Met uitzondering van een zestal franchises die zelfs al negen wedstrijden gespeeld hebben, zit het seizoen er voor de helft op. Dat het goed gaat met de Atlanta Falcons en de Houston Texans weten we inmiddels wel. In deze Onder de Loep richten we onze blik op de franchises waar het niet zo lekker gaat – en waar de coaches met de week zenuwachtiger worden.
Philadelphia Eagles – Andy Reid
Na het zoveelste teleurstelling van Philly’s “sterrenensemble” – en ja, die kwalificatie mag inmiddels toch echt tussen aanhalingstekens – laait de discussie over de positie van quarterback Michael Vick weer op. Het is een discussie die zich na de nederlagen tegen de Steelers, Lions en Falcons en nu de Saints eigenlijk op de verkeerde persoon richt. Met Vick weet je namelijk wat je in huis hebt. High risk, high reward. Zijn monsterseizoen in 2010 blijkt nu meer uitzondering dan regel te zijn geweest.
Het was Reid’s verantwoordelijkheid om het maximale uit het talent van al die nieuwe Eagles te halen en daarin heeft hij opzichtig gefaald. Het ontslag van defensive coördinator Juan Castillo bleek weinig zoden aan de dijk te zetten; sinds zijn vertrek hebben de Eagles in twee wedstrijden maar liefst 58 punten tegen gekregen. New Orleans, met één van de meest poreuze defenses in de NFL, incasseerde weliswaar meer dan 400 yards tegen de Eagles, maar hield ze tot slechts dertien punten.
De langstzittende NFL coach (Reid werd aangesteld in 1999) teert nog altijd op de vijf divisietitels die hij heeft binnen gehaald, maar de laatste keer dat de Eagles een playoff wedstrijd wisten te winnen was in 2008.
Voor aanvang van het seizoen sprak chairman Jeffrey Lurie duidelijke taal: middelmaat wordt dit seizoen niet geaccepteerd in the city of brotherly love. Halverwege het seizoen zou middelmatig al een mooie stap in de juiste richting zijn voor Andy Reid.
Kansas City Chiefs – Romeo Crennel
De Chiefs stevenen af op de eerste selectie van de draft volgend jaar, en dat is misschien het enige positieve wat we over Crennel’s ploeg kunnen bedenken dit seizoen. Na zijn aanstelling vorig tegen het einde van vorig jaar als vervanger van Todd Haley leken de Chiefs eventjes op te leven, maar die stunt tegen Green Bay was een stuiptrekking, geen teken van nieuw leven.
Ondanks het feit dat de Chiefs over de op twee na beste running game van de NFL beschikken (goed voor gemiddeld 150 yards per wedstrijd) haperen de mannen van Crennel als ze in de Redzone terecht komen. Hun gemiddelde van 16.6 punten per wedstrijd (evenveel als de Eagles) is abominabel. Alleen de Cardinals en de Jaguars doen het slechter.
Na afloop van de nederlaag tegen divisierivaal San Diego is Crennel’s eerste ontslag al een feit; hij ontsloeg zichzelf als defensive coördinator, om meer aandacht te kunnen besteden aan de offense. Crennel, van huis uit een defensieve coach, kreeg als DC gemiddeld 30 punten tegen per wedstrijd. Als zijn hernieuwde focus op de offense niet het gewenste resultaat brengt is hij dus feitelijk van geen enkele waarde voor de Chiefs.
Carolina Panthers – Ron Rivera
Cam Newton zei het zelf al. Er moet iets veranderen in Charlotte, en snel ook. Wat het was wist hij niet, maar wij hebben wel een idee. Het was uiteindelijk de kop van GM Marty Hurney die rolde, maar het had evenzogoed die van hoofdcoach Ron Rivera kunnen zijn. Hurney was de man die Rivera aanstelde als hoofdcoach, en Carolina’s nieuwe GM zou wel eens zijn eigen stempel op de coaching staff van de Panthers kunnen drukken. In Rivera’s tweede seizoen, waarin de Panthers na een hoopvol debuutjaar van quarterback Newton een volgende stap omhoog hadden moeten zetten, heeft zijn ploeg juist een enorme stap achterwaarts gezet.
