The Basketball Diaries (3): Hamburgers bakken

SportAmerika-redacteuren Johan Brinkel en Michiel Jonkman schrijven elkaar vanaf deze week open brieven over het wel en wee van de NBA. Randzaken, hoofdpijndossiers, persoonlijke frustraties over de prestaties van hun favoriete teams en spelers: in een serie openhartige schrijfsels getiteld The Basketball Diaries trakteren ze elkaar op hun (ongezouten) inzichten en filosoferen ze er naar harte op los.

Den Haag, 17 december 2015

Beste Johan,

Het spijt me. Twee weken geleden stuurde je me al een bericht met jouw visie op Doc Rivers, en de open vraag die tekenfilmkonijn Bugs Bunny te pas en te onpas stelt. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat deze ‘What’s up‘-vraag ook aan mij gesteld kan worden. Twee weken radiostilte: what’s up with that? Laten we het er maar op houden dat de combinatie van Sinterklaas en het hebben van rijlessen geen gunstige combi is als je tijd nodig hebt om rustig te zitten en een van je basketballvrienden te beantwoorden.

Ik hoor je al denken: “Rijlessen? Maar Michiel is toch 31?” Dat klopt als een bus (no pun intended). Ik ben een oude zak, en heb pas toen mijn baard de nodige grijze haren begon te vertonen besloten om te proberen een auto fatsoenlijk te besturen. Niet dat ik me schaam overigens: er zijn NBA-sterren die hun rijbewijs al wél hebben maar nog steeds niet weten wat de verkeersregels zijn. Ik wil geen snitch zijn — snitches get stitches, zegt ome Shaq altijd — maar mijn voornaam rijmt volgens mij met die van een Philadelphia-rookie die autotechnisch gezien recent in het nieuws was.

Dat brengt me gelijk bij mijn vraag voor jou. Ik weet dat we vooral bezig waren om ons ongenoegen uit te spreken over de Clippers-‘rivieren’ die te pas en te onpas buiten hun oevers treden en dringend moeten worden ingedamd, maar de laatste tijd lijkt het toch beter te gaan met Los Angeles. Geen idee waarom — misschien die gekke kleedkamerrituelen waarbij de laatste binnenkomer verplicht de Macarena moet dansen terwijl Steve Ballmer alles filmt op z’n Surface-tablet.

De Clippers en hun gekkigheid achter ons latend, was ik vooral benieuwd of jij niet ook medelijden hebt met de Sixers. Dan heb ik het niet over talentvolle jongens als Okafor en Noel, maar vooral met de mindere goden die op de bank zitten en avond aan avond het debacle dat Philly heet aan moeten zien. In het bijzonder heb ik medelijden met Christian Wood, misschien wel dé schlemiel van de NBA. Hij heeft, spelend voor het slechtste team van de competitie, in totaal 114 minuten gespeeld dit seizoen.

En vergis je niet: dat komt niet omdat onze Chris geblesseerd was. Nee, de beste man is gewoon niet goed genoeg voor de Sixers. Dat is toch pijnlijk, Johan? Dat je avond aan avond verliest, dat alleen Jahlil Okafor de nodige veren in zijn bips krijgt van de pers en de rest geslacht wordt omwille van het dramatische spel, maar dat jij, als 20-jarige manneke uit Long Beach, nog altijd niet goed genoeg wordt bevonden om je ding te doen op het veld? Ik zou bijna overwegen om hamburgers te gaan bakken in de McDonalds als ik Chris was. Dan draait er tenminste nog iets, ook al is het een misvormd hompje vlees.

Wat ik vooral ook niet begrijp aan de Sixers is dat ze niks doen met hun legendes. Waarom zit Charles Barkley avonden achter elkaar met zijn vadsige buik op een barkruk te praten over de NBA, maar is hij nog niet door de hoge heren uit Philadelphia gebeld om de boel daar een beetje op te krikken? Of beter nog: waarom hebben ze verdorie Allen Iverson nog niet getelefoneerd? Laatstgenoemde is dan nog wel geen Hall of Famer, daar komt volgend jaar vast en zeker verandering in. En denk niet dat ik de enige ben die om Iverson roept: Larry Brown, toch niet de minste, heeft het inmiddels ook in de gaten.

In een belachelijk rijke sport als de NBA is het soms zo’n armoede, en ik begrijp er werkelijk waar niks van. Het zou namelijk niet nodig moeten zijn. Dit zijn toch stuk voor stuk jongens die een degelijk potje kunnen basketballen, die écht wel de fundamentals onder de knie hebben en weten hoe ze een pick and roll uit moeten voeren? Dat geldt volgens mij ook voor de Lakers — een team waar ik als Clippers-fan geen hekel aan heb trouwens. Ik gun het die jongens, Kobe incluis, niet dat ze zo te kijk worden gezet. Dat ze door duizenden toeschouwers uitgelachen worden. Dat is geen topsport, dat is een tragikomedie van het ergste soort. En volgens mij is de NBA daar niet voor bedoeld. Of wel?

Aim high,

Michiel