28 ploegen, waaronder Super Bowl winnaar Green Bay, zitten inmiddels thuis. Maar voor vier ploegen staat de Vince Lombardi Trofee nog op het spel. Op Sport Amerika bekijken we de teams die het tot de conference championships schopten. We beginnen met de New England Patriots.
De ploeg van Bill Belichik kende enkele frusterende jaren. In de afgelopen twee seizoenen vlogen de Pats, ondanks hun sterke prestaties in het regular season, er al in hun eerste playoff wedstrijd roemloos uit. De Ravens en Jets waren in het postseason te sterk voor Tom Brady & Co. Met dertien overwinningen mochten ze zich dit seizoen de beste ploeg in de AFC noemen. Alleen tegen de Bills, Steelers en Giants werd verloren.
Offense
Wat valt er nog te schrijven over Tom Brady? De drievoudig Super Bowl winnaar brak dit seizoen het aloude record van Dan Marino met 5235 yards (hoewel hij Drew Brees voor zich moest dulden). In de playoff confrontatie met de Broncos tekende hij met 393 yards voor een nieuw persoonlijk record en evenaarde hij met zes touchdown passes Oakland’s Daryle Lamonica (1969) en San Francisco’s Steve Young (1994). Brady gooide dit seizoen 39 touchdowns en lijkt met zijn 34 jaar oud op de toppen van zijn kunnen.
Dé revelatie van de New England offense was dit seizoen Rob Gronkowski. Hoewel Gronk vorig seizoen ook al had laten zien een gevaarlijk wapen in de redzone te zijn (elf touchdowns), verpletterde hij dit seizoen zo’n beetje elk record dat een tight end kan verpletteren.
Met zeventien receiving touchdowns (en één rushing touchdown) en 1327 yards kende Rob Gronkowski het meest succesvolle seizoen aller tijden voor een speler op zijn positie. En om nog maar even te benadrukken dat hij van zenuwen niet al teveel last heeft: in de playoff wedstrijd tegen de Broncos was hij goed voor 145 yards én drie touchdowns.
De combinatie van Gronkowski en collega tight end Aaron Hernandez was hét recept waarmee de Patriots de meeste tegenstanders op de knieën dwongen. Maar ondertussen had slot-receiver extraordinaire Wes Welker bijna stilletjes het beste seizoen uit zijn carrière. De kleine receiver was goed voor 122 receptions en 1569 yards, en was daarmee de op één na productiefste receiver in de NFL. Daarnaast wist hij zich ook nog eens negen keer de endzone te vinden én zette hij zijn handtekening onder een 99-yard touchdown reception tegen zijn oude ploeg, de Miami Dolphins.
De running backs van New England zijn een beetje het ondergeschoven kindje, maar toch niet onbelangrijk. Zo scoorde BenJarvus Green-Ellis dit seizoen toch weer elf touchdowns. Zijn gemiddelde yards per carry is echter te laag. Slechts 3.7 yards wist the lawfirm per poging binnen te halen. Hij deelde het backfield dit seizoen met Stevan Ridley en Danny Woodhead. Ridley liet in de laatste paar wedstrijden van zijn rookie seizoen zien een aanwinst te zijn; tegen de Broncos, Dolphins en Bills was hij gemiddeld goed voor 5.3 yards per balbezit.
Defense
|
Week |
Tegenstander |
|
Score |
|
1 |
@Dolphins |
W |
38-24 |
|
2 |
Chargers |
W |
35-21 |
|
3 |
@Bills |
L |
31-34 |
|
4 |
@Raiders |
W |
31-19 |
|
5 |
Jets |
W |
30-21 |
|
6 |
Cowboys |
W |
20-16 |
|
7 |
Bye |
||
|
8 |
@Steelers |
L |
17-25 |
|
9 |
Giants |
L |
20-24 |
|
10 |
@Jets |
W |
37-16 |
|
11 |
Chiefs |
W |
34-3 |
|
12 |
@Eagles |
W |
38-20 |
|
13 |
Colts |
W |
31-24 |
|
14 |
@Redskins |
W |
34-27 |
|
15 |
@Broncos |
W |
41-23 |
|
16 |
Dolphins |
W |
27-24 |
|
17 |
Bills |
W |
49-21 |
|
Playoffs |
|||
|
Divisional |
Broncos |
W |
45-10 |
De verdediging van de Patriots is al jarenlang het zorgenkindje in New England. Ook dit seizoen werden ze regelmatig geklopt, en incasseerden ze maar liefst 411.1 yards per wedstrijd, nét iets beter dan de Packers. De explosieve aanval van Tom Brady moest compenseren dat de Patriots per wedstrijd gemiddeld 21.4 punten tegen kregen.
Het moeizame seizoen van de Pats wordt gesymboliseerd door de noodzaak om enkele receivers, zoals Julian Edelman, bij tijd en wijle dubbele dienst te laten draaien in de secondary. Edelman deed dat niet onverdienstelijk, maar het is wel een veeg teken dat de Patriots kennelijk geen betere defensive backs hebben dan de kleine Edelman.
Kyle Arrington was een dim lichtpuntje in de secondary van de Pats. Zijn zeven interceptions waren genoeg voor een gedeelde eerste notering. Hij bleef daarmee grote namen als Darrelle Revis en Nnamdi Asomugha voor. Zijn collega Devin McCourty kende echter een enorme terugval. In 2010 was McCourty nog één van de betere verdedigende rookies in de NFL, maar in zijn tweede seizoen werd hij hard aangepakt en regelmatig verschalkt. De cornerback mag zich de laatste tijd af en toe opstellen als safety, in een poging van Belichik om zijn kwaliteiten zo beter te benutten.
Typerend was ook het mislukte Albert Haynesworth experiment. De defensive tackle werd met veel heisa binnengehaald maar het lukte zelfs Belichik niet om de ooit zo dominante Haynesworth in het gareel te krijgen. De pass rush waar de Patriots al zo lang naar op zoek zijn kwam uit onverwachte hoek; veteraan Andre Carter ontpopte zich als een ware nachtmerrie voor offensive tackles, maar hij raakte geblesseerd. De druk op Ravens quarterback Joe Flacco moet nu van Mark Anderson en Vince Wilfork komen.
De terugkeer van Brandon Spikes en Patrick Chung komt op precies het juiste moment voor de Patriots. De twee lieten zien tegen een run-heavy offense zoals die van de Broncos bestand te zijn. Vooral Spikes is een uitstekende tackler die de Patriots gedurende zijn afwezigheid flink gemist hebben. Spikes zal samen met Rob Ninkovic, wiens rol in de verdediging dit seizoen flink is toegenomen, en Jerod Mayo verantwoordelijk zijn om het gevaar dat Ray Rice heet in te dammen.
Foto: Getty Images
Reacties