Toen ik twee jaar geleden in San Francisco rondliep sprak ik mensen vaak over Barry Bonds. De man is daar nog altijd een grootheid, voornamelijk door de 762 homeruns die hij in zijn carrière sloeg. Het feit dat Bonds daartoe kwam door structureel dopinggebruik deerde een groot deel van de huidige San Francisco Giants-fans tot mijn verbazing nauwelijks. Who cares? of Everybody did it! was de meest gehoorde opmerking. De discussie aangaan was nutteloos. Al was het maar om de gezelligheid niet in gevaar te brengen.
Helden, idolen, het blijft een merkwaardig fenomeen. Zeker als er dopinggebruik in het spel komt. Mijn Giants wonnen vorig jaar de World Series. In het eerste deel van het geweldige seizoen speelde Melky Cabrera een hoofdrol door de ene hit na de andere te slaan. Hij werd zelfs de MVP van de All-Star Game, totdat hij werd betrapt op het gebruik van prestatiebevorderende middelen. Toen de straten van San Fran volliepen en ik nog een fles champagne opende, heb ik geen moment gedacht of dit allemaal eigenlijk wel eerlijk was verlopen.
Ik vind dat hele dopinggedoe maar lastig. En ik ben niet de enige. Al die duizenden mensen in de Tour de France die op die berg staan te kijken naar wielrenners. Ook daar staan genoeg tegenstanders tussen van dopinggebruik. Maar ook in de jaren rond de grootste dopingschandalen stonden die mensen er nog steeds. En ze zullen er altijd blijven staan. Het WK atletiek is nu bezig, de mensen klappen net zo hard bij de 100 meter, terwijl de vraag gerechtigd blijft wie er nu nog echt een eerlijk spel speelt.
Als Robben die bal achter Casillas had geschoten in Kaapstad was Oranje wereldkampioen geworden. Ik vraag mij wel eens af hoe we in dit land dan zouden reageren als over tien jaar zou blijken dat Robben dat toernooi kon spelen met die hamstringblessure, omdat er gebruik werd gemaakt van cortisonen of iets dergelijks. Ik vermoed dat we ineens een stuk minder hard zouden schreeuwen dan dat we nu doen richting Juventus, Duitsland enzovoorts. Want dan zou het ineens óns gelukkige verleden aantasten.
Moeten we dopinggebruik dan toestaan? Natuurlijk niet. Eén argument is wat mij betreft sterker dan alle andere: moet je een zesjarig jongetje dat honkballer, voetballer of wielrenner wil worden al gaan volstoppen met pillen? Moet je hem, als hij tien is en talent heeft, diverse spuiten in zijn arm zetten, omdat dat de normale gang van zaken is? Zodat hij straks op z’n achttiende alle ballen al uit het stadion ramt?
Je zou natuurlijk pas vanaf achttien jaar dopinggebruik kunnen legaliseren om dit probleem te vermijden. Maar geef valsspelers de ruimte en ze beginnen vast een paar jaar eerder om een voorsprong op te bouwen. Om over de gezondheidsrisico’s maar niet te spreken. De gedachte is al met al walgelijk. Mijn mening: beter controleren, nog harder straffen en blijven veroordelen. Helemaal uitbannen lukt nooit, maar dat maakt geen zak uit.
A-Rod is alleen maar schuldig aan het proberen te winnen van wedstrijden, las ik ergens. Wat een lulkoek. Hij is tevens schuldig aan het geven van het verkeerde voorbeeld aan al die miljoenen kinderen die met foto’s van hem kwijlend op de tribune of voor de tv zaten. Net als al die anderen die de keuze hadden om het niet te doen. Zeggen dat je geen keuze had, is de meest grove belediging die je je eigen persoonlijkheid kan geven.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties