Een van de charmes van baseball is dat elk stadion er anders uitziet. Elk zogeheten ‘ballpark’ is op een bepaalde manier uniek. Niet alleen buiten het veld, maar vooral ook daarbinnen zijn er veel verschillen. Een kort rechtsveld, diep midveld, hoge muur in het linksveld, enorme foul territory. You name it. Overal andere dimensies, afmetingen, maar ook klimaat.
Dat zorgt er voor dat niet alleen elke ballpark er anders uitziet maar ook anders ‘speelt’. Als je een willekeurige baseball wedstrijd bekijkt valt dat nog niet zo op. Echter, als je de stats ernaast legt is het verschil soms schrikbarend. Ik heb het wel eens over hitters-parks en pitchers-parks; ballparks die een slagmannen of werpers goedgezind zijn. Dat kan meerdere oorzaken hebben. Daar wil ik het in deze mini-serie over hebben.
In het eerste deel heb ik het over Fenway Park, thuishaven van de Boston Red Sox. Fenway illustreert perfect hoe gek een ballpark kan zijn. Fenway is misschien wel het uniekst (ik weet dat dat taalkundig niet mogelijk is) van allemaal. In deel twee heb ik het over welke parken nou hitters- en pitchers-parks zijn aan de hand van stats en in het laatste deel heb ik het over de beslissingen die GM’s en spelers maken, met ballparks in het achterhoofd.
Fenway Park
Op 20 april wordt het 100-jarige jubileum van ‘America’s most beloved ballpark’ Fenway Park gevierd. 15 april 1912 zonk de Titanic, en vijf dagen later opende het gekste stadion dat er nu is. Het rechtsveld is gigantisch, maar de foul pole staat ‘slechts’ op 302 ft. (92 meter), maar deep-right field ligt op 420 ft. (128 meter) (zie foto hieronder). Goeie jongen die het rechtsveld moet bemannen. Vaak zie je daar problemen als outfielders daar voor het eerst staan. Het is ook relatief makkelijk om daar een double of een triple te slaan. Echter zijn homeruns wat schaarser, of je moet een cheap homerun net langs de foul pole slaan.
En dan center field. Zoals je op de foto hierboven ziet zitten er een paar rare hoeken in. Het is met 389 ft. (118,8 meter) lang niet zo diep als het rechtsveld, wat uniek is. Een voordeel voor de center fielder zou je zeggen. Misschien, maar je bent mooi de sjaak al de bal in de ‘triangle’ komt, iets rechts van het midveld. En natuurlijk is er ook nog het muurtje in het midveld waar de bal vanaf kan schieten.
Over muurtjes gesproken: ik heb het nog niet eens gehad over de beroemde ‘Green Monster’ (foto hieronder), het boegbeeld van Fenway Park en misschien ballparks in het algemeen. het linksveld is extreem ‘short’ met 310 ft. (94.5 meter). Dat wordt gecompenseerd door het groene monster van de 11.3 meter hoog. Hoge fly balls die in andere stadions outs zijn zeilen hier net over de muur heen, en harde line drives komen wel eens net te kort, waardoor de bal weer het veld in komt. Meer dan eens is een, vaak rechtshandige, slagman een double of homerun kwijtgeraakt omdat zijn bal zo hard geslagen is dat de linksvelder hem via de muur zo kan opvangen. De slagman staat dan mooi te balen op het eerste honk.
En dan hebben we nog foul territory. Dat houdt vlak na het eerste en derde honk op. Het levert vaak leuke beelden op van eerste en derde honkmannen die bij een pop-up net over de reling moeten leunen om nog een bal te vangen.
Al met al is Fenway Park raar op bijna elk gebied. En dan heb ik het nog niet eens over de verouderde staat van de faciliteiten op Fenway gehad.
In deel twee zal ik het over alle parken in de MLB hebben, maar dan op statistisch gebied en natuurlijk niet zo in detail als in dit artikel. Voor vragen en opmerkingen: reageer hieronder of tweet mij op @lenmb.
Foto’s: Screenshot Google Maps en Wikimedia Commons
Reacties