Waar wij met Sport Amerika dagelijks stilstaan bij al het laatste nieuws in de NBA, is het ook niet slecht om af en toe terug te kijken. Met NBA History kijken we terug naar bijzondere teams en indrukwekkende spelers die gedurende de jaren zoveel indruk hebben gemaakt dat we ze graag nog een keer uitlichten.
In de geschiedenis van de NBA zijn er weinig ploegen geweest die zo gehaat werden door hun tegenstanders. De Detroit Pistons van eind jaren ’80 – begin jaren ’90 waren zo’n teams. In die rij van ploegen was het team van het seizoen ’88-’89 het beste, de ‘Bad Boys’ onder de ‘Bad Boys’ zoals hun bijnaam klonk. Zij verdienen zonder twijfel hun plaats in deze lijst.
Het team had eigenlijk maar één superster en dat was point guard Isiah Thomas (foto links met midden Vinnie Johnson en rechts Dennis Rodman). Thomas, bijgenaamd ‘Zeke’, was misschien wel de beste ‘pure’ point guard allertijden. Hij had namelijk alles wat je zou verlangen van de kleinste speler van je team.
Ten eerste was Thomas een echte leider op het veld. Hij, en hij alleen, was het hart en de ziel van zijn Detroit Pistons. Hij gaf telkens opnieuw het goede voorbeeld door wedstrijd na wedstrijd zich voor niets minder dan 100% in te zetten voor zijn team want winnen wou en zou hij. Zelfs al was hij geblesseerd, dan nog ging hij door. Thomas was een echte ‘competitor’ en was ontzettend ‘tough’.
In deze context is zijn Game 6 in de 1988 Finals legendarisch. De Pistons leidden met 3-2 tegen de LA Lakers en konden de titel in de wacht slepen als ze wonnen. Thomas geraakte echter geblesseerd aan de enkel. Game over? Integendeel, Zeke scoorde 25 punten in het derde kwart (een record voor punten in een kwart van een finale) en 43 in de wedstrijd. De Lakers wonnen uiteindelijk met 103-102 (na twee vrijworpen van Kareem na een dubieuze fout) en later de titel, maar het geeft aan wat voor een speler Isiah Thomas was.
Thomas was daarnaast ook een man van grote prestaties op grote momenten. Daarbij komt dat hij erop stond om zijn ploeggenoten zoveel mogelijk te betrekken en enkel zelf het heft in handen te nemen wanneer het echt nodig was. Zijn prestatie van hierboven is één voorbeeld maar er zijn er ander. In 1984 bijvoorbeeld maakte hij 16 punten in de laatste anderhalve minuut van de reguliere speeltijd in de beslissende Game 5 van de eerste ronde tegen de Knicks.
Ten slotte was Thomas ook een zeer degelijke verdediger en ontzettend snel. Het enige dat hem ontbrak was een betrouwbaar schot vanaf de driepuntlijn.
Maar het team van de Pistons bestond uit meer dan Thomas alleen. Dit team was een hecht team en door de negatieve relatie met de rest van de NBA, waren ze enkel en alleen op zichzelf aangewezen. Dit versterkte hun onderlinge band nog meer en maakte dat ze voor elkaar door het vuur gingen.
Op de guard naast Thomas speelde Joe Dumars. Die was vooral een ontzettend goede verdedigende speler, vier maal First Team All-Defense en volgens Michael Jordan de beste waar hij ooit tegen speelde, maar kon op geregelde tijdstippen ook offensief uitpakken en dan vooral wanneer het echt nodig was. Bovendien kon hij ook goed overweg met de bal in zijn handen om af en toe Thomas wat rust te gunnen en was hij ‘the one good soul’ van het team.
Als backup guard speelde Vinnie Johnson. Die kreeg de bijnaam ‘Microwave’ omdat hij in een mum van tijd ontzettend veel punten kon maken. Er waren dan ook momenten waarop hij van geen waarde was maar teams moesten altijd rekening houden met Johnson want hij kon zomaar ‘opwarmen’.
Daarnaast had je center Bill Laimbeer, misschien wel de meeste gehate ‘Bad Boy’ van allemaal. Laimbeer was gewoon ‘dirty’ tot op het bot en stond bekend om zijn harde overtredingen en constante ruzies met andere spelers. Hij kreeg zelfs de immer kalme Robert Parisch (Celtics) zo ver dat die Laimbeer een mep in zijn gezicht gaf. Maar hij had ook zijn kwaliteiten. Laimbeer had een vrij goed outside schot, was een solide rebounder en een sterke verdediger.
