Bellen Met… is een wekelijkse rubriek. Elke vrijdag bellen wij een (oud)-sporter, coach, of een bekende Nederlander die helemaal gek is van #SportAm. Deze week Pascal Matla, een American footballer, Saints training camp invitee, oud-speler van de Amsterdam Admirals en afgelopen seizoen headcoach van de Alphen Eagles, de Nederlandse kampioen American Football.
Wij van Sport Amerika kijken iedere week uit naar Hard Knocks. Jij ook?
JA! Ik ben een trouwe kijker, maar ze laten maar een tipje van de sluier zien.
Jij hebt zelf een training camp meegemaakt, is het echt zo anders?
Een training camp gaat veel verder dan wat ze nu laten zien, het beeld is erg geromantiseerd. Wat je niet ziet is de stress op het lichaam. Je traint meerdere keren per dag. met temperaturen rond de 40-45 graden celcius. De mentale strijd met het lichaam, de uitputting. Je ziet de spelers veel vrij en thuis zijn, maar je hebt tijdens zo’n training camp weinig vrije tijd.
Hoe is de sfeer onder de spelers tijdens een training camp?
Footballers zijn een apart soort mensen, vooral onder elkaar zijn we echt een brotherhood, hoe hoger het niveau, hoe sterker die brotherhood is. Echt één team, maar halverwege merk je wel dat de veteranen weten dat de rookies op hun banen uit zijn. Je hebt de starters, die zijn veilig, maar daar achter strijdt iedereen voor een plekje, dan begint de numbers game wel te gelden. Er zijn maar een beperkt aantal plekken in een team, natuurlijk.
Hoe was het om gecut te worden, net zo zakelijk als in Hard Knocks?
Ik kreeg een blessure tijdens het camp en daardoor minder trainingstijd en speeltijd. Het moment dat ik gecut werd herinner ik nog goed. Er kwam ’s ochtends een assistent de kamer binnen en tikte mij wakker. Toen ik eenmaal bijgekomen was van de schrik, werd mij verteld dat de headcoach mij wilde spreken.
Dan loop je dus een laatste keer over die gang en zit je bij Sean Payton in het kantoor en die vertelt dat je een goede speler bent, maar de blessure in de weg zit en dat ze een ander pad kiezen. Dan bedank je als speler voor de kans en staat er een assistent te wachten die voor jou een vliegticket bestelt. Alles gaat heel smooth.
Heb jij daarna nog geprobeerd om bij een ander team in aanmerking te komen?
Toen ik terug in Nederland kwam, ben ik aan mijn herstel begonnen en heb toen bij de Amsterdam Admirals gespeeld, met als plan dat ik in de zomer weer naar een training camp kon gaan. Helaas kreeg ik opnieuw een blessure en was dat het einde van mijn spelende carriere.
Jij hebt je in Nederland als coach laten zien, met afgelopen seizoen de titel als bekroning, zie jij voor jezelf een toekomst in de US als coach?
Ik heb het wel geprobeerd om als student coach aan de slag te gaan bij een college, maar het is in twee jaar niet gelukt, ondanks de connecties die ik heb opgebouwd. Het kan eraan liggen dat ik Nederlander ben, want het is veel duurder om mij als coach te hebben. Het is makkelijker om een Amerikaan in dienst te nemen. Er is per team maar één spot beschikbaar en van de 60/70 collegespelers willen er minimaal 40 die ene spot bemachtigen.
Ik heb nu drie jaar gecoacht en heb nu even pauze, het blijft natuurlijk altijd kriebelen en wie weet als er een mooie kans voorbij komt. Football zal altijd in mijn leven blijven.
Wie zie jij in februari de Lombardi-trofee omhoog houden?
Ik ben natuurlijk een fan van de Saints geworden, maar ik zie ook kansen voor de 49’ers.
Lees hier de Bellen Met… van vorige week: Roger Bernadina.
Foto: Getty Images & Shadow Photo
Reacties