphia immers tot ver in de red zone van New York. Dat leverde echter slechts één touchdown en drie field goals op. De punten die daarbij verloren gingen maken achteraf ontegenzeggelijk hét verschil tussen winst en verlies. Wat opvalt bij die red zone conversions, een facet van het American Football overigens waar Eagles-coach Andy Reid niet bepaald om bekend staat, is dat er sprake lijkt te zijn van een groot gebrek aan creativiteit. Het lijkt wel haast dat Philadelphia over onvoldoende plays beschikt om vanuit de red zone de laatste paar yards te maken naar de end zonde.
Dat is, vooral voor een dream team als de Eagles, een schokkende constatering. Michael Vick is met zijn running ability immers overal op het veld een groot gevaar voor tegenstanders, maar in de red zone krijgt zijn atletisch vermogen nog een extra dimensie. Het geeft de aanval simpelweg nog meer opties. In plaats van te leunen op de running back of de wide receivers en tight ends in te schakelen, hebben de Eagles de zeer geloofwaardige optie om ook Vick te gebruiken als directe dreiging.
Dat hoeft niet per sé natuurlijk, want met LeSean McCoy, Ronnie Brown, DeSean Jackson, Jeremy Maclin en Jason Avant beschikt Philadelphia over meer dan voldoende wapens om te scoren. Zondag was daar echter weinig van te merken. Kenmerkend was de uitvoering bij een red zone scoringskans aan het begin van het derde kwart, bij een stand van 13-14 Giants.
Eerst probeerde de Eagles via fullback Schmitt te scoren. Hij kwam dichtbij, maar niet dichtbij genoeg. De twee downs daarna gingen de Eagles voor weinig creatieve quarterback sneaks. Die slaagden niet, dus probeerde de Eagles het nog maar een keertje via Schmitt. Ook dat mislukte wederom, waardoor een field goal het onbevredigende eindresultaat was en de Eagles slechts op 16-14 kwamen, in plaats van uit te lopen naar een misschien wel doorslaggevende 20-14.
Naast het gebrek aan red zone conversion door de aanval, viel ook de defensie van de Eagles het nodige aan te rekenen. De nieuwe defensive coördinator Juan Castillo is trots op zijn visie op verdedigen, die hij lijkt te baseren op zijn voormalige job als offensive line coach. Castillo houdt namelijk van een verdediging die actief probeert naar een positie te komen, in plaats van een positie te handhaven. Zijn methode is dan ook geen echte blitz verdediging, waarbij de gehele defensie vol druk zet om de passing game van de quarterback uit te schakelen dan wel de quarterback zelf te vloeren; het lijkt meer een light versie te zijn.
Castillo stelt zijn linemen vaak wijdt op, zodat zij over een breed gebied direct diep druk kunnen zetten op de offensive line van de tegenstander. Met sack-artists als Cullen Jenkins en Jason Babin is dat natuurlijk een verleidelijke optie, maar het heeft ook tot gevolg dat er gaten ontstaan tussen en achter de defensive line. Als de defensive line niet in staat is om de passing game snel te ontregelen, of, zoals vorige week tegen de Atlanta Falcons, als de opponent een goede running game heeft, loert het gevaar dat met snelle passes naar de receivers dan wel goed anticiperen van de running back, de gaten tussen en achter de defensive linemen uitgebuit kunnen worden.
En dat is precies wat Eli Manning en de Giants deden. Met slimme en snelle plays werden dikwijls de wide receivers gevonden. Het zwakke linebackers team van de Eagles kon daar weinig tegenover stellen en met zoveel ruimte om te dekken was zelfs het beste cornerback-duo van de NFL, Nnamdi Asomugha en Asante Samuel, kansloos.
Als zowel aanval als verdediging het nodige te wensen overlaten, voorspelt dat weinig goeds voor de Super Bowl-ambities van de Philadelphia Eagles. Het is echter pas september en de playoffs zijn nog maanden weg. Bovendien kunnen de Eagles enkele overtuigende excuses aandragen.
De voornaamste is de fitheid van Michael Vick. Vick was afgelopen zondag duidelijk niet honderd procent, na de hersenschudding die hij opliep tegen Atlanta een week eerder, en dat verklaart wellicht voor een deel ook de weinig overtuigende aanval tegen de Giants.
Bovendien heeft het veelbesproken aankoopbeleid van de Eagles ook zijn nadelen. Met een voorbereiding van amper een maand kun je niet verwachten dat zowel verdediging als aanval strak op elkaar zijn ingespeeld, iets wat in het American Football juist onmisbaar heeft. Patronen, gewoontes en vertrouwen hebben tijd nodig om te ontwikkelen. Die tijd zal Philadelphia ook zeker goed doen, al was het maar voor Michael Vick‘s fitheid. Een combinatie die de Philadelphia Eagles maakt of breekt.
Volgende week in deze serie: DETROIT TIGERS.
Eagles waren niet best. Maar er mag ook best erkend worden dat de Giants toch ook zeer aardig speelden.
Comments are closed.