De New York Giants zijn de trotse eigenaren van een heel speciaal en hardnekkig talent. Het is een talent waar je niet bijster veel aan hebt (wat heet) maar toch de nodige aandacht verdient. Het is ook een talent dat carrières, en wat Amerikanen met veel gevoel voor drama ‘legacy’ noemen, kan maken of breken. Belangrijker nog: het beslist de uitkomst van seizoenen. Heel in het kort kan dit talent omschreven worden als de gave om een eerder gecreëerde, goede uitgangspositie op grandioze wijze te verkwanselen.
Het begint vaak in één specifieke wedstrijd en vertaald zich razendsnel naar een seizoenstrend. De New York Giants zijn de onbetwiste meesters van dit talent. Een gemiddeld seizoen van de Giants kan verdeeld worden in een goede eerste helft en een dramatische, enorm frustrerende tweede helft. Meer nog dan de Super Bowl winst van 2007 is dat het overheersende thema van het Tom Coughlin-Eli Manning era in New York en het maakt van de Giants de definitie van een ‘net-niet team’.
Vooropgesteld, dat de Giants zondag op de valreep verloren van de Green Bay Packers is geenszins een schande. De Packers zijn ongeslagen en domineren de NFL op een manier die werkelijk zelden is vertoond. Toen Aaron Rodgers met nog een minuut te spelen begon aan zijn laatste, beslissende drive, waren de Giants eigenlijk al ten dode opgeschreven. De Packers zijn het laatste team dat je tegen wil hebben voor een game-clinching final drive; er is eenvoudigweg niemand die Green Bay kan stoppen in dergelijke situaties. Het probleem met de Giants heeft dan ook weinig te maken met de wedstrijd van zondag. De Giants speelden namelijk zeer verdienstelijk en maakten het de Packers misschien wel lastiger dan wie ook dit seizoen.
Nee, de Giants’ schoen wringt vooral tijdens wedstrijden waarin men niet alle schroom van zich afgooit en wanneer effort en discipline veranderen in quitting en failure. Case in point: de vernedering van de Giants door de New Orleans Saints van vorige week, of zoals NFL.com het zeer treffend omschreef; The Beatdown in the Bayou. In een ware slachtpartij werden de Giants met 49-24 van het veld geblazen door de machine van Drew Brees.
Veel meer dan het resultaat van de wedstrijd was de manier waarop stuitend. De veel geprezen pass rush van New York, met monsters als Justin Tuck en Jason Pierre-Paul was onzichtbaar, de run defense non-existent en de aanval, op Victor Cruz na, met betaald verlof. Wanneer een team zich profileert als een contender, en dat doen de Giants seizoen in en seizoen uit, dan zijn het soort wedstrijden als tegen New Orleans absoluut uit den boze.
Dit soort prestaties van de Giants komen echter amper nog als een verrassing. Sinds de winst in de Super Bowl van 2007 zijn alle daaropvolgende seizoenen voor New York als een nachtkaars uitgegaan. In 2008 volgde plaatsing van de playoffs en een roemloos first round exit tegen de Eagles op het inmiddels legendarische ‘Plaxico Burress gaat naar een nachtclub, schiet zichzelf in zijn been en maakt daarmee een einde aan zijn NY Giants carrière’-incident. In 2009 klampen de Giants lang vast aan mogelijke playoff plaatsing, om het uiteindelijk toch hopeloos te verknallen in de laatste wedstrijd van het reguliere seizoen. Het daaropvolgende jaar, dat van 2010 en ‘The Redemption of Michael Vick’, kent een soortgelijk, hoewel veel dramatischer, einde.
De Giants delen na 12 wedstrijden de koppositie in de NFC East met aartsrivaal Philadelphia als deze, vlak voor kerst, hun jaarlijkse bezoek aan New York brengen. De Eagles zien gedurende 3 kwarten alle hoeken van het veld en met nog 5:40 te spelen in het 4e kwart en een stand van 31-10 lijkt zowel de wedstrijd zelf, als de NFC East beslist. Totdat de Giants hun onmiskenbare talent voor epic and colossal failure openbaren aan de wereld en ‘The Miracle at The New Meadowlands’ zich ontvouwt. De Eagles gaan in overdrive en scoren 4 touchdowns in 5 minuten, waaronder een onvergetelijke punt return van DeSean Jackson in de laatste minuut, voor een ongelofelijke zege. In wat later hét defining moment van het seizoen zou blijken voor de Giants, geven Tom Coughlin’s mannen in een ultiem ‘fight or flee’ moment alles uit handen.
Ook dit jaar konden de Giants het niet weerstaan de zwalkende Eagles een steuntje in de rug te geven en zichzelf, oh ironie, in de voet te schieten. Na weken van dramatisch spel aan Eagles’ zijde en een seizoen dat eigenlijk door iedereen was opgegeven, schonken de Giants de overwinning, en een kans op rehabilitatie, aan de aartsrivaal uit Philadelphia. En dat terwijl Philly, zoals wel vaker dit seizoen, er met 3 interceptions van Vince Young nog alles aan had gedaan om de wedstrijd níet te winnen. Maar de Giants konden het niet helpen en lieten de spotlight voor het 2e jaar op rij aan DeSean Jackson, voor een punt return TD en de beslissende score. Het verlies met 17-10 was karakteristiek voor hét probleem van de Giants: als het er werkelijk om draait, hetzij in de beslissende fase van het seizoen of in de klassieke confrontatie met de Eagles, geven de Giants niet thuis.
Wanneer teams falen zoals de Giants, dan is het verleidelijk de schuld bij de quarterback te leggen; de QB, in dit geval Eli Manning, moet immers de rol van inspirerende leider spelen. Manning schonk de Giants een totaal onverwachte Super Bowl en dat maakte hem van dag op nacht elite. Maar de definitie van ‘elite’ dicteert dat je het allerhoogste niveau gedurende lange tijd kunt volhouden. Het impliceert dominantie, overtuiging en een hele lading ‘wow, did that just happen’-momenten. Het betekent ook dat je opstaat en je team bij de hand neemt op de beslissende momenten.
Behalve in de Super Bowl van 2007 heeft Eli dat niet gedaan. Hij is geen geniale strateeg zoals zijn broer Peyton of een onwrikbare meester als Aaron Rodgers of Tom Brady. Nee, Eli Manning is gewoon solid. Degelijk, maar met een bijna onkarakteristieke zucht om te gokken op momenten die zich daar niet voor lenen. Een zondagskind ook, bijna schouderophalend en met een vreemde zweem van onverschilligheid over zich heen. Een instelling van ‘is het vandaag niet, dan morgen maar’. Een dodelijke karaktereigenschap die door zijn team is geadopteerd. U weet wel, voor die momenten waarop het even tegen zit. Wanneer de winnaars zich scheiden van de verliezers.
Eerder in deze rubriek: PHILADELPHIA EAGLES | DETROIT LIONS | CAROLINA PANTHERS | NEW ENGLAND PATRIOTS | GREEN BAY PACKERS | PITTSBURGH STEELERS | TAMPA BAY BUCCANEERS | SAN FRANCISCO 49ERS | BALTIMORE RAVENS | CHICAGO BEARS |
Reacties