De laatste jaren neemt een nieuwe generatie spelers de NBA over . Het betekent dat we afscheid hebben genomen of afscheid aan het nemen zijn van enkele supersterren die het eerste decennia de NBA domineerden. SportAmerika biedt een overzicht. We bekijken de shooting guards. Deel 4: Vince Carter.
Tegenwoordig speelt Vince Carter bij de Dallas Mavericks, maar de hoogvlieger heeft in zijn tijd bij de Toronto Raptors de faam verworven waarop zijn huidige reputatie is gebaseerd. Carter werd in 1998 als vijfde overall gedraft door de Golden State Warriors maar kwam via een ingewikkelde trade terecht in Canada. De Raptors beleefden een aantal eerste moeilijke jaren door. Evenals de Vancouver Grizzlies werden de Raptors bedreigd in hun voortbestaan. De bedroevende sportieve prestaties hielpen niet mee de lege stadions enigszins te vullen.
In zijn eerste seizoen startte Carter, in het door de lock-out verkorte seizoen, alle vijftig wedstrijden. Carter maakte ruim achttien punten per wedstrijd en blockte daarbij bijna twee schoten. Deze cijfers leverde hem de titel Rookie Of The Year op. Ook in zijn tweede jaar speelde Carter alle wedstrijden en krikte hij zijn productie op tot boven de 25 punten. Carter werd in zijn tweede jaar verkozen tot All Star, iets wat hem nog zeven keer zou gebeuren. In het weekend waarin Carter zijn eerste All Star Game speelde haalde hij ook nog even de eerste prijs in de dunkcontest op. Met een onwaarschijnlijke overmacht waarbij de andere deelnemers werden gedegradeerd tot figuranten liet Carter het publiek na iedere dunk sprakeloos achter.
Het spel van Carter heeft nooit de impact gehad dat hij van Toronto een titelkandidaat heeft kunnen maken. De Raptors kwamen niet verder dan halve finale in de Eastern Conference in 2001. In datzelfde seizoen leidde Carter de ploeg uit Toronto naar een franchiserecord van 47 overwinningen. Maar met zijn fysiek, zijn verbeterde outside-shot en natuurlijk zijn atletisch vermogen werd Carter nogal eens vergeleken met Michael Jordan en werd hij in één adem genoemd met Kobe Bryant.
Al snel werd duidelijk dat Carter verdedigend enorm zwak was, en hoewel hij hieraan heeft gewerkt, lukte het hem niet om een top verdediger te worden. Het feit dat Carter zijn eerste zeven jaren in de NBA in Canada doorbracht bij een ploeg die nooit om de prijzen heeft gespeeld, speelde zeker mee in zijn ontwikkeling. Daarentegen heeft Carter de ploeg ook nooit op de schouders kunnen nemen.
Maar Carter kreeg de basketbalstadions, inclusief die van Toronto, wél vol. Prijzen werden niet gepakt en nog steeds werd er geregeld een wedstrijd verloren maar iedereen had het de volgende dag over Vince Carter. Sinds Michael Jordan was er niet meer zo’n attractieve speler met dergelijk atletisch vermogen. En Carter was wellicht nog atletischer. Hij sprong nog een stukje hoger en maakte zijn bewegingen nog wat groter. Daarbij had hij bij zijn dunks de flair van Jordan maar de kracht van Dominique Wilkins.
Wat mij betreft is Vince Carter de beste dunker ooit, zowel in NBA dunkcontests als NBA in-game dunkers. Tuurlijk zagen we de windmill al bij Dominique Wilkins en vlogen Jordan en Dr. J al vanaf de vrijeworplijn, maar ook Carter hielp te dunk te evolueren tot wat hij nu is. Carter maakte de windmill groter en bewees dat je letterlijk over iemand heen kan dunken. Hij bleef met zijn elleboog in de ring hangen en, afgekeken van zijn neef, gooide de bal zelf tegen het bord om hem vervolgens af te maken met een windmill.
Vince Carter deed dingen die je verder alleen in computerspelletjes zag. Zijn bijnaam Half-man-half-Amazing doet hij daarom ook alle eer aan. Carter heeft van Toronto nooit een contender kunnen maken, maar hij bracht wel spektakel en trok toeschouwers naar het stadion. De guard, inmiddels 35 jaar, speelt ook dit seizoen nog voor de Dallas Mavericks.
Reacties