Afgelopen weekend versloegen Tom Brady en de New England Patriots de Dallas Cowboys in de allerlaatste minuut. Het lijkt logisch die laatste, succesvolle drive exclusief toe te schrijven aan de klasse van Brady en de ‘smarts’ van Bill Belichick. Maar daarmee zou een vitaal onderdeel van de Patriots’ aanval, en een fascinerende ontwikkeling in de NFL als geheel, jammerlijk worden genegeerd: de onmisbare rol van de tight end in de moderne NFL offense.
Brady vond één van zijn twee tight ends, Aaron Hernandez, voor de beslissende touchdown met nog slechts 22 seconden te spelen. De TD was het resultaat van een 80-yard drive die de Patriots, no-huddle, in slechts 2,5 minuut optuigden om een zeer taai Dallas alsnog op de knieën te brengen. Het was 1 van slechts 3 TD’s in de gehele wedstrijd, indicatief voor het zeer overtuigende defensieve spel dat beide ploegen op de mat van Gillette Stadium legden zondagavond. Op de TD van Wes Welker in de 1e helft na, was er bovendien aan beide zijden een tight end nodig (Hernandez dus en Jason Witten voor Dallas) om deze defensieve muur te slechten.
Vooral Brady koos opvallend vaak voor zijn tight ends in de passing game. Hernandez en Rob Gronkowski wisten zich keer op keer vrij te lopen, dikwijls via een korte route achter de defensive line langs, en verzamelden daarmee samen meer dan 140 yards, plus de beslissende touchdown. Op een verkeerde touché in de eerste helft van Hernandez na, die overigens wel leidde tot een interception, waren Brady’s tight ends ook zeer betrouwbaar. Ze waren vaak aanspeelbaar en als ze aangespeeld werden dan waren ze regelmatig beslissend in het omzetten van first downs. Naast het uitmuntende loopwerk van running back BenJarvus ‘The Law Firm’ Green-Ellis, waren Gronkowski en Hernandez de beslissende factor in het slechten van de defensieve muur van Dallas.
Dat Brady graag voor zijn tight ends kiest is natuurlijk niet vreemd. Tight ends zijn groot, sterk en hebben vanwege hun positie op het veld vaak ook geen directe mandekker. De tight end wordt immers niet altijd gebruikt als ‘eligible receiver’ en kan ook een belangrijke rol spelen in het blocken voor bijvoorbeeld de running back of de wide receivers (WR). Defensies worden zo dikwijls geconfronteerd met een lastige keuze: moeten we de tight end direct oppakken in man coverage of laten we hem lopen en vangen we hem eventueel nog op in de zone? Zodra die vraag beantwoordt is doemt de volgende echter al weer op: wie gaat de tight end in kwestie dekken? Zoals gezegd zijn tight ends groot en sterk. Gronkowski bijvoorbeeld, is meer dan 2 meter lang en weegt een kleine 120 kilo. Linebackers en vooral safety’s, de meest logische opties om de tight end op te vangen, zijn stukken kleiner en lichter.
Deze zogenaamde ‘match-up nightmare’ houdt dan ook steeds meer defensive coördinators in de NFL uit hun slaap. Want de Patriots zijn niet het enige team met goede tight ends. De Atlanta Falcons bijvoorbeeld, beschikken over de legendarische Tony Gonzalez, terwijl de San Diego Chargers hun eigen tight end klasbak hebben in Antonio Gates. De Carolina Panthers hebben, speciaal voor hun rookie QB Cam Newton, een receiving tight end aangetrokken (Greg Olsen), terwijl San Francisco’s Vernon Davis een belangrijke rol speelt binnen het overtuigende spel van de 49ers. Ook de Green Bay Packers beschikken, natuurlijk zou je bijna willen zeggen, over hun eigen top tight end: Jermichael Finley. Finley miste vorig seizoen de Super Bowl door een zware blessure maar is dit seizoen helemaal terug, daarmee Aaron Rodgers’ toch al onstuitbare aanval alleen maar gevaarlijker makend.
