Voor wie nog nooit van Ron Santo heeft gehoord: hij geldt als een van de grootheden die de Chicago Cubs heeft voortgebracht. En hij geldt als een van de beste spelers – misschien zelfs wel de beste – die het nooit tot de Hall of Fame hebben geschopt. Vorig jaar december overleed hij, deze week wordt hij tot twee maal toe herdacht op zijn Wrigley Field.
Het steeds maar weer mislopen van Cooperstown, was bij leven een van de grootste frustraties (samen met zijn diabetes, die hem beide voeten kostte) van Ronald Edward Santo. En bij iedere teleurstelling die hij diende te slikken, maakte Nummer 10 van zijn hart geen moordkuil. Ron Santo vond dat hij in de Hall thuishoorde, en maakte dat luid en duidelijk kenbaar.
Die grote mond deed zijn kandidatuur geen goed. Al zal het feit dat hij niet altijd een (op z’n zachtst gezegd) plezierige collega en tegenstander was, ongetwijfeld hebben meegespeeld. Rancune is geen enkele Hall of Famer vreemd.
Toch zal er niemand durven ontkennen dat Ron Santo op basis van de koele cijfers absolut een een plaatsje in Cooperstown verdient.
Zomaar wat cijfers: Ron Santo sloeg 342 home runs, 2254 hits en 1331 RBI’s. Van 1962 tot 1968 leidde hij als derde honkman de National League zeven keer in assists, hij leidde de League vier keer in walks, hij kende vier seizoen waarin hij minstens een slaggemiddelde van .300 kende en 30 home runs sloeg, hij is de enige derde honkman in de Major League die in acht opeenvolgende seizoenen minstens 90 RBI’s sloeg. Hij won vijf keer een Gold Glove, en was negen keer een National League All Star.
Enzovoort.
Woensdag wordt hij door de Chicago Cubs, compleet met een standbeeld-onthulling, voor de laatste keer en in alle openbaarheid geeerd. Op donderdag doet zijn familie het nog eenmaal in alle stilte, door zijn as te verstrooien rond het derde honk en de thuisplaat van Wrigley Field.
Reacties