’86 Mets: The Bad Guys

Tijdens Spring Training krijgen spelers de kans om op elkaar ingespeeld te raken. Er moet een groepsgevoel gesmeed worden. Het is bovendien een weerzien met oude kameraden. Maar soms loopt het allemaal net wat anders. Zo ook dertig jaar geleden in het trainingskamp van de New York Mets. Sterspelers Keith Hernandez en Darryl Strawberry raken tijdens de gezamenlijke fotosessie slaags. De vechtpartij is het symbolische einde van een potentieel ijzersterke generatie.

DYNASTY IN THE MAKING

Vanaf het begin van de jaren ’80 wordt erin Flushing, New York gewerkt aan een bijzondere lichting die de Mets succes moet gaan brengen. Het talent is er om uit te groeien tot een ware dynastie. Na vroeg succes krijgen veel van de spelers echter te maken met verslavingsproblemen. Zij kunnen maar moeilijk omgaan met de druk. Uiteindelijk wordt er dat decennium ‘maar’ één World Series-ring aan de prijzenkast toegevoegd.

MEER HOREN OVER DE METS IN DE 80s? LUISTER DAN OOK DE PODCASTAFLEVERING OVER HET TEAM!

EIGEN KWEEKVIJVER

In 1984 start Baseball America met het rangschikken van de Major League farm systems. De eerste twee edities worden aangevoerd door de prospects van de Mets. Blikvangers zijn talenten als Dwight Gooden, Lenny Dykstra, Kevin Mitchell, Sid Fernandez en Rick Aguilera. Deze talenten zullen later ook de kern vormen van de selectie die in 1986 een World Series-ring winnen.

Slugger Darryl Strawberry en pitcher Ron Darling zijn dan al in 1983 overgeheveld naar de majors. Het jaar erna volgen Gooden en Fernandez en weer een jaar later outfielder Dykstra en pitcher nummer 4, Roger McDowell. Deze talenten worden toegevoegd aan een selectie vol ervaren sterren als voormalig MVP en lid van de Big Red Machine, George Foster en ’79 MVP Keith Hernandez, catcher en toekomstig Hall of Famer Gary Carter en snelheidsduivels als Wally Backman en Mookie Wilson.

DARRYL STRAWBERRY

In 1983 maakte Strawberry zijn langverwachte debuut. Al sinds hij met de eerste pick van de draft van 1980 gekozen werd, hangt er een aura van hoop en verwachting om de jonge speler heen. Hij kent een succesvol eerste jaar en wordt aan het einde van dat seizoen gekroond tot Rookie of the Year. De 21-jarige Strawberry lijkt voorbestemd om één van de beste spelers van zijn generatie te worden. Maar Strawberry is een kwetsbare jongen. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad met een alcoholist als vader. Zelf zal hij ook lange tijd worstelen met verslavingen.

CRENSHAW HIGH

Als tiener maakte hij deel uit van een gouden generatie van Crenshaw High, een middelbare school in een van de gevaarlijkere wijken van Los Angeles. Hij is niet de enige van Crenshaw High die problemen heeft om met de druk om te gaan. In het boek The Ticket Out wordt beschreven hoe het met de jongens van Strawberry’s high school honkbalteam is afgelopen. Twee van hen zagen hun profcarrière in de minors al eindigen voordat die goed en wel begonnen was toen ze betrapt werden op een credit card scam. Een ander draaide voor 25 jaar de gevangenis in toen hij inbrak in de school en vernielingen aanrichtte. Het was zijn derde strike, waardoor zijn straf zo hoog kon uitvallen.

VERSLAVING

Net als bij de Mets is voor de jongens van Crenshaw High drugs hun achilleshiel. Sommigen draaien ervoor de bak in, anderen raken eraan verslaafd. ‘I never had a problem hitting,’ zou Strawberry later bekennen. ‘I had a problem living.’ Aan het eind van de jaren ’80 vindt de slugger de Heer en hoopt hij via het christendom af te komen van zijn seks- en drugsverslaving.

SEKSVERSLAVING

Strawberry heeft namelijk ook een ernstige seksverslaving. Eentje die zelfs tijdens wedstrijden gestild moet worden. Tussen innings door ontmoet hij dames met wie hij op de tribunes contact heeft gemaakt. De slagman verdwijnt dan even de catacomben in om voldaan terug te keren. Teamgenoten zijn op de hoogte van Strawberry’s escapades en misschien de technische staf ook wel, maar ze laten hem zijn gang gaan. Er heerst geen strakke discipline in de organisatie.

