Waar zullen we het vandaag eens over hebben? Zou er nog iets noemenswaardigs gebeurd zijn in de wondere wereld van de MLB? Iets dat niet alleen heel Amerika, maar ook de mainstream media in rest van de wereld bezighoudt? Goh ja, nu je het zegt…
Biogenesisschandaal
En daar waren ze dan, de langverwachte schorsingen in de Biogenesis zaak. Laat ik beginnen met de mannen die we over vijftig potjes weer terug zien. Beste Major League Baseball: hulde. De datum past precies. De stouterikjes moeten vijftig wedstrijden toekijken en worden formeel gestraft, maar mogen terugkeren als het écht weer belangrijk wordt.
Dat speelt voor de meeste namen niet mee. Jongens als Cervelli (Yankees), Everth Cabrera (Padres), Valdespin, Bastardo en Escalona: hun Postseason-dromen waren ook voor de schorsing al behoorlijk ver weg. Maar Nelson Cruz (Rangers) en Peralta (Tigers)? Die kunnen beter zorgen dat ze nog even fit blijven. Er is best een kans dat zij in oktober nog eventjes aan de bak mogen.
Raar natuurlijk. Stel je nu eens voor dat Texas of Detroit de World Series wint, mét Cruz of Peralta in de gelederen. In hoeverre kun je dan nog spreken van een straf? Ik zou nu graag op een zeepkist gaan staan en schreeuwen dat de MLB de schorsingen over het postseason heen had moeten tillen. Maar aan de andere kant: dat betekent voor de niet-postseasongangers dat hun schorsing in 2014 zou doortellen, terwijl de spelers met een team in het postseason hun potjes dan al hebben uitgezeten. Met een schone lei aan 2014 beginnen is ook wat waard natuurlijk.
A-Roid
Dat lijkt trouwens niet iedereen gegeven. Het zat er aan te komen en gebeurde ook: Alex Rodriguez kreeg een lange schorsing aan zijn broek, voornamelijk vanwege het feit dat hij weigerde mee te werken aan de onderzoeken en geen trek had in een schikking. En dus luidde het verdict een schorsing voor 211 wedstrijden, oftewel: de rest van 2013 en heel 2014.
A-Rod gaat niet akkoord. Nogal wiedes natuurlijk. De plussen en minnen zijn niet zo heel moeilijk. Je hebt het over een honkballer die al enige jaren geen schim meer is van de speler die de Yankees ooit 300 miljoen waard vonden. Rodriguez kwam de laatste jaren meer in het nieuws door allerlei zaken om baseball heen dan om zijn prestaties op het veld en het is publiek geheim dat Cashman en de zijnen A-Rod liever kwijt dan rijk zijn. Voor een speler die zijn prestatiecurve al enige tijd ziet dalen en geplaagd wordt door ouderdomskwaaltjes is een schorsing van meer dan een jaar een doodvonnis. Einde carrière.
Dat is eigenlijk heel zielig. Leg het uit hoe u wilt, maar Alex Rodriguez is en blijft een grootheid. Wie nu op de doping wijst, kan beter even in een hoekje gaan zitten met de rest van de naïevelingen. Net als in de wielersport is elk dopinggeval dat bekend wordt natuurlijk maar het topje van de ijsberg, daar ben ik van overtuigd. Had Rodriguez openheid gegeven en de ‘kaart Michael Boogerd’ gespeeld (“Ik kwam terecht in een dopingcultuur”) dan was er niet zo gek veel aan de hand. Vijftig potjes zitten, tot volgend jaar.
Maar nee, de speler die eigenlijk zelf een voorbeeldfunctie zou moeten hebben lijkt een voorbeeld te nemen aan de vele rijkeluiskindjes die ongetwijfeld met hun rijke ouders mee komen naar Yankee Stadium. De koppige, verongelijkte maar oh zo betrapte Alex Rodriguez wist vanaf seconde één dat het biogenesis report naar buiten kwam de hele wereld vakkundig tegen zich in het harnas te jagen. Goed gedaan jongen.
Reacties