In een uiterst competitieve league staan de komende maanden wederom in het teken van een stevige strijd. Niet op het veld weliswaar, maar in de verschillende trainingszalen. De clubs, die bij de start van het seizoen maximaal vijftien spelers onder contract mogen hebben, formaliseren deze periode hun zogenaamde training camp rosters (met maximaal twintig spelers) met naast de bekende namen veel onbekende spelers, die vechten voor een gekoesterde plek binnen een NBA-selectie. Wie zijn deze spelers? Daarop proberen we in de rubriek ‘De zestiende man’ antwoord te geven. Vandaag: Gerald Wallace.
Lees hier de vorige editie van ‘De zestiende man’ met Aaron Harrison.
Een typische eigenschap voor een zogenaamde zestiende man is dat hij jong en onervaren is. Hongerige wolven die voor een minimale kans op een plek in het walhalla van de basketballsport genoegen nemen met een ongegarandeerd salaris.
In dat kader is de zestiende man van deze week, Gerald Wallace, een vreemde eend in de bijt. De small forward debuteerde immers al in 2001 in de NBA, waarin hij vervolgens veertien achtereenvolgende seizoenen, en totaal 832 wedstrijden, speelde.
Dat deed de man uit Alabama niet onverdienstelijk. In zijn eerste drie jaar in Sacramento viel met name zijn atletisch vermogen op. De Bobcats, een nieuw expansion team, dat de mogelijkheid kreeg van elke andere ploeg de mindere sterren te selecteren, was dusdanig geïntrigeerd door het energieke verdedigende spel van Wallace, dat ze hem maar al te graag een kans wilden geven. Vanaf het eerste moment veroverde hij, naast een onomstreden basisplaats op de 3, ook de harten van de fans uit North Carolina.
Het leidde uiteindelijk tot een samenwerking van ruim zes jaar, met het seizoen 2009/2010 als absoluut hoogtepunt voor zowel speler als franchise. Wallace noteerde dat seizoen gemiddeld een double-double, en werd daarmee als eerste (en tot op heden enige) speler van Charlotte geselecteerd om deel te nemen aan de All-Star Game. Met tevens een uitverkiezing tot het First Team All-Defence op zak, kwalificeerden de Bobcats zich voor het eerst in de geschiedenis van nieuwe franchise voor de play-offs, waarin het overigens in de eerste ronde kansloos (4-0) werd uitgeschakeld door Orlando.
Toen in het opvolgende seizoen het erop leek dat de laagvliegende voorlopers van de Hornets andermaal de play-offs niet zouden halen, werd Wallace uiteindelijk geruild naar Portland, waar hij een jaartje speelde alvorens verhandeld te worden naar New Jersey.
Vanaf dat moment ging het eigenlijk mis met de toen dertigjarige veteraan. Na een moddervet contract ondertekend te hebben (veertig miljoen dollar voor vier seizoenen) raakte hij om de haverklap geblesseerd, resulterend in de weinig flatteuze bijnaam Crash. De atletische springveer van weleer was niet meer, en had plaatsgemaakt voor een oude, weinig toevoegende speler.
Het komende seizoen gaat het laatste contractjaar voor Wallace in. Na teleurstellende periodes bij Brooklyn en Boston, is hij via Golden State deze zomer in Philadelphia beland. Daar is zijn toekomst in de NBA allesbehalve zeker. De Sixers nemen makkelijker afscheid van gevallen sterren (zoals Danny Granger, Andrei Kirilenko en JaVale McGee) dan baby’s van luiers.
Tussen alle veredelde D-League talenten bij Philly, zou Wallace met al zijn ervaring absoluut een rol kunnen spelen, getuige ook de verklaring van voormalig ploeggenoot Evan Turner die vertelde dat Wallace voortdurend aan het schelden was op spelers die niet verdedigden.
Evan Turner on last season: "We pretty much had Gerald Wallace cursing us out if we didn't play defense." #Celtics #NBATV
— Tom Halzack (@TomHalzack) 17 juli 2015
Of hij die kans ook daadwerkelijk krijgt, valt te bezien. Mocht hij onverhoopt de cut bij Philadelphia niet halen, kan Wallace de league met opgeheven hoofd verlaten. Hij hield het immers met vallen en opstaan toch maar gewoon veertien seizoenen vol, waarin hij ruim negentig miljoen aan totaal salaris opstreek. Een droom voor elke hedendaagse zestiende man.
Foto: Getty Images
Reacties