DAVEY JOHNSON

Manager Davey Johnson, de oud-Koninkrijksteam bondscoach, wordt gezien als een van de hoofdschuldige waarom het succes maar van zo korte duur was. Johnson werd volgens Lenny Dykstra gezien als een Players’ Manager omdat hij elke dag een kater had en dus niet kon optreden tegen zijn spelers en zij dus teveel vrijheid kregen.

Dit wordt echter ontkend door zijn oude teamgenoten Keith Hernandez en Ron Darling, die deze uitspraken wijden aan een langlopende ruzie tussen Johnson en Dykstra. Die laatste was het duidelijk niet eens met de speeltijd die hij kwijtraakte aan collega-outfielder Mookie Wilson.

DWIGHT GOODEN

Dwight Gooden is misschien wel even verslavingsgevoelig als zijn vriend Strawberry. Vanaf zijn debuut in 1984 is Gooden, liefkozend Dr. K. genoemd door zijn fans, een van de beste pitchers in de majors. In zijn eerste seizoen wordt ook hij verkozen tot Rookie of the Year. Het jaar daarna wint hij unaniem de Cy Young Award. Hij is dan pas 20 jaar oud.

Al snel volgen de problemen. Drugs bieden hem een vluchtweg. Zo kan hij ontsnappen aan de druk. Toch, of misschien juist daarom, gaat Gooden uiteindelijk ten onder aan de hoge verwachtingen, zowel zijn eigen als die van de buitenwereld.

KORTSTONDIGE OPLEVING

In de tweede helft van de jaren negentig kent Gooden bij de Yankees nog een opleving. In die periode gooit hij zelfs nog een no-hitter. Nota bene op het moment dat zijn vader in een ziekenhuis op sterven ligt. Het laatste wat Gooden Sr. meemaakt is de no-hitter van zijn zoon. Het is echter vooral een opleving, want de dominantie uit zijn beginjaren keert nooit meer terug.

RUZIE MET STRAWBERRY

Ook na zijn loopbaan blijft Gooden worstelen met zijn verslaving. Het loopt uiteindelijk uit op een publieke ruzie tussen hem en Strawberry, als die laatste zijn angsten over zijn vriend uitspreekt. Volgens hem is Gooden nog altijd verslaafd en als hij dat niet onder ogen ziet, dan loopt zijn leven gevaar, aldus Strawberry.

THEY CALL ME NAILS

Lenny Dykstra’s pad naar de majors is nagenoeg het tegenovergestelde als van zijn teamgenoten Gooden en Strawberry. Dykstra komt niet binnen als een toptalent. De relatief kleine outfielder wordt geselecteerd in de 13e ronde van de draft van 1981. Hij ontwikkelt zich echter al snel tot een ster in de minors. Met zijn talent om op de honken te komen en met zijn snelheid groeit hij uit tot de beste speler in de Carolina League, waar hij veel offensieve ranglijsten aanvoert. Door een blessure van Mookie Wilson wordt Dykstra in ’85 overgeheveld naar de Major League. Met zijn fanatisme brengt hij een hoop energie mee.

THE WILD BOYS

Het kampioensjaar mag hij door een nieuwe blessure van Wilson starten als midvelder. Wanneer Mookie weer hersteld is, wordt niet Dykstra het kind van de rekening, maar laten ze George Foster vertrekken om ruimte te maken voor zowel Mookie als Lenny. Met Dykstra als openingsslagman winnen de Mets 108 wedstrijden in ’86. Samen met tweede slagman Wally Backman wordt de buitenvelder ‘The Wild Boys’ genoemd om hun energieke, fanatieke manier van spelen. Dat Backman nog altijd heetgebakerd mag blijken uit zijn onderstaande ejection.

STRAFBLAD

Maar Dykstra’s fanatieke, wilde karakter blijkt niet alleen een zege te zijn voor zijn carrière. Het is mogelijk de reden zijn dat de organisatie halverwege 1989 afscheid van hem neemt. En ook na zijn carrière zou zijn karakter hem in de problemen en uiteindelijk zelfs in de gevangenis doen belanden. Zijn strafblad omvat onder andere bedreiging met een vuurwapen, het uitschrijven van valse cheques, aanranding en verkrachting, drugsbezit en zelfs het dreigen met terreur.

MITCHELL REPORT

In 2007 wordt bekend dat Dykstra’s naam voorkomt op de lijst van dopingzondaars die naar voren komen in het Mitchell Report. Destijds wilde Dykstra zelf niet meewerken aan het onderzoek, maar later gaf hij in zijn autobiografie zijn dopinggebruik toe. Hij noemt zijn lengte als reden waarom hij zijn heil had gezocht in stimulerende middelen. Zijn financiële problemen zullen ongetwijfeld een motief zijn geweest om naar buiten te komen met een controversieel boek.

