De laatste jaren neemt een nieuwe generatie spelers de NBA over . Het betekent dat we afscheid hebben genomen of afscheid aan het nemen zijn van enkele supersterren die het eerste decennia de NBA domineerden. SportAmerika biedt een overzicht. We bekijken de shooting guards. Deel 5: Kobe Bryant.
The Steal
Eén van de grootste steals vond plaats in de draft van 1996. De Charlotte Hornets kozen met hun dertiende keuze voor een piepjonge shooting guard uit Philadelphia die een groot gedeelte van zijn jeugd had doorbracht in Europa. De jonge Kobe Bryant woonde lange tijd in Italië, waar zijn vader het geld verdiende met professioneel basketbal. De ploeg uit Charlotte deed Bryant echter direct van de hand aan de Los Angeles Lakers, voor onder andere Vlade Divac. Achteraf bleek dat de Hornets en de Lakers ruim van tevoren hadden afgesproken dat de ruil zou plaatsvinden en de Hornets kregen pas vijf minuten voor de draft de naam van Kobe Bryant door. De Hornets zelf zouden nooit voor de guard, die als eerste rechtstreeks uit high school werd gedraft, hebben gekozen.
Becoming Kobe
Kobe was in zijn eerste jaren nog niet dé Kobe, laat staan dat hij reeds de gedaante van KB24 of The Black Mamba had aangenomen. Kobe was in zijn eerste jaren nog gewoon “Showboot”. Bryant blonk in zijn eerste jaren uit in acrobatische dunks, verre driepunters, explosiviteit en snelheid. Maar Bryant was ook aan het einde van de jaren negentig behoorlijk eigenwijs en misschien iets teveel zelfvertrouwen.
In 1999 was Michael Jordan voor een tweede maal van het toneel verdwenen en of men het nu wilde of niet: men was op zoek naar een nieuwe Michael Jordan. Na het door de lockout verkorte seizoen haalden de LA Lakers Shaq in huis en in 1999 kwamen Bryant, Shaq en de andere Lakers onder leiding van Phil Jackson. De legendarische coach die de Bulls zes keer kampioen had gemaakt, kreeg met Bryant eenzelfde soort speler in handen zoals in Chicago. De ontwikkeling die Bryant doormaakte was stormachtig.
In 2000, 2001 en 2002 schreven de Lakers de NBA-titel op hun naam, wat hen een 3-peat opleverde. Bryant ontwikkelde zich tot een NBA-ster die Grant Hill als opvolger van Michael Jordan deed vergeten. Shaq was de niet te stoppen kracht binnen de Los Angeles Lakers, maar Bryant leek de superster van de toekomst, getuige de cijfers die hij in het reguliere seizoen liet optekenen.
Year Team GP GS FG% 3P% FT% RPG APG SPG PPG
1999–00 L.A. Lakers 66 62 .468 .319 .821 6.3 4.9 1.6 22.5
2000–01 L.A. Lakers 68 68 .464 .305 .853 5.9 5.0 1.7 28.5
2001–02 L.A. Lakers 80 80 .469 .250 .829 5.5 5.5 1.5 25.2
Vergelijking met Michael Jordan
Uiteindelijk is Kobe Bryant de speler geworden die het meest is vergeleken met de grootste basketballer aller tijden én ook het dichtst bij hem in de buurt komt. Bryant lacht hetzelfde, beweegt hetzelfde over het veld maar veel belangrijker: heeft dezelfde basketbalstijl. De fade-aways zijn identiek, evenals zijn drives naar de basket. Wanneer het einde van de wedstrijd nadert is het geen geheim wie de bal in zijn handen heeft maar ook daarvoor kan alleen Bryant een wedstrijd overnemen zoals Jordan dat kon.
Natuurlijk zijn er spelers die wedstrijden alleen kunnen beslissen, maar toch op een andere manier. LeBron doet je pijn en vernietigt een team met een triple-double, Durant knalt de lichten uit vanachter de drie-puntlijn en Rose is ongrijpbaar. Maar niemand brengt op eigen houtje zoveel punten op het bord als Bryant dat kan (kon) of als Michael Jordan. Beide kunnen zomaar veertig punten scoren of nog meer.
Op 22 januari 2006 scoorde Bryant 81 punten tegen de Toronto Raptors, negentien punten verwijdert van de legendarische record 100 punten van Wilt Chamberlain uit 1962. Bryant is op dit moment de enige speler in de NBA die een dusdanig aantal op de borden kan brengen. LeBron, Durant, Wade etc. zijn wellicht fysiek in staat om deze cijfers te noteren, maar het mentale aspect weegt zeer zwaar. Samen Met MJ moet Kobe wel het kortste geheugen hebben in de NBA. Zowel LeBron als Kobe hebben wedstrijden waar ze slechts 30% van het veld schieten. Het verschil tussen de twee is dat LeBron in de wedstrijd daarna op zoek gaat naar zijn teamgenoten, Kobe is vergeten hoe beroerd hij de avond ervoor schoot en gaat gewoon door waar hij gebleven is.
Om tachtig punten in een wedstrijd te maken moet je toch zeker zo’n vijftig schoten nemen en daarvan moeten er aardig wat doel treffen. Het mentale aspect om vijftig schoten in een wedstrijd te nemen is exceptioneel en komt slechts bij de grootste ego’s voor. Héél soms is dit enorme ego gerechtvaardigd. We zijn het pas tweemaal in de NBA tegengekomen.
Reacties