De NBA barst van de historische hoogtepunten. Bij Sport Amerika willen we die vooral niet vergeten en dus brengen we elke week een onvergetelijk NBA-moment. Vandaag: Team USA’s twee ‘biggest upsets’.
Bekijk de vorige NBA Retro: Superieure T-Mac geeft rookie LeBron James een kerstgeschenk
Op 30 augustus begint in Spanje de 17e FIBA Basketball World Cup. En alle basketbal ogen van de wereld zullen uiteraard wederom op Team USA gericht zijn. Alles behalve een gouden plak is een afgang voor de Amerikaanse supersterren en zal in het thuisland met hoongelach ontvangen worden.
We herinneren ons allemaal het befaamde, legendarische Dream Team dat in 1992 op de Olympische Spelen in Barcelona met bijna buitenaards basketbal glansrijk de gouden medaille won. Toch gaat het niet altijd zo lekker met Team USA.
Met het oog op het naderende wereldkampioenschap liepen we de prestaties van Team USA nog eens na, vooral om te kijken op welke momenten het fout ging en alles wat Amerikaans is, verbouwereerd achter deed bleven. We kozen de twee biggest upsets voor u uit.
Foto: Youtube
THREE SECONDS OF CHAOS
Olympische Spelen van 1972 (München): Sovjet Unie – Team USA
De Olympische Spelen van 1972 waren de zwartste in de geschiedenis door de verschrikkelijke gebeurtenissen aldaar die niets met sport te maken hadden. Daarbij bevond de wereld zich ook in een opperste staat van paraatheid door de Koude Oorlog. Het kapitalistische Westen tegenover het communisme van de Sovjets. De twee bolwerken stonden lijnrecht tegenover elkaar.
In de finale van het basketbaltoernooi speelde uitgerekend de ploegen van de Sovjet-Unie en Amerika tegen elkaar. De Amerikanen hadden nog nooit een wedstrijd op Olympisch niveau verloren, terug daterend van 1936. Alle 63 wedstrijden werden gewonnen. En dus zeven gouden medailles op rij.
Maar in de finale van 1972 ging het fout. Behoorlijk fout.
Met nog veertig seconden op de klok was de stand 49-48 in het voordeel van de Sovjets. Die deden er alles aan om de klok op te eten. Met nog tien seconden te gaan wist Tom McMillen een schot van Alexsander Belov te blokken en Doug Collins onderschepte de pass van Belov toen die de bal nog naar center court wilde spelen. Collins ging met een lay-up naar de basket, maar werd in de weg gelopen, met nog drie seconden op de klok. De twee vrije worpen die hij mocht nemen gingen er allebei in. Bij de tweede vrije worp klonk zelfs de buzzer voor het eindsignaal. Team USA stond met 49-50 voor.
En toen was er chaos en verwarring. De Sovjets brachten de bal in het spel, maar wisten niet te scoren. Maar één official had reeds op zijn fluitje gefloten met nog één seconde op de klok, omdat hij rumoer zag bij de tafel van de jury. De Sovjets probeerden duidelijk te maken dat ze een time-out hadden aangevraagd voordat Collins zijn vrije worpen had genomen. De scheidsrechters besloten daarop de klok terug naar drie seconden te zetten, met balbezit aan de zijde van de Sovjets. Nog voordat de klok ge-reset was, hadden de leidsmannen de bal in het spel gebracht. De Sovjets slingerden de bal naar voren, niemand kon erbij en het eindsignaal klonk. Amerika dacht aan het vieren van de titel.
Maar niet als het aan FIBA Secretaris Generaal R. Williams Jones lag. Die ging zich er mee bemoeien, stond erop dat de klok opnieuw terug op drie seconden werd gezet en dat het spel nog eenmaal voortgezet zou worden. En zo geschiedde.
