D’r lag ’n mooie three team deal op tafel, gisteravond, die Chris Paul naar de Los Angeles Lakers zou sturen. Maar David Stern besliste anders. Gaat mooi niet door, liet hij droogjes weten.
Alsjemenou, wat ’n backlash dat die beslissing afgelopen nacht opleverde! De algemene opinie: de NBA is voorgoed veranderd.
Schiet mij maar lek. Dit soort beslissingen is schering en inslag bij organisaties die op communistische leest zijn geschoeid.
Kijk, in het liberale en linkse Europa (volgens Amerika dan toch), viert – althans in de sport – het kapitalisme hoogtij. Darwin regeert, het recht van de sterkste (lees: rijkste) geldt. De rijken worden rijker en de armen almaar armer. FC Groningen is m’n cluppie, maar ik maak me geen illusies. Leuke subtopper, die met heel veel geluk en wijsheid gelijk AZ of FC Twente best ’n kampioen zou kunnen worden. Maar daarmee houdt ’t op.
Als Nederlander en Europeaan weet je dat, en je leert ermee leven. Heb je ‘ns een diamantje opgeduikelt, dan speelt-ie binnen een vloek en een zucht in Amsterdam of Eindhoven. Om van daar binnen twee jaar weer over te stappen naar Spanje, Italie of Engeland. Want daar hebben ze nog meer geld. Het zijn de ongeschreven wetten van het kapitalisme.
In Amerika ligt dat anders. Daar zijn de NFL, NBA, NHL en in mindere mate MLB op communistische leest geschoeid. Eerlijk zullen we alles delen. Neem de CBA. Dat de Chicago Bears een half miljoen Urlacher-jerseys verkopen, tegen de Jaguars niet meer dan 50.000 Jones-Drews, doet niet ter zake. En dat de New York Giants veel meer kijkers c.q. tv-geld binnen trekken dan de Cleveland Browns, is niet interessant. Alle inkomsten, tv-gelden incluis, worden broederlijk over alle 32 franchises verdeeld, zoals Karl Marx ’t heeft bedacht.
Die aanpak heeft consequenties. De belangrijkste: iedereen kan winnen. Het toverwoord is parody. Wie het ene seizoen het slechtste record van allemaal heeft, kan het jaar erop zo maar in de playoffs staan. Daarvoor zorgt de draft, waarin de slechtste ploegen de eerste keus hebben. Friedrich Engels had ’t niet beter kunnen bedenken.
Natuurlijk, tijdens free agency kunnen de rijkere clubs alsnog hun slag slaan. Maar alles met mate, natuurlijk. Want daar zorgt de salary cap, ook al weer zo’n pracht van een Marxistisch mechanisme, dan weer voor. Vrijheid blijheid, maar bovenal gelijkheid.
Dergelijke regels kunnen uiteraard ’t best in stand worden gehouden door ’n politburo met een alles bepalende partijleider. En in de NBA is dat David Stern.
Vorig jaar werd hij onplezierig verrast door de hijack van LeBron James, Dwyane Wade en Chris Bosh. Stern lachte als een boer met kiespijn bij ’t zien van The Decision, maar hij was natuurlijk verre van blij met een dergelijk powerhouse. Zulks bracht de gelijkheid van de league in gevaar, en dat kunnen we niet hebben.
De Los Angeles Lakers waren deze week bezig aan eenzelfde kunstje. Met Kobe Bryant die nog ’n paar jaartjes meekan, dacht de ploeg Chris Paul te strikken, om straks ook nog ‘ns Dwight Howard naar het Staples Center te lokken. Me dunkt een powerhouse waar je u tegen zegt.
Maar daar stak David Stern gisteravond, op aandringen van ’n handjevol NBA-eigenaren, dus even ’n stokje voor. Het moet immers wel leuk blijven.
Opmerkelijk? Jazeker. Vreemd? Ook dat. Onrechtvaardig? Och. Zo werkt ’t nou eenmaal in op communistische leest geschoeide organisaties. En wie Marx’ vruchten plukt, blijft ook met de schillen zitten.
Reacties