Wat de DETROIT LIONS afgelopen zondag tegen de Dallas Cowboys presteerden was bijzonder. Vlak na rust stond het 27-3 in het voordeel van de Cowboys en was de wedstrijd eigenlijk gespeeld. De Lions waren dood en begraven. Cowboys Stadium nam alvast een voorschot op de monsteroverwinning. Dallas zou dit nooit meer weg gaan geven.
Wat volgde in het resterende deel van de wedstrijd, en dan voornamelijk tijdens het vierde kwart, was iets van adembenemende schoonheid. Een comeback die vreemd genoeg (de achterstand was 24 punten) al heel snel onvermijdelijk leek. De touchdown van Dallas’ Jason Witten vlak na rust die de stand van 27-3 op het scorebord bracht, had de nagel aan de doodskist van Detroit moeten zijn. Maar het bleek het sein voor de Lions om te ontwaken uit de zondagslaap en de Dallas Cowboys een masterclass football te geven. En dat terwijl Detroit in de eerste helft een pijnlijk machteloze indruk achterliet.
De aanval van de Lions, onder leiding van de talentvolle QB Matthew Stafford, kon in het eerste deel van de wedstrijd amper een vuist maken. Zowel de passing als de running game leverde amper iets op en het behalen van een ‘first down’ leek welhaast onmogelijk, laat staan dat Stafford zijn team systematisch over de lengte van het veld richting end zone leidde. Niets van dat alles. Niets van Calvin ‘Megatron’ Johnson ook. Megatron, zo vernoemd door zijn onwaarschijnlijke combinatie van lengte (bijna 2 meter), kracht, snelheid en beweeglijkheid en de misschien wel beste wide receiver van de hele NFL, kwam in het stuk totaal niet voor.
De aanval van Detroit, en dan vooral de combinatie Stafford- Megatron, is echter niet het enige wapen waarop men zich kan beroepen. Onder leiding van de rookie sensatie van vorig jaar, defensive tackle Ndamukong Suh, beschikt Detroit namelijk ook over een formidabele defensie, die het scoren voor ieder team onmogelijk kan maken. Maar de Dallas Cowboys, aangestuurd door de aan zijn ribben geblesseerde QB Tony Romo, hadden geen enkele moeite om de zo belangrijke first downs binnen te halen en vervolgens te scoren tegen de veelgeprezen verdediging van de Lions. Suh leek gevangen in de double coverage die hij als gevreesd sack-artist al vanaf zijn rookie jaar ontvangt en dat had zijn effect op de gehele Lions defensie. Geen blitz, geen sacks, geen intercepties. De Lions defensie leek welhaast krachteloos tegen het systematische en doeltreffende aanvalsspel van de Dallas Cowboys.
Waren dit dan de veelgeprezen Detroit Lions, die een 3-0 record genoten en vorige week in en tegen Minnesota en na verlenging een 20-0 achterstand ombogen in wist? De ‘darling’ van de gehele Amerikaanse sportpers? Suh zou immers een jaar ouder en sterker zijn, Stafford eindelijk fit en Megatron alleen maar meer onverdedigbaar. Bovendien hadden ze Nick Fairley gedraft, de Ndamukong Suh-kloon van BCS Bowl winnaar Auburn. Er was dan ook een zekere consensus aan het ontstaan dat in dit team een toekomstig Super Bowl winnaar school. Misschien niet dit jaar al, maar over een jaar of 3, 4 toch zeker. De jonge maar evenwichtige coach Jim Schwartz zou een definitief einde maken aan het jarenlange leed van de Lions als team en Detroit als stad.
Zondag in Dallas stond er echter een Lions team op het veld dat voornamelijk zijn jeugd toonde: grillig, onvoorspelbaar en snel uit het evenwicht gebracht. Daarmee bevestigde Detroit eigenlijk wat iedereen vooraf had kunnen weten: een jonge ploeg uitbouwen tot een Super Bowl ‘contender’ kost tijd en gaat met ups en downs. Dallas uit, was een down.
Totdat achtereenvolgens linebacker Carpenter en cornerback Houston, binnen een tijdsbestek van 5 minuten, 2 ballen van Romo onderschepte en er linea recta mee naar de end zone konden lopen voor 2 touchdowns. Vanaf dat moment, bij een stand van 27-17, leek de overwinning van Detroit een lotsbestemming. Een lotsbestemming die wellicht in de hand werd gewerkt door fouten aan de zijde van Dallas, maar die vooral ook te danken was aan het plotseling overweldigende spel van de verdediging van de Lions. Want dat de comeback van de Lions in de stijgers werd gezet door de defensie is duidelijk.
Pas in het vierde kwart van de wedstrijd staat Matthew Stafford, en met hem de gehele aanval, echt op. Op meedogenloos efficiënte wijze stuurt Stafford zijn team gedurende dit kwart over het veld. Eindelijk tonen de Lions de prachtige aanvalsmachine ‘out of Motor City ‘. Op onnavolgbare wijze levert ook Calvin ‘Megatron’ Johnson zijn bijdrage. Voor de touchdown die de score 24-30 maakt, loopt Megatron zijn route richting end zone en merkt op dat hij dubbel gedekt wordt. Stafford heeft op dat moment geen afspeelmogelijkheden. Johnson kijkt achterom, ziet zijn QB zoeken en wijst even omhoog. Stafford pompt daarop onmiddellijk de bal met een hoge boog diep in de end zone. Omringd door 3 verdedigers gaat Johnson omhoog en plukt de bal zo uit de lucht, iedereen sprakeloos achterlatend. Na een indrukwekkende 51 yard field goal van John Hanson om de stand op 27-30 te brengen en nog een touchdown van Calvin Johnson voor de definitieve voorsprong van 34-30 is de comeback compleet.
Een comeback die nogal wat implicaties lijkt te hebben voor de status van de Detroit Lions binnen de NFL. In Amerika klinkt namelijk steeds luider de vraag of Detroit niet een serieuze titelkandidaat is. Een vraag die alleen maar harder zal rondzingen als de Lions ook aanstaande maandag weten te winnen, wanneer men aantreed tegen de Chicago Bears. Winst tegen de aartsrivaal zou een volgende stap betekenen in de schijnbaar onstuitbare opmars van de jonge Lions. Plotseling wordt Detroit zo het team voor nu, in plaats van het team van de toekomst.
Eerder: PHILADELPHIA EAGLES |
Mooie stuk wederom. Ben heel benieuwd hoe dit verder zal lopen dit seizoen, we zijn immers pas 4 weken onderweg. Afgelopen jaren zijn er wel meerdere teams geweest die begonnen met 4-0 en uiteindelijk toch een losing season hadden aan het einde van de rit. Desalniettemin heeft dit team natuurlijk ongekend veel potentieel om er iets moois van te maken dit jaar en de komende jaren.
en BTW ik dacht altijd dat hij Megatron werd genoemd omdat hij van die lange armen heeft net als de ‘echte’ Megatron en niet vanwege zijn lengte/kracht/snelheid
Megatron wordt Megatron genoemd dankzij Roy Williams, die destijds op alle fronten verloren van Johnson, en inderdaad, vanwege zijn armen, benen, snelheid – alles groot, lang en sterk.
Dat is althans de lezing van Williams, die zegt met de naam op de proppen te zijn gekomen.
Goed stukje, ik ben helemaal hyped voor Detroit nu.
Pff 😛
Comments are closed.