Niet zo lang geleden bracht Sport Amerika je de beste kampioenen aller tijden. Daarbij stonden natuurlijk ook enkele teams met de beste records die de geschiedenis van de NBA rijk is. Dit seizoen wonnen de Golden State Warriors tot nu toe 82,4 % (42-9) van hun wedstrijden en de Atlanta Hawks 79,6% (43-11). Zijn beide teams in staat om een winstpercentage te laten noteren dat goed is voor de top tien aller tijden?
In samenwerking met Jelle Grunstra.
De huidige top tien:
1. Chicago Bulls 1995 – 1996 (72-10 | 87,8%)
Belangrijkste spelers: Michael Jordan, Scottie Pippen, Dennis Rodman
De Chicago Bulls zijn het eerste en tot nu toe het enige team wat de magische grens van 70 gewonnen wedstrijden in één seizoen heeft gehaald. Deze unieke prestatie kwam tot stand in het seizoen 1995-1996. Michael Jordan was (na zijn honkbalavontuur en gokbeschuldigingen) bij het team teruggekeerd en wilde dolgraag bewijzen dat hij het nog in zich had om de Bulls aan nieuwe titels te helpen (wat hem ook is gelukt door de MVP te worden). Verder werd het verlies van Horace Grant opgevangen door het aantrekken van Dennis Rodman. Met hem hadden de Bulls een uitstekende verdediger en rebounder in de gelederen. De onvoorspelbare Rodman werd door Jordan en Pippen geaccepteerd en kort gehouden. Hiermee hadden de Bulls een belangrijke sleutel tot het sportieve succes.
Zowel defensief als offensief waren de Bulls niet te stoppen en het team zou maar twee thuiswedstrijden verliezen. De eerste was pas op 8(!) april tegen de Hornets en later die maand nog tegen de Pacers. De Bulls haalden logischerwijs met gemak de Finals en daarin hebben alleen de Seattle SuperSonics (Gary Payton en Shawn Kemp) het de mannen uit Chicago lastig kunnen maken, door na een 3-0 achterstand nog twee wedstrijden op rij te winnen. De Bulls wonnen uiteindelijk in dat seizoen maar liefst 87 van de 102 wedstrijden, een ongekende tour de force.
2. Los Angeles Lakers 1971 – 1972 (69-13 | 84,1%)
Belangrijkste spelers: Jerry West, Wilt Chamberlain, Gail Goodrich
Wie een winning streak van 33 wedstrijden laat noteren, moet wel een geweldig seizoen gedraaid hebben. De Lakers van het seizoen 1971-1972 staan nog steeds bekend voor het noteren van de langste zegereeks ooit en hebben ook het beste record on the road (31-7). Jerry West was al langer de beste (point) guard in de NBA, nadat hij transformeerde van schutter tot passer. Wilt Chamberlain zette eindelijk zijn liefde voor statistieken opzij en deed waar hij oh zo goed in was: rebounds pakken, schoten blokken en defensief anker spelen. Beide legendes werden aangevuld door de explosieve puntenmachine Gail Goodrich en een enorm diep team met onder andere big man Happy Hairston en de veelzijdige forward Jim McMillian.
Onder leiding van Celtics-legende Bill Sharman trokken de Lakers met een run-and-gun offense richting de play-offs. Daar maakten ze eerst brandhout van de nochtans defensief enorm sterke en diepe Chicago Bulls van Jerry Sloan en Bob Love. In de tweede ronde wachtten de Milwaukee Bucks van Kareem Abdul-Jabbar en Oscar Robertson, die hun titel verdedigden. Omdat de Big O verre van fit was, wonnen de Lakers de serie met 4-2. In de finale bleken de ook al minder fitte New York Knickerbockers geen partij voor de Lakers, die de titel pakten met een 4-1 zege.
3. Chicago Bulls 1996 – 1997 (69-13 | 84,1%)
Belangrijkste spelers: Michael Jordan, Scottie Pippen, Dennis Rodman
Het scheelde niet veel of de Bulls hadden het huzarenstukje van een seizoen eerder herhaald. Ze zouden hiermee het eerste team zijn geweest dat twee seizoenen achter elkaar meer dan 70 overwinningen behaalde. Echter van de laatste vier wedstrijden werden er drie verloren en zodoende bleef het team steken op ‘maar’ 69 overwinningen.