Finley met name, is een nachtmerrie voor defensies om te verdedigen omdat hij echt een ‘hybrid tight end’ is. Met zijn fysiek zou hij een offensive linemen kunnen zijn maar zijn atletische vermogens maken hem ook geschikt voor de rol van wide receiver. Hybrid tight ends als Finley, met hun multifunctionaliteit en onvoorspelbare rol, worden dan ook steeds meer een onmisbaar onderdeel van de moderne NFL aanval. Vooral met het oog op de zo belangrijke 3rd down conversion. In die situaties is de QB vaak genoodzaakt meerdere yards te pakken, waardoor er gekozen wordt voor de lange(re) pass. De pass naar de wide receiver is in die situaties echter voorspelbaar voor defensies. Zij weten natuurlijk ook dat er yards gemaakt moeten worden en dat de pass gaat komen. Een terugtrekkende secondary kan vervolgens de wide receivers kort dekken op hun route en een succesvolle vangbal onmogelijk maken. In dergelijke situaties is er voor de QB behoefte aan een goed zichtbaar target die niet direct in man coverage loopt en bovendien redelijk eenvoudig te bereiken is. De TE voorziet in die behoefte.
Uiteraard wordt het toegenomen belang van de tight end ook in Amerika opgemerkt. Een leuke column op espn.com trekt grotendeels dezelfde conclusies betreffende tight ends als dit stuk. Interessant is daarbij de link die wordt gelegd tussen de hedendaagse rol van de tight end en de opkomst van de spread offense over de afgelopen jaren. De spread offense maakt gebruik van meerdere receivers die allen een verschillende, vaak diepe route hebben. Het voornaamste gevolg hiervan is dat er veel diepte wordt gecreëerd in het offensieve spel en dat de defensie van de tegenstander, geconfronteerd met veel variabelen, gedwongen wordt een groot gebied te dekken en binnen dat gebied keuzes te maken wie, waar op te vangen. In veel gevallen zal de secondary diep terugvallen met de wide receivers om een ‘big play’ te voorkomen. Nadeel daarvan is echter dat er een groot gat valt tussen secondary en de linebackers. Een tight end die van de line of scrimmage wegdraait kan dan alleen door de overgebleven linebackers worden opgepakt, waardoor hij makkelijker enkele yard upfield kan lopen om vervolgens om te draaien en de pass van de QB te ontvangen. Een first down is op die manier snel gemaakt.
Dit werd afgelopen zondag prachtig geïllustreerd door de Patriots tijdens hun winnende TD score. Het bijzondere van de moderne tight end komt in de handen van Tom Brady en Bill Belichick namelijk pas echt tot volle wasdom. Diep in de redzone van de Cowboys besluiten de Patriots tot een vorm van spread opstelling, met Deion Branch en Wes Welker aan de rechterzijde van Brady, en Hernandez en Gronkowski naast elkaar op links. De bal wordt gesnapt en Dallas besluit te overloaden op de rechterzijde van Brady en dus zijn beide WR’s; een fatale vergissing. Brady kijkt geen moment naar de ‘strongside’ en wacht tot Hernandez en Gronkowski hun route afronden op de ‘weakside’. Hernandez, begonnen aan de buitenkant, kruist in de end zone met Gronkowski die van de binnenkant komt. Brady lijkt eerst voor Gronkowski aan de linkerzijkant van de end zone te willen kiezen maar beslist razendsnel anders als hij Hernandez achterin de endzone voor hem langs ziet lopen. De pass die volgt is pinpoint en de buit is direct binnen voor de Patriots.
Deze demonstratie van de Patriots, en de onmacht van de Cowboys in het verdedigen van een red zone spread met zoveel opties, is een treffende illustratie van de rol van de tight end in de moderne NFL, waarin een veelvoud van plays en variabelen noodzakelijk is om het verschil te kunnen maken. Met de fysieke vermogens en onvoorspelbaarheid van de tight end als één van die voornaamste variabelen, is de tight end een onmisbaar wapen geworden voor ieder team dat serieus mee wil doen voor de titel.
NEW ENGLAND PATRIOTS-DALLAS COWBOYS, DE LAATSTE MINUUT EN GAME-WINNING TD:
Eerder: PHILADELPHIA EAGLES | DETROIT LIONS | CAROLINA PANTHERS |
Reacties