NFC Championship Preview: New York Giants

28 ploegen, waaronder Super Bowl winnaar Green Bay, zitten inmiddels thuis. Maar voor vier ploegen staat de Vince Lombardi Trofee nog op het spel. Op Sport Amerika bekijken we de teams die het tot de conference championships schopten. We sluiten de serie af met de New York Giants.

Lang heerste er onduidelijkheid in de NFC East, maar in het tweekamp tegen de Dallas Cowboys wisten de Gianst toch hun playoff plekje binnen te slepen. Eenmaal verzekerd van hun plek bij de laatste twaalf ploegen vernederde de ploeg van Tom Coughlin de Atlanta Falcons en schokten ze de NFL door zich te ontdoen van de favoriete Green Bay Packers.

Offense

Voor de aanvang van dit seizoen beschreef Eli Manning zichzelf als een elite quarterback. Volgens Eli deed hij niets onder voor de Brady’s van deze wereld. De reactie was een beetje lacherig, maar na de manier waarop de jongste telg uit de Manning familie afrekende met de Falcons én de Packers lacht er niemand meer. Behalve Manning zelf, natuurlijk.

Eigenlijk is het vreemd dat Eli Manning nooit het respect heeft gekregen dat hij afdwong in Super Bowl XLII. De circuscatch van David Tyree kreeg de meeste aandacht, maar het was Manning’s pass naar Plaxico Burress die zijn Giants de winst bezorgde. Hij is niet zo serieus als zijn oudere broer, het lijkt hem allemaal niet zo heel veel te kunnen schelen. Maar ondertussen leunden de Giants, die in de afgelopen jaren vooral van de kwaliteiten van hun backfield uitgingen, op de schouders van de quarterback.

Hij stelde niet teleur. De laatste drie jaar passte Manning elk jaar meer dan 4000 yards en dit seizoen haalde hij bijna 5000 yards – en 27 touchdowns.  In de allesbeslissende seizoensafsluiter tegen de Giants was Manning op zijn best. Meer dan 70% van zijn passes kwamen aan, hij gooide drie TD’s én nul interceptions. In de wedstrijd tegen de Packers deed hij de prestaties van Aaron Rodgers verbleken met 330 yards en drie touchdowns.

Twee van die touchdowns belandden in de handen van Hakeem Nicks. Evenals Manning beschouwt Nicks, die dit seizoen een aantal wedstrijden misten dankzij een blessure, zichzelf als de creme de la creme op zijn positie. Maar tegen de Redskins liet hij nog een perfecte pass van Manning door zijn handen glippen. In het postseason voegt Nicks tot dusverre echter daad bij woord; tegen de Falcons scoorde hij twee touchdowns en overbrugde hij 115 yards. Tegen de Packers was hij nog dominanter, met zeven catches goed voor 165 yards en twee TD’s. Maar in het regular season werd Nicks overschaduwd door een van zijn collega receivers.

Victor Cruz kwam dit seizoen uit het niets en vestigde met 1536 yards en negen touchdowns in zijn tweede seizoen in de NFL een Giants franchise record. Cruz, die niet gedraft werd, vestigde naam met een aantal acrobatische catches en bleek vooral na het vangen van de bal een betere optie dan Nicks. Hij had slechts vijf receptions meer dan zijn collega, maar veroverde 233 yards meer als hij de bal eenmaal in bezit had. In de beslissende wedstrijd tegen Dallas had Cruz zes receptions voor 178 yards en een touchdown.

De running backs van de Giants hadden, zeker voor hun doen, een tegenvallend jaar. Ahmad Bradshaw leek vorig seizoen met 1235 yards de starting rol in New York te hebben verdiend maar moest dit seizoen toch weer de carries delen met Brandon Jacobs. Bradshaw scoorde negen touchdown en Jacobs zeven, maar beiden wisten niet meer dan vier yards per balbezit te noteren. Bradshaw noteerde met 3.9 yards het laagste gemiddelde van zijn carrière en Jacobs was met zijn 3.8 yards per carry nog minder effectief. Tegen de Packers besliste een touchdown van Jacobs het lot van de Super Bowl winnaar van vorig seizoen.

Defense

In het regular season eindigde de Giants defense als 27^ste en kregen ze per wedstrijd gemiddeld 25 punten tegen. Maar de eenheid van defensive coordinator Perry Fewell kwam op het juiste moment tot leven. In hun wildcard wedstrijd tegen de Atlanta Falcons hielden ze de aanval van Matt Ryan en de zijnen zonder score. De enige twee punten die de Giants tegenkregen kwamen uit een safety. Tegen de Packers, waar ze eerder in het seizoen nog nipt van verloren, verstoorde de Giants verdediging de timing tussen Rodgers en zijn receivers beter dan elke ploeg die het dit seizoen probeerde.

2011 was in the Big Apple toch vooral het jaar van Jason Pierre-Paul. Paul werd in de eerste ronde van de draft van 2010 door de Giants kozen, maar brak afgelopen jaar echt door. De defensive end kreeg een kans door blessures van Osi Uymeniora en Justin Tuck en bleek niet te stoppen. Hij startte slechts twaalf wedstrijden maar behaalde toch 16.5 sack. Uymeniora zelf wist ondanks zijn knieproblemen toch nog negen sacks te vergaren.

In de eerste wedstrijd tegen de Dallas Cowboys schreef Paul geschiedenis door de eerste speler te worden die in één wedstrijd een sack noteerde, een fumble forceerde én een fieldgoal blockte. Middels die fieldgoal hadden de Cowboys overtime kunnen afdwingen en dan had het seizoen van de Giants er mogelijk heel anders uit gezien. Zijn sterke prestaties seizoen gaven hem zoveel zelfvertrouwen dat hij, tot ongenoegen van zijn coach Coughlin, een overwinning tegen de Green Bay Packers garandeerde.

Pierre-Paul (foto onder) zelf speelde in Lambeau een relatief rustige wedstrijd, maar Uymeniora wist Aaron Rodgers twee keer te bereiken. Ook tegen de Falcons was de defensive end al succesvol met één sack.

De secondary van de Giants kampte het hele jaar met blessureleed. Maar liefst zes defensive backs eindigden dit seizoen op de injured reserve list van de Giants. Alleen de Packers, Saints en Patriots gaven per wedstrijd meer yards door de lucht toe dan de Giants (255 yards).

Het enige zekerheidje was safety Antrel Rolle, maar je weet als verdediging dat je in de problemen zit als een safety de meeste tackles van de ploeg op zijn naam schrijft.

Foto: Getty Images