Vooral de manier waarop Rivera omspringt met het getalenteerde backfield van Carolina zorgt voor vraagtekens. Hij beschikt over Jonathan Stewart én DeAngelo Williams, maar krijgt niet meer dan 3.7 yards per carry uit het tweetal. Vorig seizoen lag hun gemiddelde nog op 5.5 yards per touch.
De overwinning op Washington van afgelopen weekeinde heeft Rivera, die na het onstlag van Hurney een stevig gesprek had met eigenaar Jerry Richardson over zijn eigen baan, weer wat meer lucht gekregen. Maar feit blijft dat Carolina dit seizoen de mogelijkheid had om te profiteren van het slechte seizoen van powerhouse New Orleans. Het zijn echter niet Rivera’s Panthers maar de Atlanta Falcons die het ontstane machtsvacuüm in de NFC South gevuld hebben. Een gemiste kans dus, en eentje die Rivera wel eens fataal kan worden.
San Diego Chargers – Norv Turner
De dagen dat AFC ploegen in Januari zenuwachtig naar hun kalender keken omdat de playoff ontmoeting met de Chargers op het programma stond zijn al lang voorbij. San Diego was ooit een absurd getalenteerde bende die, in tegenstelling tot de Eagles van dit jaar, hun reputatie ook dikwijls waar maakten. De afgelopen paar seizoenen hebben de Chargers al moeite om boven de mailaise in de AFC West uit te stijgen.
Evenals bij de Eagles dateert de laatste playoff overwinning van Norv en zijn mannen alweer uit 2008. Dat is eenvoudigweg te lang geleden voor een team met de kwaliteiten van San Diego. De redenen voor de verloren seizoenen sindsdien variëren jaarlijks; In 2011 was het vormverlies en een six-game losing streak halverwege het seizoen. In 2010 waren het de slechtste special teams van de NFL.
De constante factor is het onbegrijpelijke aanblijven van Norv Turner, die de Chargers langzaam heeft veranderd van contenders in pretenders. In zijn eerste seizoen, een jaar nadat de Chargers 14-2 eindigde, won Norv twee playoff wedstrijden. Het jaar daarop eentje. Het jaar daarop plaatste de Chargers zich met een 11 game winning streak maar wonnen ze niet in de playoffs. En de twee daaropvolgende jaren wisten ze zich niet te plaatsten. Dat heet een neerwaartse trend, waar Turner de verantwoordelijkheid voor moet nemen.
New York Jets – Rex Ryan
Niemand in de NFL is zeker van zijn baan, ook de immens populaire Rex Ryan niet. De coach van de Jets veroverde de harten van menigeen football fan dankzij HBO’s close up Hard Knocks. Maar de coach met de grootste mond van de NFL heeft zijn fouten gemaakt, en het is maar de vraag hoe lang het nog duurt voordat hij op die fouten wordt afgerekend.
Evenals Turner’s Chargers liepen de Jets het postseason het afgelopen jaar de playoffs, en dat ondanks het rotsvaste vertrouwen van Ryan dat zijn troepen de Super Bowl wel eens even zouden gaan winnen. Alweer. Zijn keuze om pal achter quarterback Mark Sanchez te blijven staan wordt met de week moeilijker te begrijpen . Het is mooi om te zien dat een coach zijn spelers niet afvalt als het even tegenzit, maar feit is dat het in New York al een tijdje niet meer “even” tegenzit. Twee seizoenen is een lange tijd in de NFL en zeker in New York. Elke andere coach in de NFL, en daarmee bedoel ik elke coach met een mindere persoonlijkheid dan Ryan, zou al lang gelyncht zijn door de notoir kritische fans en pers in de Big Apple.
Ryan krijgt voorlopig het voordeel van de twijfel, maar nederlagen zoals die tegen de Miami Dolphins doen zijn reputatie als defensieve guru geen goed. Vooral Rex’ Redzone defense stelt teleur; hoewel de Jets de middenmoot van de NFL zijn met 347 yards per wedstrijd, krijgen ze toch 25 punten per pot tegen, goed voor de 24ste plek in de NFL. Dat is een Ryan defense onwaardig.
