“Hard work beats talent when talent doesn’t work hard.” Zo gaat een oude wijsheid in de NBA. Maar sommige talenten bereiken nooit hun volledige potentieel of het verwachte succes omwille van blessures. Ze zijn daardoor niet in staat om zichzelf fysiek 100% te geven, moeten vaker dan normaal rust nemen en/of zien hun carrière een stuk vroeger eindigen. Sport Amerika dook de geschiedenis in op zoek naar de twaalf grootste talenten die last hadden van de vloek der blessures en stelt ze per twee aan u voor. Vandaag: Grant Hill en Michael Redd.
Grant Hill
Tegenwoordig verbazen we ons over het complete spel van LeBron James. Hij kan werkelijk alles op een basketbalterrein. Een decennium geleden was er nog zo’n speler, Scottie Pippen. Die was offensief minder dominant maar kon evengoed rekenen op een hele set aan skills. Wat velen echter al vergeten zijn, is dat tussen deze beide heren nog een andere speler past. Grant Hill had namelijk alles om uit te groeien tot een legende en werd vaak bijgenaamd ‘The Golden Kid’. Spijtig genoeg sloeg ook bij hem de vloek der blessures toe…en hard.
Hill werd als derde geselecteerd in de NBA draft van 1994 door de Detroit Pistons, na Glenn Robinson en Jason Kidd. Logisch want hij had de Duke Blue Devils naar drie opeenvolgende NCAA Finals geleid, waarvan de eerste twee werden gewonnen. De back-to-back titels waren de eerste sinds het UCLA van Bill Walton begin jaren 70. “Welke goede atleten de andere teams ook hadden, ze hadden geen Grant Hill”, zei toenmalig coach Mike Krzyzewksi. Hill zag zijn nummer (33) al vereeuwigd worden nog voor hij van Duke vertrok. “Tegen de tijd dat hij naar de NBA ging, was Hill niet gewoon een speler. Hij was een beroemdheid”, zei toenmalig Magic President Pat Williams.
Grant Hill stelde niet teleur. Hij won de gedeelde Rookie of the Year award met Kidd, maar specialer: hij werd de eerste rookie die de meeste All-Star stemmen kreeg, net voor Shaq. Het jaar erop klopte hij…Michael Jordan. In 96/97 tekende hij voor gemiddeld 21 punten, negen rebounds, zeven assists en twee steals, de eerste keer dat dit gebeurde sinds Larry Bird in 89/90 en voorlopig nog steeds de laatste keer. Hill was bovendien een triple-double machine, goed voor dertien in dat seizoen. In 98/99 leidde hij de Pistons in punten, rebounds en assists voor de derde keer. De enige die hem daarin evenaart is Wilt Chamberlain. Ondertussen won hij ook nog een Olympische gouden medaille op de Spelen van 1996 in Atlanta.
Na een seizoen van gemiddeld 26 punten vertrok Hill als een free agent voor véél geld naar Orlando. Maar toen viel alles in elkaar. Hill had zich in de playoffs van 2000 geblesseerd aan de enkel tegen de Sixers. Na amper vier wedstrijden in 00/01 moest hij er de brui aan geven. Wat volgde waren vier operaties en 281 gemiste wedstrijden in vier seizoenen. In 04/05 beleefde hij een heropleving naast rookie Dwight Howard en mocht hij zich opnieuw een All-Star noemen. Maar na 21 wedstrijden in 06/07 moest hij opnieuw aan de kant met een hernia. Hill dacht serieus na over zijn afscheid maar besloot om het erop te wagen bij de Suns. Daar leefde hij op onder de hoede van Steve Nash. Ondertussen gaat hij zijn negentiende seizoen in, als lid van de Clippers. Hij maakt er het beste van maar de vraag blijft: wat als…? Grant Hill, de kruising van Jordan en Pippen die nooit mocht zijn.
Michael Redd
Het komt niet zo vaak voor dat een second round draft pick het maakt tot een ster in de NBA. Dennis Johnson was zo iemand, net als bijvoorbeeld Gilbert Arenas en Monta Ellis. Maar een bijna vergeten speler in die categorie is Michael Redd, de dodelijke schutter die naam maakte bij de Milwaukee Bucks.
Redd leidde Ohio State naar een onverwachte NCAA Final Four deelname tijdens zijn tweede seizoen aldaar met gemiddeldes van twintig punten, zes rebounds en een schotpercentage van 47%. De Bucks waagden hun kans op de shooting guard en selecteerden hem als 43ste in de NBA draft van 2000. Aanvankelijk had Redd het moeilijk om zich door te zetten maar naargelang hij zich meer bewees tegen Ray Allen en Glenn Robinson op training, kreeg hij meer speelminuten. Hij bewees zijn waarde door gestaag zijn niveau op te krikken. In 2002 maakte hij tegen de Rockets liefst acht driepunters in het vierde kwart en tegen 06/07 tekende hij voor gemiddeld 27 punten, inclusief twee wedstrijden van meer dan 50 punten (52 en 57). In 2008 mocht hij daarom mee met het ‘Redeem Team’ naar de Spelen in Beijing, welke hem een gouden medaille opleverde.
Niet veel later scheurde hij echter de kruisband in zijn linkerknie. Redd keerde terug voor het 09/10 seizoen maar liep bijna onmiddellijk dezelfde blessure op tegen de Lakers. Hij zou liefst 136 opeenvolgende wedstrijden missen alvorens tien wedstrijden te spelen in 10/11. Vorig seizoen speelde hij 51 wedstrijden mee met de Suns maar Redd zit voorlopig nog zonder club. Wie weet zien we zijn prachtige jump shot nooit meer terug…
Lees de vorige ‘vloek der blessures (4)’ hier: Penny Hardaway en Danny Manning.
Bekijk hieronder deel 1/5 van de documentaire “Grant Hill: Beyond The Glory”:
Foto’s: Getty Images
Reacties