Wederom een pass. Ivan Edeshko slingerde de bal dit keer naar Belov, die samen met de Amerikanen Kevin Joyce en Jim Forbes voor de bal gingen. Belov ving hem bij de vrije worp lijn, ging er mee vandoor, maakte een lay-up en bracht de score op 51-50. Einde wedstrijd.
De Amerikanen gingen nog in protest tegen de beslissing van Williams Jones, maar kregen geen gehoord. Daarop besloten de Amerikanen unaniem om uit protest geen zilveren medaille in ontvangst te willen nemen.
De wedstrijd markeerde een moment waarop de wereld er achter kwam dat Team USA wel degelijk te verslaan is. In 1988 zouden de Sovjets (dit keer in de halve finale) wederom van de Amerikanen winnen. Daarop werd voor de Spelen van 1992 het Dream Team samengesteld – met de beste NBA spelers – om er dit keer voor te zorgen dat bij voorbaat al duidelijk was aan wie de gouden plak echt toebehoord.
EPIC FAIL
Olympische Spelen van 2004 (Athene) Puerto Rico – Team USA
In het vorige voorbeeld kunnen we de notitie maken dat het niet de Amerikaanse professionals waren die speelden, maar dat Team USA toentertijd uit college athletes bestond, spelend voor hun universiteitsploegen. In 1992 kwam daar met het originele Dream Team verandering in. Vanaf toen namen de NBA sterren het roer van de college spelers over. En daarmee leek de droom van vele andere landen om ooit nog eens aanspraak te kunnen maken op Olympisch goud definitief over.
Tijdens de Olympische Spelen van 2000, in Sydney gehouden, begonnen er voorzichtig toch wat barstjes in het beton te komen. Team USA had het behoorlijk lastig met de ploeg uit Litouwen, waar ze tijdens die Spelen twee keer tegen moesten knokken.
Dat het Europese basketbal een behoorlijke vlucht had genomen werd toen stil aan duidelijk. Veel Europese spelers begonnen ook in de NBA steeds nadrukkelijker aanwezig te zijn en werden ontzettend belangrijk voor de teams waarvoor ze speelden. De rest van de wereld liet wel nog even op zich wachten. Tot die memorabele avond in Athene in 2004.
Toch neem ik u nog even terug naar het WK van 2002. Team USA verloor toen liefst drie keer. Van Argentinië, Spanje en Servië & Montenegro. Het excuus was dat Team USA met derde rangs basketballers was aankomen zetten. Op de vooravond van de start van het Olympisch basketbaltoernooi repten de Amerikaanse media dat in 2004 alles anders zou zijn. De grootste – beschikbare – sterren van de NBA zouden de plak even komen ophalen. Want ondanks dat de hele wereld de Olympische Spelen als de hoogste eer ziet, halen de Amerikaanse sterren hun neus ervoor op.
Terug naar die memorabele avond. Team USA nam het op tegen de ploeg uit Puerto Rico. Sterspeler van dat land was Carlos Arroyo, spelend in de NBA voor de Utah Jazz en één van slechts twee spelers van dat land die überhaupt in de NBA speelde. Team USA – hoewel niet met hun absolute vedettes – stond bol van de kwaliteit. Maar een paar spelers bij elkaar rapen twee weken voordat een groot toernooi begint – ook al is het van NBA kaliber – blijkt niet te werken. Puerto Rico speelde als een geoliede machine en won verdient van de Amerikaanse sterren.
En niet alleen van Puerto Rico werd verloren. Ook tegen Litouwen moest Team USA er aan geloven: 94-90. Twee nederlagen in vijf poulewedstrijden. Ongekend.
Toch zou Team USA de knock-out fase bereiken, waar in de halve finale (met 81-89) verloren werd van Argentinië, de latere Olympisch kampioen. Uiteindelijk droop Team USA met een bronzen medaille af in wat de grootste afgang ooit werd van de Amerikanen op een Olympisch basketbaltoernooi.
Reacties