Ze tuimelen over elkaar heen. De Nederlandse media weten niet hoe snel ze woensdag het door het ESPN verstrekte nieuws op hun sites moeten zetten. ‘Grootste dopingzaak in sporthistorie VS op komst’ of ‘Schandaal in honkbal’. Dat bekt natuurlijk lekker. Het trekt lezers en aandacht en zo kaart je nog ‘ns een sport aan waar je normaliter je journalistieke vingertjes niet aan brandt.
Maar goed, ontmaskering van dopingzondaars is ook zo 2013. Dit is toch het jaar van de dopingonthullingen, de – verplichte – biechten (toch Lance en Michael?), de nieuwe ethiek, de schone sport, de ontrafeling van ongekende foul play van inmiddels van hun troon gedonderde helden. En ja, in laatstgenoemde categorie vallen zeker ook namen als Ryan Braun, Alex Rodriguez en Melky Cabrera.
Wie het honkbal aan de andere kant van de plas ’n beetje volgt, kijkt niet op van deze drie meest bekende namen van alle twintig genoemde spelers. Dit trio wordt al langer met verboden snoepjes in verband gebracht. Cabrera, vorig jaar toch echt hard op weg naar de MVP-status in de National League, werd gepakt en geschorst voor vijftig potjes. Een procedurefout redde eerder ‘t vege lijf van Braun en A-Rod, die al jaren geen bal fatsoenlijk meer raakt, heeft al lang het dopingetiket op z’n voorhoofd geplakt.
Nu de MLB een kroongetuige (Tony Bosch) heeft weten te strikken, dreigt ook de onderste steen uit de dopingrivier te worden gehaald. Ik snap alle journalistieke aandacht voor de zaak, gezien de omvang, gezien de vedettes die op het lijstje staan, gezien de niet misselijke straffen van honderd wedstrijden die de heren vermoedelijk te wachten staat en gezien het schoonmaakproces in de sport wereldwijd. Allemaal heel legitiem en terecht.
En toch beklijft mij vooral het gevoel van sensatiezucht. Ik vind het selectieve berichtgeving. Een rel is in de maak, dus hopsakee publiceren die hap. Nogmaals; hoe terecht ook. Maar waarom lees ik verder nooit tot heel weinig over de MLB? Volgens mij doen ‘onze’ jongens het toch vrij aardig in de Amerikaanse stadions. Een berichtje over de walkoff-double van Andrelton Simmons bij titelkandidaat Atlanta Braves lijkt mij toch wel wat millimeters waard? Ik noem maar ’n dwarsstraat.
Als het een Oranje-voetballer in den vreemde betreft, wordt die scheet wel opgetekend. Honderd procent zeker. Blijkbaar hebben we mediatechnisch gezien gradaties in hoe Nederlands iets is. Ik weet wel welke plek honkbal inneemt in de Nederlandse sportwereld. Kijk maar naar de verbazing en paniek die ontstond toen ‘we’ ineens wereldkampioen werden in 2011. Ondanks deze historische prestatie werd dat in maart tijdens de World baseball Classic nog ‘ns dunnetjes over gedaan. Ach, their loss.
Foto: Getty Images
Helemaal mee eens. Wat ik me nog afvroeg. Ik weet dat 50 of 100 wedstrijden schorsing veel lijkt. Maar eigenlijk is het ten opzichte van andere sporten erg weinig. Waarom niet gewoon 2 jaar eruit?
Heeft te maken met de CBA (soort CAO) die de spelersvakbond met de MLB heeft afgesproken. Daarin staat dit aantal wedstrijden vastgesteld. De spelers vonden op dat moment dat het niet eerlijk zou zijn als er nog zwaarder gestraft zou worden. Wellicht dat dit bij de volgende CBA weer aangescherpt wordt.
De MLB loopt nog altijd een beetje achter in de aanpak van doping.
Comments are closed.