Dirk en Holger, brok-in-de-keel televisie

Door

Misschien was ik de enige, maar voor mij waren het de twee absolute hoogtepunten van Game 6 van de NBA finals, afgelopen zondagavond. Twee televisie-momenten, die in z’n totaliteit misschien niet langer dan twintig, hooguit dertig  seconden duurden. Maar ze zeiden veel en zo niet meer over de innerlijke drive die Dirk Nowitzki jaar in, jaar uit moet hebben voortgestuwd. Brok-in-de-keel-televisie tot en met.

Het eerste moment volgde toen de wedstrijd nog maar nauwelijks was afgelopen. Verschillende Mavericks vielen elkaar in de armen, maar Dirk was op weg naar de zijkant. Vast op weg naar z’n familie op de tribune, a la Boris Becker of Michael Stich, dacht ik even, of anders hoge nood. Maar nee. Dirk klomt onbehouwen over een paar scoretafels, en beende richting de catacomben. Nauwelijks aandacht voor een paar fans die hem even wil aanraken, en die de aanstaande playoffs-MVP een high five wilden geven.

Een ABC-crew had echter met alles rekening gehouden, en leek in de gang op hem te staan wachten. De regisseur van dienst reageerde razendsnel. Schakelen! En daar liep Dirk, op weg naar de kleedkamer. Z’n ogen leken vochtig, en de inzoomende camera toonde hoe hij op z’n lippen beet. Hij trok het shirt voor z’n gezicht, en ineens werd me duidelijk waar-ie naar zocht. Dirk wilde een moment voor zichzelf. Een paar tellen privacy. Even alle emotie de vrije loop laten. Even de pas behaalde titel luister bijzetten met een lekker potje janken. Maar dan wel helemaal ganz Alleine.

Brok in de keel. Wat mooi.

Verschillende puristen zouden er een dag later schande van spreken. Delen die emoties, meenden ze, en je kunt je tegenstander op z’n minst de hand schudden. Zoals LeBron James dat een jaar eerder na de Boston-series (niet) had gedaan zeker, moet Dirk hebben gedacht.

,,Ik voelde op het veld de tranen al komen”, gaf hij enige minuten later toe. ,,Ik moest even tot mezelf komen. We zijn wereldkampioen… Man, wat klinkt dat ongelooflijk.”

Het tweede televisie moment was zo mogelijk nog korter. Het precieze tijdstip kan ik niet meer achterhalen, maar de festiviteiten op het veld waren in volle gang, en Dirk was inmiddels weer van de partij. Plotseling moet de ABC-regisseur Nowitzki’s coach Holger Geschwindner hebben ontwaard, en wat een prachtig shot was dat! Temidden van – ik meen – een handjevol apatische Heat-fans, stond die doorgaans zo stoicijnse Duitser daar, in dat afgedragen bruine jasje van ‘m, het gefeest op de vloer met betraande ogen te aanschouwen.

Brok in de keel. Alweer.

In die paar seconden dat het shot duurde, langer dan zeven tellen kan het niet geweest zijn, zag je al die noeste arbeid van jaren tot een uitbarsting komen.

Hoe hij, de oud-captain van de Olympische basketballploeg (1972), zestien jaar geleden de toen zestienjarige Dirk Nowitzki, mager als een lat, voor het eerst aan het werk zag. Hoe hij snel doorhad met wat voor een uitzonderlijk talent hij hier te maken had. En hoe hij hem voorhield dat dat hij het tot de NBA zou kunnen schoppen, mits hij bereid was zich onder zijn leiding het snot voor ogen te trainen.

Dirk nam drie weken bedenktijd, en hapte toen toe. Hij zou ervoor gaan.

Geschwindner, die later zou uitgroeien tot trainer, mentor, vriend en zelfs tweede vader voor Nowitzki, kwam op de proppen met een zeven jaren-plan. Na afloop daarvan zou hij klaar zijn voor het grote werk. De alternatieve trainingsmethoden waren niet aan te slepen. Tot en met schermen (voor het betere voetenwerk), roeien (leuker dan gewichtheffen), rolschaatsen (goed voor de balans) en muzieklessen (om de hersenen te stimuleren) aan toe. Zorg dat je anders denkt dan je tegenstanders.

Het succes kwam (te) snel(ler) dan verwacht. Al op z’n twintigste werd Nowstizki gedraft door de Dallas Mavericks. Edoch: Dirk zat nog maar op level 3 van Gerschwindner’s zeven jaren-plan. Je kon erop wachten: z’n rookie-seizoen werd dan ook een ware bezoeking. De coach herinnert zich dat jaar zo’n acht keer de oceaan over te zijn gevlogen om z’n pupil moed in te spreken.

We zijn inmiddels elf jaar verder. En we kunnen met een gerust hart constateren dat die zelfkastijding z’n vruchten heeft afgeworpen. Een greep: MVP (2007), tienvoudig All-Star, vier keer All-NBA-first team, en, sinds afgelopen zondag, NBA-kampioen en NBA finals MVP.

De uren, dagen, weken, maanden en jaren aan bloed, zweet en tranen die daarvoor nodig waren, kwamen zondag tijdens twee prachtige televisie-momenten naar boven. Brok-in-de-keel-televisie tot en met.

,,Morgen krijgt-ie vrij”, knipoogde Geschwindner naar Nowitzki, nadat ze beiden weer een beetje bij zinnen waren gekomen. ,,Zoals beloofd.”

 

Foto’s: cleveland.com en si.com

Ook leuk om te lezen