Exact een week geleden opende de NBA de transfermarkt. Met meer dan 150 spelers die uit hun contract liepen, en een hoop teams met veel financiële ruimte, werden er veel spelerswisselingen verwacht. Hoewel dat op zich nog wel meeviel, kunnen we wel concluderen dat het een tumultueuze eerste week free agency was. Hoewel we nog een lange periode te gaan hebben (het seizoen begint immers pas eind oktober), kijken we bij SportAmerika terug op afgelopen week, om daar tien lessen uit te trekken.
1) Het gaat hard. Heel hard.
Als u afgelopen week op vakantie bent geweest naar een bestemming zonder Wifi, schrikt u zich waarschijnlijk het schompes bij het openen van een willekeurige NBA site, waar alle spelerstransfers bij worden gehouden. Daar waar we bij aanvang net iets boven de 150 contractloze spelers hadden, staat de teller nu op 97. Excuses, 96. Wacht, 95. Het gaat zo ontzettend hard, dat je gek op moet staan te kijken dat na een bezoek aan het toilet de basisopstelling van uw favoriete ploeg op drie plaatsen gewijzigd is. Als u tenminste geen Knicks of Lakers fan bent althans.
2) New York en Los Angeles zijn hun aantrekkingskracht verloren.
Een jaar lang moesten we aanhoren hoe de ooit roemruchte Knicks en Lakers hun schandalige prestaties afgelopen seizoen zouden goedmaken met veel geweld op de transfermarkt. Met beiden veel financiële middelen, naast de aantrekkingskracht van de twee steden, zou de ene na de andere hotshot wel ‘eventjes’ opgehaald worden door de clubs. Als alle geruchten correct waren geweest, hadden de Lakers bijvoorbeeld op opening night een basis gehad met Dwyane Wade, Kobe Bryant, Jimmy Butler, Kevin Love en DeMarcus Cousins gehad. In realiteit echter zullen de Lakers met D’Angelo Russell, Bryant, Nick Young, Julius Randle en Roy Hibbert waarschijnlijk andermaal het lachertje van het Westen worden.
3) Vivek Ranadivé is een nog grotere prutser dan de gebroeders Maloof samen.
Jarenlang waren de Kings, onder leiding van de broers Joe en Gavin Maloof, het lachertje van de NBA. Daar zou een einde aankomen, beloofde de nieuwe eigenaar, Vivek Ranadivé, toen hij in 2013 de franchise kocht. Inmiddels zijn we twee jaar verder, en staat de club er nog slechter voor dan ooit. De ene na de andere coach werd, zonder te overleggen met de belangrijkste spelers, ontslagen, terwijl de huidige coach er met zijn ruzie met sterspeler DeMarcus Cousins er alles aandoet om ook op korte termijn werkeloos te raken. Het resultaat? Cousins wil zo snel mogelijk vertrekken, wat Sacramento nog minder interessant maakt voor spelers. Jongens als Monta Ellis, Tobias Harris en Wesley Matthews gingen liever elders ballen voor minder geld, dan verhuizen naar de hoofdstad van Californië, waar, zeker na het aantrekken van Rajon Rondo, het wachten is op het volgende hoofdstuk in de soap van Ranadivé.
4) Grote spelers blijven.
Één van de grootste verrassingen deze zomer is dat vrijwel alle grote spelers behouden bleven voor hun teams. Op LaMacus Aldridge en DeAndre Jordan koos geen enkele topper voor een nieuwe uitdaging elders. Het beste voorbeeld hiervan was misschien wel Kevin Love, die na afgelopen seizoen een zekerheidje leek om te vertrekken, maar toen puntje bij paaltje kwam toch gewoon de Cavaliers trouw bleef. Laat het een voorzichtige les zijn voor de toekomst. Er bestaan geen garanties in de sport. Ook niet in free agency.
5) Een week free agency heeft de prestaties van de Golden State Warriors doen vergeten.
Alsof mensen massaal hun harde schijf met daarop alle data van het afgelopen jaar gedelete hebben, wordt de dominantie van de Warriors volledig vergeten. Of genegeerd. Zo u wil. De reden? De Spurs hebben met LaMarcus Aldridge en David West twee toppers binnengehaald, en zijn nu al voor iedereen de grootste kampioenskandidaat (met de Cavaliers die compleet lijken te blijven). Dat San Antonio daarvoor afscheid heeft moeten nemen van een aantal belangrijke (jonge) bankspelers, wordt, net als het feit dat Golden State afgelopen seizoen van begin tot eind domineerde en intact is gebleven, onterecht volledig over het hoofd gezien. Foei!
