De beelden waren emotioneel. Soms hartverscheurend, meestal vreugdevol. Het laatste voetbalweekend in de Eredivisie stond garant voor schitterende plaatjes vanaf de tribune. De tranen in Kerkrade en een paar dagen later in Nijmegen, afgewisseld met de sprookjes van Dordrecht en Excelsior. Een jaar lang zijn dat eigenlijk de momenten waar het om draait. Het moment dat de oer-emoties bij de fans naar boven komen. Ik kan er uren naar kijken.
De ware fan weet wat afzien is. Het winnen van een kampioenschap is immers niet voor iedereen weggelegd. Ooit stond ik in de rij voor een hotdog bij de New York Mets. Achter mij stond een vader met zijn tienjarige zoontje. De man was al meer dan dertig jaar trouw aanhanger van de club uit Queens. Hij had zijn team meer zien verliezen dan winnen. In ieder geval voor zijn gevoel. Ook die avond was dat het geval. De Mets sloegen geen deuk in een pakje boter. De vader keek naar zijn kind en er leek iets van schuldbesef in zijn blik te lezen. Hij was de reden dat zijn zoon de rest van zijn leven ook zou moeten afzien. Pa had immers het virus al dan niet gedwongen overgedragen. De man vulde beide hotdogs met ketchup en uitjes en sprak woorden die bemoedigend bedoeld waren. “Yes kid, we’re born to be Mets fans, so we’re born to suffer.” Met een arm om de schouder van zijn zoon geslagen liepen ze terug naar de tribune. De band tussen beiden was een kampioenschap op zich.
Vier weken geleden trok ik met de BART van San Francisco naar Oakland voor een wedstrijd van de A’s. In 2011 had ik, op de mooiste plaatsen in het hele Coliseum, twee geweldige mensen ontmoet. Evelyn en Marvin Feldman, beide dik in de zeventig, hadden samen al 46 jaar een seizoenkaart! Inmiddels gingen ze beide alleen nog naar daygames, de kans om kou te vatten bij een avondwedstrijd was te risicovol geworden. Via Facebook hielden we contact en nu, drie jaar later, zouden we opnieuw samen naar de A’s gaan.
Sinds de laatste keer was er veel veranderd. In 2011 stelden de A’s niks voor en stal vooral Marvin de show door een aantal keer per inning ‘please give us a hit’ te schreeuwen, tot hilariteit van alles en iedereen. De fans van de A’s waren cynische volgers geworden. Een jaar later was alles ineens anders en ook nu doet Oakland mee met de beste ploegen. Na de gewonnen wedstrijd liep ik met Marvin en Evelyn naar de auto, want nog altijd reden ze naar de wedstrijden. Marvin vertelde mij dat ze moeilijke tijden hadden doorgemaakt, zijn vrouw was heel ziek geweest maar gelukkig ging het nu weer beter. Iedere wedstrijd samen naar de A’s was meer dan ooit een geschenk. Ik kuste ze gedag en keek hoe ze arm in arm wegliepen. Nog altijd verliefd. Op elkaar en op de Oakland A’s. Winnen of verliezen, het is uiteindelijk allemaal relatief. Samen sport kijken, dat is het ware kampioenschap.
Reacties