De Legendary-serie beslaat legendarische momenten in de geschiedenis van de Amerikaanse sporten. De NFL, MLB, NBA, NHL en college sports zullen allen worden belicht. Van de beste teams, tot individuele hoogtepunten tot speciale drafts en andere historische gebeurtenissen. Vandaag: A Game of Magic.
Het is altijd leuk te discussiëren over wie de meest veelzijdige basketballer is. Van de huidige generatie is dat zonder twijfel LeBron James. Qua veelzijdigheid was Earvin ‘Magic’ Johnson echter onovertroffen, zo bewees hij als rookie met zijn prestatie in de Finals van 1980.
Magic en de LA Lakers namen het in die finale op tegen de Philadelphia 76ers van Julius Erving. De twee teams waren aan elkaar gewaagd. Na de eerste vier wedstrijden was er een gelijke stand van 2-2 en de Lakers leken in wedstrijd vijf een fatale mokerslag op te lopen. Kareem Abdul-Jabbar, de legendarische Laker en MVP van dat jaar, kwam na een gemaakte finger roll verkeerd neer en ging door zijn enkel. Hij ging vijf minuten naar de kant om daarna de wedstrijd te beslissen en de Lakers op 3-2 te zetten, één wedstrijd verwijderd van de titel dus. Na het duel vertrokken de spelers naar Philadelphia, waar de zesde wedstrijd werd gespeeld. Magic zou later vertellen dat hij aan de sombere gezichten van de Lakerfans op het vliegveld al kon zien dat Abdul-Jabbar toch geblesseerd in LA achter had moeten blijven.
Magic, bovengetalenteerd maar nog steeds een eerstejaars, nam zelfverzekerd de leidersrol op zich en besloot de Lakers bij de hand te nemen. Terwijl het vliegtuig van de westkust naar de oostkust vloog en zijn teamgenoten somber naar de voorbijtrekkende wolken keken, probeerde Magic iedereen op te peppen. ‘Don’t fear, Magic is here’ vertelde hij ze met zijn beroemde gulle lach. Johnson vertelde coach Paul Westhead dat hij tijdens high school en college heel af en toe ook als center had gespeeld en dat hij de rol van Abdul-Jabbar wel dacht over te kunnen nemen. Bovendien was Magic opvallend lang voor een guard (2.06m) waardoor hij qua lengte wel als center of forward uit de voeten moest kunnen.
Westhead ging akkoord en dus speelde Magic verdedigend als center en aanvallend als guard in Philadelphia. Het werd een memorabele avond. Illustratief was zijn score met een Skyhook, nota bene de signature move van Kareem, in de eerste minuten van de wedstrijd. Buiten Magic had iedereen bij de Lakers op een zevende wedstrijd gerekend, maar na een goed eerste kwart begon het besef te komen dat het pleit al deze avond beslecht kon worden. Magic was de grote katalysator van dit gevoel door elke positie te bekleden. Toen de rook was opgetrokken stonden er 42 punten, 15 rebounds en 7 assists op de box score.
Met name zijn werk onder het bord maakte hem een ware vervanger van Abdul-Jabbar en in de laatste vijf minuten besliste Magic persoonlijk de wedstrijd door negen punten te scoren. Nogmaals, de toen 20-jarige Magic zat nog maar in zijn eerste profjaar. Hij werd vanwege zijn uitmuntende spel verkozen tot Finals MVP, als enige rookie ooit. Dat hij dit alles presteerde door een voor hem ongebruikelijke positie te spelen, maakte de prestatie en de legende des te groter. Iedereen wist al dat Johnson wel eens de grootste guard ooit kon worden, maar dit had niemand voor mogelijk gehouden.
Het jaar na de titel liep het niet lekker bij de Lakers, die in een spagaat zaten: moesten ze een running team worden met Magic als leider of moesten ze een traditioneel half-court team blijven met Abdul-Jabbar als centrale man. Het seizoen ging verloren en coach Westhead werd vervangen door Pat Riley. Die zag dat Magic de sleutels van het team in handen moest krijgen. Aan de hand van Johnson werden de Lakers in de jaren die volgden bekend als de Showtime Lakers, waarbij Magic opviel door weergaloos spel en vele magische assists.
Reacties