De tijd stil zetten. Het moment bevriezen om nooit meer te verlaten. Die magie wilde ik afgelopen week graag toepassen op het moment dat ik op het veld van AT&T Park in San Francisco stond, enkele meters verwijderd van de spelers van de Giants. Het riep een gevoel op waarvan ik niet meer wist dat ik het in mij had. Dat van een kind in een snoepwinkel.
Acht maanden eerder stond ik ook op een veld. In de Amsterdam Arena, twee uur voor de aftrap van een wedstrijd van Ajax. Vanwege mijn werk als voetbalcommentator probeer ik vaak, meestal met een collega van FOX, de trainers op te zoeken om het publiek in onze avonduitzending goed te informeren over onder meer de opstellingen. Het gesprekje is soort van noodzakelijk kwaad, het liefste zit ik namelijk in de perskamer mijn laatste voorbereidingen op te schrijven.
Die dag vertelde de voorlichter van Ajax mij dat het per direct niet meer de bedoeling was om de trainer en spelers voor een duel ‘voor de voeten’ te lopen. Wij werden geacht achter een koord plaats te nemen en vanaf daar via gebaren duidelijk te maken met wie we vooraf nog wilden praten, ook als dat zou gaan om de trainer van de tegenpartij. Dit op verzoek van onder meer de technische staf van Ajax, andere clubs zouden spoedig volgen. Dat laatste is onwaar gebleken in de rest van het seizoen. Het is wel de laatste keer geweest dat ik bij Ajax vooraf richting de grasmat ben gegaan. Smeken is niet aan mij besteed. Dan maar geen laatste info.
Anderhalf uur voor de Ajax-Feyenoord van de MLB, San Francisco Giants tegen LA Dodgers, kwam Hensley Meulens op mij af lopen. De hitting coach van de Giants had geregeld dat ik vooraf bij de thuisplaat kon komen en vertelde mij ontspannen wat de bedoeling was die avond. Hij praatte vol passie over wat spelplan was. Ondertussen schudde LA-pitcher Kenley Jansen ons de hand en loerde Brian Wilson naar mijn vrouw. De overloper. Hier en daar interviewden diverse journalisten nog wat spelers en was iedereen uitermate ontspannen. Het was de normaalste zaak van de wereld. Een wereld die Meulens mij liet zien en daarvoor ben ik hem zeer dankbaar.
Diep in mij schuilt nog altijd de hoop dat de voetbalwereld ooit de Amerikaanse kant op zal gaan. Heel voorzichtig zijn er soms veranderingen, zien we al documentaires achter deuren die een paar jaar terug nog potdicht zaten. Zou het dan toch kunnen? Of dat net als bij het honkbal in Amerika de fans met elkaar genieten van de sport, zonder problemen en geweld. In Amerika droomde ik van zo’n toekomst, van een dergelijk sportklimaat.
Toen zette ik met uitzicht op de Golden Gate Bridge de Nederlandse bekerfinale aan. Het leek alsof er rook uit mijn iPad kwam.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
lol@ “..en loerde Brian Wilson naar mijn vrouw.” Grappig beschreven.
Maar heb jij echt op je ipad naar die beker-ontluistering gekeken dan ipv een fantastische pot honkbal vlak voor jouw neus in een magisch stadion??
Jeuj, keuzes-keuzes..
Comments are closed.