In Ryan’s eerste seizoen voerde zijn Jets de NFL nog aan met 172.3 yards rushing per wedstrijd; de op één na meest indrukwekkende rushing prestatie van een team in de afgelopen tien jaar. Het was Ryan’s stokpaardje: ground and pound. Een fysieke running game waarmee de Jets een tegenstander konden uitputten. Daar is anno 2012 niet meer veel van over; “slechts” 109 yards per wedstrijd. De Jets kampen weliswaar met een aantal belangrijke blessures, zoals die van cornerback Darrelle Revis maar als Rex dit seizoen niet eens een wildcard plekje weet te behalen zullen de Jets zich toch eens afvragen welke beloftes Ryan nou eigenlijk heeft ingelost.
Cleveland Browns – Pat Shurmur
Eigenlijk willen we niet meer op Cleveland afgeven dan strikt noodzakelijk, en misschien is het wel daarom dat Shurmur ondertussen al twee jaar in alle anonimiteit aanmoddert in Ohio. Zijn weinig inspirerende eerste seizoen eindigde met slechts vier overwinningen en na twee overwinningen en zes nederlagen dit jaar ligt Shurmur precies op koers om dat kunstje te herhalen.
In tegenstelling tot van een aantal andere franchises op deze lijst wordt er misschien niet al te veel van Cleveland verwacht, maar desalniettemin heeft Shurmur in zijn tijd als hoofdverantwoordelijke niet de weg naar boven in weten te slaan met het geplaagde franchise. Dit jaar proberen de Browns het met Brandon Weeden, de enige quarterback die Tony Romo kan bijhouden in de interceptions categorie. President Mike Holmgren stapt op aan het einde van het seizoen en dat zou ook wel eens het einde kunnen betekenen van zijn protegé Shurmur.
Jacksonville Jaguars – Mike Mularkey
Eén overwinning en zeven nederlagen. De slechtste offense in de NFL, by far, en dat voor een voormalig offensive coördinator van de Atlanta Falcons. Om nou te zeggen dat Mularkey de Jaguars aan de praat heeft gekregen? Nee. Evenals voor Cleveland geldt voor Jacksonville dat men misschien niet al teveel van het franchise verwacht, maar de duikvlucht die onder Mularkey is ingezet zal de nieuwe eigenaar van de Jags ook niet hebben zien aankomen. Na acht wedstrijden liggen de Jaguars bijna 500 yards achter op nummer 31, de St. Louis Rams. En nu is Maurice-Jones Drew, eigenlijk nog de enige reden om naar wedstrijden van Jacksonville te kijken, ook nog eens geblesseerd. Het ziet er niet goed uit in Jacksonville.
Dallas Cowboys – Jason Garrett
Bij Garrett’s aanstelling roemde Cowboys eigenaar Jason Garrett om de manier waarop zijn nieuwe hoofdcoach reageerde onder druk. Dat is prettig, want de druk op Garrett is twee jaar later groter dan ooit. Een nederlaag tegen de Falcons? Kan gebeuren. Maar het pijnlijke was de manier waarop. Net als de week ervoor tegen de Giants, toen de Boys terugkwamen van een 23-0 achterstand, hadden Garrett en zijn ploeg de overwinning voor het grijpen. En weer, net als de week ervoor tegen de Giants, gaf Dalles die mogelijkheid te makkelijk uit handen.
Garrett’s clock management liet in de slotfase van het duel met de Falcons behoorlijk te wensen over. Romo’s touchdown pass naar Oggletree betekende een achterstand van drie punten met nog 5:31 op de klok. Tot drie keer toe wist Dallas verdediging geen stand te houden op third down. Garrett verbruikte zijn drie timeouts al vroeg, waardoor de Falcons de klok rustig konden uitspelen en de Cowboys de bal pas met 22 seconden te gaan weer in bezit kregen.
De passing game van Garrett is duidelijk niet goed afgesteld getuige de dertien interceptions van quarterback Tony Romo. Maar in plaats van de nadruk op de in theorie wat meer balvaste running game te leggen blijft Garrett Romo in risicovolle situaties plaatsen; Romo heeft de op twee na meeste pass attempts in de NFL. Het verschil is dat de twee mannen die de bal nog vaker door de lucht slingeren (Detroit’s Matthew Stafford en Green Bay’s Aaron Rodgers) samen nog niet zoveel interceptions hebben als Romo.
Jerry Jones is een man van beperkt geduld.
fotos: getty images
Reacties