Naast Laimbeer speelde Rick Mahorn, misschien wel de vuilste speler van allemaal (hij stapte bijvoorbeeld voortdurend met opzet op de gebroken voet van Celtic Kevin McHale in 1987). Hij stond enkel en alleen voor het defensieve werk op het terrein. Van de bank kwamen ook nog James Edwards en John Salley.
Tussen het backcourt Thomas – Dumars en het frontcourt Laimbeer – Mahorn speelde aanvankelijk Adrian Dantley. Maar omdat die teveel aan zichzelf dacht, werd hij verscheept naar Dallas in ruil voor Mark Aguirre. Die was een jeugdvriend van Thomas en gaf de Pistons een betere kans op een titel. Achter hem speelde de illustere Dennis Rodman (foto).
Er wordt vaak gelachen met Rodman omwille van zijn latere looks bij de Bulls. Maar in zijn tijd als ‘Bad Boy’ zag Rodman er nog normaal uit en was hij, net zoals later bij de Spurs en de Bulls overigens, een zeer nuttige speler. Rodman kon minstens twee posities verdedigen en was een ongelooflijk goede rebounder (misschien wel de beste ooit). Hij gaf heel wat flexibiliteit aan het team.
De Pistons wonnen 63 wedstrijden tijdens het reguliere seizoen en gingen als beste team de playoffs in. In de eerste ronde speelden ze tegen de rivalen uit Boston. Maar waar voorheen dit een clash zou geweest zijn, was dit een makkie voor de Pistons. De Celtics waren ondertussen een oud team en speelden bovendien zonder Larry Bird. de Pistons wonnen dan ook makkelijk met 3-0.
Volgende tegenstanders waren de Milwaukee Bucks. Ook dat team was niet meer wat het ooit geweest was en ze misten bovendien topscorer Terry Cummings in deze serie. De eerste en laatste wedstrijd waren ‘close’ maar tussenin wonnen de Pistons twee maal met 20 punten verschil. Gevolg: 4-0.
De eerste echte test kwam er in de Eastern Conference Finals met de Chicago Bulls van Michael Jordan. De Pistons hadden de Bulls het jaar ervoor al eens uitgeschakeld en ook deze keer zou de harde defensieve stijl van de Pistons té veel zijn voor Jordan. De Bulls wonnen wel Game 1 (Jordan 32 punten, Thomas amper 9 met 3 op 18 schoten) en Game 3 (Jordan 46 punten, Thomas slechts 5) maar vanaf dan namen de Pistons het heft in handen en wonnen uiteindelijk met 4-2. Jordan was ‘slechts’ goed voor 24 punten in die laatste drie, Thomas voor 26 punten.
De Pistons speelden hun tweede finale op rij en opnieuw kwam de tegenstand van de Lakers. Na het verlies in de finale van 1988 waren de ‘Bad Boys’ gebrand op wraak en ze zouden ook slagen in hun opzet.
De Lakers speelden al zonder de geblesseerde Byron Scott en zagen in Game 1 heel wat spelers uitvallen door foutenlast. De Pistons liepen makkelijk uit en door 82% van hun schoten te maken in het laatste kwart hielden ze de Lakers af en wonnen met 109-97.
Tijdens Game 2 blesseerde Magic Johnson zich dan ook nog eens aan de hamstring waardoor de Pistons zo goed als zeker op weg leken naar hun eerste titel. Maar de Lakers bleven vechten en kwamen op het laatst zeer dicht. Maar doordat James Worthy slechts een van zijn twee vrijworpen kon maken, wonnen de Pistons uiteindelijk met 108-105. Joe Dumars (foto) was goed voor 33 punten.
Ook Game 3 bleek moeilijker te zijn dan verwacht. Magic Johnson kon slechts vijf minuten spelen maar opnieuw vochten de Lakers voor wat ze waard waren. Maar via een sterke Joe Dumars, 21 van de 29 punten voor de Pistons in het derde kwart waaronder 17 op een rij, en een liefst 19 rebounds van Dennis Rodman wonnen de Pistons met 114-110.
In Game 4, de laatste officiële wedstrijd van Kareem, startten de Lakers sterk en liepen uit tot een maximum van 16 punten maar konden deze voorsprong niet behouden ondanks 40 punten van Worthy. De Pistons trokken uiteindelijk aan het langste eind met 105-97 en konden zo hun eerste titel vieren.
Joe Dumars werd verkozen tot MVP van de Finals met gemiddeld 27 punten en 6 assists.
Nagenoeg hetzelfde team zou een jaar later opnieuw de titel veroveren door in de finale de Portland Trailblazers van Clyde Drexler te kloppen met 4-1. Toen was Isiah Thomas MVP.
Volgende clip is deel 1/5 van een documentaire van het seizoen van de ‘Bad Boys’ uit Detroit:
Foto’s: Getty Images
Reacties