6) Geld is niet alles.
Hoewel deze vlieger voor veel spelers (logischerwijs) niet zal opgaan, zijn een aantal bekende namen niet ingegaan op aanboden die veel lucratiever waren. Spelers als Monta Ellis, Tobias Harris en David West kozen voor uiteenlopende redenen niet automatisch voor het dikste contract. Met name de keuze van West is interessant. Hij had een spelersoptie ter waarde van ongeveer twaalf miljoen dollar, waar hij vriendelijk voor bedankte, om vervolgens voor ongeveer een miljoen te tekenen bij de Spurs, omdat hij daar de kansen groter achtte op een kampioenschap. Indrukwekkend, waarbij wij hopen dat mevrouw West het ook waarderen.
7) Mike Budenholzer is nog in dienst van de Spurs.
In een zeer uitgebreid artikel bij onze collega’s van SB Nation, werd stap voor stap uiteen gezet wat in de ingewikkelde wereld van salary caps nodig was voor San Antonio om een kans te maken op LaMarcus Aldridge. De (korte) conclusie: er moest een gek gevonden worden om het contract van Tiago Splitter te absorberen. Elke weldenkende General Manager zal bij een voorstel omtrent Splitter direct de telefoon er opgegooid te hebben, al was het alleen maar om eindelijk eens eind te maken aan de jarenlange dominantie van San Antonio. Zo niet de nieuwbakken GM van Atlanta, Mike Budenholzer, die zich doodleuk beoogd reservespeler Splitter in de maag liet splitsen, en daardoor zelfs basisspeler DeMarre Carroll niet meer kon betalen. Onverklaarbaar. Althans… Was Budenholzer niet jarenlang de rechterhand van Greg Popovich?
8) Restricted free agents zijn oninteressant voor anderen.
Daar waar in het verleden nog wel eens een poging werd gedaan door andere teams om een restricted free agent bij het oorspronkelijke team weg te kapen (met Gordon Hayward vorig seizoen als meest recente voorbeeld), lijkt er geen enkel team meer de moeite te nemen om dit te proberen. Doordat een getekend contractvoorstel door een restricted free agent meetelt voor de salary cap (totdat andere ploeg besluit het aanbod van de andere ploeg wel of niet te matchen) , leken clubs geen zin meer te hebben om überhaupt een poging te doen bij interessante spelers als Jimmy Butler en Kawhi Leonard. Zonde, want de spanning bij een handtekening elders van één van die twee spelers, is toch beduidend boeiender dan bij de best overgebleven spelers met diezelfde status, als Will Barton, Norris Cole of Enes Kanter.
9) Vijftien is de nieuwe tien.
Het zal u niet ontgaan zijn dat er gestrooid wordt met miljoenencontracten alsof het kruidnoten zijn. Oprah Winfrey valt in het niets in vergelijking met het gemak dat de verschillende NBA teameigenaren hun spelers belonen. Anticiperend op een verhoging van de salary cap vanaf volgend seizoen, zagen spelers de gemiddelde salarissen rap rijzen. Subtoppers, zoals Robin Lopez, Wesley Matthews en Khris Middleton, zouden enkele jaren geleden hooguit tien miljoen per seizoen krijgen, maar kregen nu gemakkelijke deals die dichter bij de vijftien, dan bij tien miljoen per seizoen lagen dan. Een trend die ook door te trekken is naar beneden, waar (onder)gemiddelde spelers, met Aron Baynes als hoogtepunt van alle gekte, nog altijd in de veronderstelling zijn dat ze voor de gek gehouden worden in Candid Camera.
10) De moratorium is onzinnig.
Volgens de regels van de NBA mogen teams vanaf 1 juli gaan onderhandelen met spelers (waar overigens niemand zich aan houdt). Ze mogen ze echter nog niet schriftelijk vastleggen tot 9 juli. Daarbij is het de clubs verboden in deze periode mededeling te doen van een eventueel mondeling akkoord. Met andere woorden worden de fans als het aan de NBA ligt dom gehouden, terwijl al eerder opmerkt is dat achter de schermen meer dan een derde van de transfervrije spelers al een akkoord heeft bereikt met een team. Niemand, op Adrian Wojnarowski na, heeft baat bij deze radiostilte, die volgens de formele lezing benodigd is om de hoogte van de salary cap definitief te bepalen. Een onzinnige regel anno 2015 die betreft direct afgeschaft mag worden.
Foto: Getty Images
Reacties