De eerste keer dat ik in aanraking kwam met WWE moet ik een jaar of twaalf zijn geweest. Ik had van mijn spaargeld een kleine televisie gekocht en al zappend kwam ik langs een paar worstelende mannen, welke later The Rock en ‘Stone Cold’ Steve Austin bleken te zijn. Ik was verkocht.
Sinds dat moment volg ik WWE op de voet. Eerst alleen Monday Night Raw, maar inmiddels kijk ik nu dertien jaar later trouw elke pay-per-view, Smackdown, Main Event, NXT en noem het maar op.
Alleen is er iets wat mij dwars zit. Elke keer wanneer mijn liefde voor WWE ter sprake komt krijg ik standaard de vragen “Waarom?” en “Je weet toch wel dat het nep is?!”. De “waarom” vraag kan ik nog enigszins begrijpen, want een vrouw die naar worstelen kijkt is niet bepaald doorsnee. Maar die tweede vraag. Really?
Daarom zal ik bij deze, voor eens en voor altijd, antwoord geven op de vraag of ik weet dat het ‘nep’ is. En daarna wil ik het er nooit meer over hebben. Nooit meer.
Ja, natuurlijk weet ik dat de matches gescript zijn. Dat weet iedereen. Maar het woord ‘nep’ wil ik niet gebruiken. WWE supersterren zijn worstelaars die ons entertainen, geen acteurs die worstelaars spelen. WWE is entertainment én sport. ‘Sports entertainment’ zoals dat zo mooi heet. De show, de verhaallijnen, de meeslependheid: het hoort bij de WWE. De atletische kwaliteiten en de pijn die de worstelaars hebben is écht, daar komen geen stuntdubbels aan te pas. Tenzij je het over Damien Mizdow hebt, maar dat is een ander verhaal.
Afgelopen week zag ik deze fantastische commercial van Foot Locker voorbij komen waarin WWE superster John Cena de vinger precies op de zere plek legt.
Zoals Cena het hier zegt: het maakt niet uit of iets echt is of niet, om het leuk te vinden. Daarom zal ik voortaan wanneer iemand mij de Vraag der Vragen stelt, een beroep doen op mijn suspension of disbelief.
En daar wil ik het graag bij laten.
© 2014 WWE, Inc. All Rights Reserved.
Reacties