Jordan, Pippen en Rodman waren alle drie al dik in de 30 maar dat was er niet aan te merken. Jordan was nog steeds zeer dominant, Pippen verdedigde als de beste en Rodman won zijn zesde reboundtitel op een rij. Toch waren minder bekende spelers zoals Toni Kukoc en Steve Kerr ook erg belangrijk voor deze Bulls. Door hun inzet en scores bleven de Bulls veel wedstrijden winnen. Het team vloog ook door de play-offs, totdat ze in de finale de Utah Jazz van John tockton en Karl Malone tegenkwamen. Zij dreven de Bulls elk keer tot het uiterste en de bekende Flu Game van Jordan was uiteindelijk het breekpunt. De Bulls wonnen de serie met 4-2 en hadden daarmee hun tweede titel op rij gewonnen, hun vijfde in totaal.
4. Philadelphia 76’ers 1966 – 1967 (68-13 | 84,0%)
Belangrijkste spelers: Wilt Chamberlain, Chet Walker, Hal Greer, Billy Cunningham
Het duurde enkele jaren alvorens Wilt Chamberlain eindelijk eens kon winnen van de Boston Celtics van vriend Bill Russell. Van 1960 tot 1966 verloor The Big Dipper liefst vijf keer een play-offserie tegen Russell. Toen de Sixers echter Alex Hannum aantrokken als coach, werd alles anders (althans voor één seizoen). Chamberlain ging zich meer toeleggen op het betrekken van zijn teamgenoten en er gingen bijna tien punten af van zijn gemiddelde (33,5 naar 24,1). Hal Greer leidde zijn team vanaf de point, maar was toen al het voorbeeld van een scoring PG. Chet Walker zorgde voor punten en rebounds vanaf de wing en Billy Cunningham schonk de Sixers energie vanaf de bank.
De Sixers zetten een toenmalig record met 68 overwinningen en verloren maar twee thuiswedstrijden. Op een bepaald moment waren ze 46-4. In de eerste ronde van de play-offs waren Oscar Robertson en zijn Cincinnati Royals met 3-1 een maatje te klein. In de tweede ronde haalde Wilt eindelijk zijn gram. Hij versloeg de Celtics van speler/coach Russell met 4-1. De Sixers maakten het af met een 140-116 beat down voor de eigen fans. In de Finals tegen de San Francisco Warriors kregen de Sixers gemiddeld 41 punten te verwerken van Rick Barry maar wonnen ze wel met 4-2. Barry leerde meteen de les die Wilt (die pas het op vier na meeste punten scoorde) jarenlang leerde: een goed team wint altijd van een sterke speler.
5. Boston Celtics 1972 – 1973 (68-14 | 82.9%)
Belangrijkste spelers: John Havlicek, Dave Cowens, Jo Jo White
De Celtics uit het seizoen 1972-1973 zijn het NBA-team met het hoogste winstpercentage gedurende een seizoen zonder uiteindelijk ook de titel te winnen. Gedurende het reguliere seizoen verliep alles fantastisch voor de mannen uit Boston. De al 32-jarige John Havlicek speelde als een jonge god, de talentvolle Dave Cowens werd gekroond tot MVP en de overige spelers hadden allemaal een uitstekend jaar.
Ook in de eerste ronde van de play-offs werden de Hawks redelijk gemakkelijk verslagen: 4-2. In de daaropvolgende Conference Finals waren de Celtics ook favoriet tegen de Knicks van Walt Frazier en Willis Reed. Het liep geheel anders. De Knicks kwamen onverwacht 3-1 voor. De Celtics toonden karakter en wonnen de volgende tweede wedstrijden. Echter Havlicek blesseerde zijn rechterschouder in de zesde wedstrijd en was genoodzaakt om in de allesbeslissende zevende wedstrijd met links te schieten. De Knicks profiteerden optimaal en drongen door tot de finale, die ze uiteindelijk ook wonnen. Gelukkig versloegen de Celtics (nu met een fitte Havlicek) in het daaropvolgende seizoen de Knicks in de finale van de Eastern Conference en behaalden ze ook de titel door de Bucks van Kareem Abdul-Jabbar te verslaan.