KEITH HERNANDEZ

Hernandez maakte aan het eind van de jaren zeventig deel uit van een sterke Cardinals’ line up. Hijzelf reeg in die tijd al de Golgen Gloves aaneen en in ’79 werd de eerste honkman zelfs uitgeroepen tot MVP. Maar in het nieuwe decennium ging het allemaal een stuk minder. Tijdens de Pittsburgh Drug Trials van 1985 zou blijken wat de reden hier achter was. Er kwam een drugsnetwerk aan het licht rond een cateraar van de Philadelphia Phillies.

PIRATE PARROT

Deze cateraar zou drugs verkocht hebben aan tientallen spelers uit de National League. Een opvallende verdachte in de zaak was mascotte Pirate Parrot. De man in het kostuum zou namelijk de drugs hebben uitgedeeld onder de spelers. Een van die spelers was dus Hernandez. Tijdens zijn getuigenis deed Hernandez een paar stevige uitspraken. Volgens hem zat 40% van de Major League aan de coke, gebruikte hijzelf het spul drie jaar en kon hij zich het hele jaar 1980 niet meer herinneren.

GARY CARTER

Catcher Carter was bij de Montreal Expos uitgegroeid tot een dragende speler en één van de beste catchers, maar toen zij besloten tot een rebuild, werd hun sterspeler overgedaan aan de Mets. Daar zou hij een belangrijke pion vormen richting het succes. Naast een succesvolle carrière achter de plaat, blijkt Carter ook een taalvernieuwer te zijn geweest.

F-BOMB

Meriam Webster heeft hem uitgeroepen tot uitvinder van de uitdrukking ‘F-bomb’. Net als zijn collega Strawberry had Carter gedurende zijn carrière het geloof gevonden. Dat had tot gevolg dat hij het vloeken had afgezworen. Dit veroorzaakte echter een probleem bij het navertellen van een woordenwisseling met een scheidsrechter. Carter zocht naar een eufemistische omschrijving van wat hij de man naar zijn hoofd geslingerd had. De F-bomb was geboren.

WORLD SERIES CHAMPIONS

Je mag dus gerust zeggen dat deze spelers een licht ontvlambare cocktail vormden. Toch kenden zij dus ook succes. In 1986 kroonde een betrekkelijk jonge Mets-ploeg zich namelijk al tot kampioen. Na 7 wedstrijden verslaan zij de Boston Red Sox in een legendarische World Series. De serie zal faam maken als hoogtepunt van de Curse of the Bambino, als Bill Buckner in de verlenging van Game 6 een rollertje van Mookie Wilson door zijn benen laat gaan en Ray Knight het winnende punt kan maken. Maar het is ook het begin van het einde voor een talentvolle groep die hun talent niet verder weten te verzilveren.

THE BEST LAST BEST PLANE RIDE EVER

Illustratief voor hoe deze ploeg in elkaar stak, is de terugvlucht nadat in de NLCS de Houston Astros zijn verslagen. De zesde wedstrijd is een must win voor de Mets, omdat in Game 7 de op dat moment onverslaanbare Mike Scott wacht. Zover komt het dus niet als de Mets de serie al een wedstrijd eerder naar zich toetrekken. De stemming is uitgelaten. De vlucht terug naar New York belooft een feestje te worden. De drank vloeit rijkelijk en de aanwezigheid van de spelersvrouwen verhogen de feestvreugde des te meer.

THE SCUM BUNCH EN MOOKIE DE MELKDRINKER

Eigenlijk onttrekken alleen de staf en Mookie Wilson zich aan het gedruis. Mookie is de enige ‘melkdrinker’, zoals jongens als Dykstra en Mitchell hem noemen, in de selectie. De rest lust er wel pap van. Vooral The Scum Bunch staat bekend om hun balorige gedrag. Dit drietal, bestaande uit pitchers Doug Sisk en Jesse Orosco en outfielder Danny Heep, zit achterin het vliegtuig te kaarten, maar vooral te drinken.

THE ARISTOCRATS

Maar ook de andere spelers en hun wederhelften doen deze vlucht alles wat god verboden heeft. In het vliegtuig ontstaat een soort Aristocrats-grap van drank, drugs, seks, kots, uitgelopen make-up. De supporters die hun in New York op het vliegveld op stonden te wachten moeten getrakteerd zijn op een fraai schouwspel dat de vliegtuigtrappen af kwam strompelen.

Coverfoto: Getty Images