Peter!
Afgelopen weekend is Michael Jordan vijftig jaar oud geworden. Wright Thompson schreef daarom een schitterend artikel over de immens competitieve Michael Jordan. MJ is wat je krijgt als je bewijsdrang tot in het uiterste doorvoert: een nare, harde, gewetenloze, razende en strijdlustige winnaar. Dat maakte hem tot de beste basketballer in de geschiedenis van de mensheid. Maar wat nou als basketball niet zijn eerste keus was geweest? Wat als Jordan al die razernij, die alles doordringende drang om zijn medemens te verslaan, had moeten uiten in een andere ‘tak van sport’?
Matthijs!
Laat ik beginnen met zeggen dat dat artikel van Thompson het beste stukje NBA-journalistiek is dat ik in tijden heb gelezen. Het is bijna niet voor te stellen dat de schijnbaar onverstoorbare Jordan een journalist zo dichtbij laat komen. Werkelijk alle details die een NBA-junkie wil weten staan er in: hoe het is om de allergrootste ex-sporter ooit te zijn, de highs en lows, het onverwerkte trauma van zijn doogeschoten vader. En natuurlijk zijn allergrootste frustratie: het niet meer kunnen spelen op het allerhoogste basketballniveau. Deze kwoot vind ik zo treffend: “I would give up everything now to go back and play the game of basketball. How do you replace it? You don’t. You learn to live with it. How? It’s a proces”. De ‘andere’ tak van sport die Jordan nu beoefend is het managen van de Bobcats. En uitgerekend daar faalt ie in. Om gek van te worden.
Klik hier om de hele column te lezen.
Reacties