Miami’s cirkel is rond. Heat eindigde hun breed uitgemeten seizoen, zoals het die op donderdag 26 oktober begon: onwennig, angstig en zonder zelfvertrouwen. De Heatles zijn terug bij af, maar dragen nu wel een litteken.
In de ouverture van de 2010-2011 jaargang gaven de Boston Celtics het kersverse sterrenensemble een essentiële les: een ingespeeld team is sterker dan een ploeg die afhankelijk is van individuele klasse. De 88-80 eindscore was toen een milde afspiegeling van de verhouding. Ruim 96 duels verder doceerden de Mavericks van Rick Carlisle, verspreid over zes wedstrijden, exact dezelfde leerstof.
De crux in deze verre van saaie eindstrijd zat hem, naar mijn bescheiden mening, in game 2. Daar deelde Dallas echt dé tik uit. Miami geloofde er met zo’n 5 minuten voor tijd heilig in dat zij met 2-0 naar Dirk-land ging. Dat was een misvatting. Een hele dure misvatting.
Nowitzki zorgde bijna hoogstpersoonlijk voor een van de grootste comebacks ooit in de NBA Finals. De Mavericks kwamen in extremis terug door een marge van 15 punten goed te maken en game 2 te stelen in de American Airlines Arena.
Miami verloor voor het eerst in de ‘post’ in eigen huis. De series was gelijk. Belangrijker: Dallas had in de psyche van de Heat-spelers genesteld. Hun punt was gemaakt: als je van ons wilt winnen, moet je 48 minuten lang gas blijven geven, want wij geven nooit op.
Game 2 kwam in South Beach aan als een perfect getimede stopstoot op de kin. Dat gaf Spoelstra ook toe, maar de jonge coach vergat daarbij alleen de gevolgen te vermelden. Want deze punch had schade aangebracht.
Want wat moet je in vredesnaam nog meer doen om een wedstrijd binnen te halen? Comfortabel ogende voorsprongen laat in de partij hadden geen betekenis. Dat bewezen de Mavericks ook weer in game 3 (die Miami met hangen en wurgen wist te winnen) en 4.
Onrust was het gevolg. Onrust in de hoofden. De wetenschap dat de sterkste periode van Dallas nog moest komen, legde bij de gedoodverfde titelkandidaat een druk op waar het blijkbaar niet mee kon omgaan. Zo’n beetje de enige druk waar zij aan onderdoor ging dit jaar.
In games 5 en 6 wisten D-Wade, King James en consorten de Mavs zo’n 2,5 kwart bij te benen. Vanaf dat moment was het gelopen koers. De ploeg uit Texas gaf gas bij, terwijl het toch al matig spelende Miami weer begon te sputteren: slechte passes, rare acties, niet willen/durven schieten, veel turnovers en ontelbare denkfouten. Eigenlijk was het pijnlijk voor de oogleden.
Blijkbaar was Spoelstra niet bij machte deze angst uit zijn ploeg te halen. Net zo goed als hij het niet voor elkaar kreeg zijn manschappen als één te laten opereren. Miami oogde zo los als het zand als de plek waar zij de titel had willen vieren. Dat was eigenlijk al het hele seizoen het probleem.
Vanaf the get go dus, alleen wisten The Big Three deze tekortkoming heel lang te verbloemen. Maar als Bosh en LeBron niet thuisgeven dan is het voor Flash ondoenlijk. De King kan hem uitleggen hoe dat voelt na 7 jaar Cleveland.
Uiteindelijk klopten de Mavericks de Heat op waarde. Dat leidde opnieuw tot tranen in het Miami-kamp. Binnenkort zal wel weer gezegd worden dat het dan maar in 2012 moet gebeuren. De vraag is of de Heatles deze mentale dreun te boven komen. Ze stonden op het podium waar ze zich zagen acteren en schitteren, alleen donderden ze daar hard en lelijk van af met een coach die niet kon bijsturen.
Hoe zal de bijscholing verlopen? En hoe herstelt dit litteken? Time will tell.
Foto: ongo.com
Reacties