6. Boston Celtics 1985 – 1986 (67-15 | 81,7%)
Belangrijkste spelers: Larry Bird, Kevin McHale, Robert Parish, Dennis Johnson
Door sommigen worden deze Celtics het beste team aller tijden genoemd. Daar zijn verschillende redenen voor. Allereerst speelde Larry Bird op het top van zijn kunnen. The Legend kon zijn rugproblemen nog opzij zetten en veroverde zijn derde MVP award op rij. Ten tweede had Kevin McHale zich ontwikkeld tot één van de beste power forwards aller tijden. Ten derde zorgden Robert Parish, Dennis Johnson en Danny Ainge op hun eigen manier voor één van de beste starting fives ooit. En dan was er nog de aanwinst van een fitte Bill Walton vanaf de bank. Qua teamspel was er aan dit team nauwelijks iets te doen, zowel offensief als defensief.
De Celtics lieten het beste thuisrecord ooit noteren met 40-1, een eenzame nederlaag tegen Portland, en hadden winning streaks van dertien en veertien wedstrijden. In de eerste ronde van de play-offs werden de Chicago Bulls van Michael Jordan met 3-0 opzij gezet, ondanks gemiddeld 44 punten van MJ. In de tweede ronde waren de Atlanta Hawks van Dominique Wilkins met 4-1 te klein. Van de onderschatte en vaak vergeten Milwaukee Bucks van Sidney Moncrief en Terry Cummings werd in de Conference Finals brandhout gemaakt: 4-0. In de Finals werden de Houston Rockets van Hakeem Olajuwon en Ralph Sampson met 4-2 opzij gezet.
7. Chicago Bulls 1991 – 1992 (67-15 | 81,7%)
Belangrijkste spelers: Michael Jordan, Scottie Pippen, Horace Grant
In het seizoen na hun eerste titel waren de Bulls bijna niet te stoppen. Het jonge team (Bill Cartwright was de ‘opa’ met zijn 33 jaar) raakte steeds beter op elkaar ingespeeld en de 67 overwinningen was toen een nieuw record voor het team uit Chicago. Jordan speelde fantastisch en won zijn derde MVP-titel. Pippen speelde aanvallend zijn beste seizoen ooit en was bijna net zo belangrijk voor het team als Jordan.
Toch hadden de Bulls het in de play-offs absoluut niet makkelijk. In de eerste ronde werden de Miami Heat nog makkelijk verslagen, maar de Knicks van Patrick Ewing dwongen vervolgens de titelverdedigers tot een zevende wedstrijd. Ook de Conference Finals en de Finals waren geen makkelijke opgave tegen respectievelijk de Cleveland Cavaliers en Portland Trail Blazers. Toch bleken de Bulls onder leiding van een ontketende Jordan (bijna 35 punten per wedstrijd gedurende de play-offs) te sterk en wonnen ze zodoende hun tweede titel op rij.
8. Los Angeles Lakers 1999 – 2000 (67-15 | 81,7%)
Belangrijkste spelers: Shaquille O’Neal, Kobe Bryant, Glen Rice
Na drie opeenvolgende mislukkingen in de play-offs stonden de Lakers van Shaq en Kobe op springen. Het seizoen 1999 – 2000 was het laatste seizoen van het project en dus werd coach Phil Jackson in huis gehaald. Die kreeg O’Neal eindelijk zover om een volledig seizoen op zijn beste niveau te spelen. Resultaat: de eerste en enige MVP award voor Shaq en de scoring titel. Jackson maakte ook van Bryant meteen een betere en vooral efficiëntere speler. Aangevuld met voormalig sterspeler Glen Rice en een hoop ervaring (Ron Harper, A.C. Green, Robert Horry…) wonnen de Lakers negentien, zestien en elf wedstrijden op een rij op weg naar 67 W’s.
In de play-offs liep echter weer niet alles zoals het moest. In de eerste ronde was een beslissende vijfde wedstrijd nodig tegen de Sacramento Kings nadat de Lakers een 2-0 voorsprong uit handen gaven. In de tweede ronde werden de Phoenix Suns van Jason Kidd en Penny Hardaway redelijk eenvoudig met 4-1 geklopt maar in de Conference Finals stonden de Lakers op de rand van de uitschakeling. De Lakers moesten het doen in een beslissende Game 7 nadat ze een 3-1 voorsprong uit handen gaven tegen de Portland Trail Blazers. Die leidden met 15 punten in het vierde quarter maar verloren uiteindelijk toch de serie met 4-3. In de Finals werden de Indiana Pacers van Reggie Miller en Rik Smits met 4-2 opzij gezet.
9. Dallas Mavericks 2006 – 2007 (67-15, 81,7%)
Belangrijkste spelers: Dirk Nowitzki, Jason Terry, Josh Howard
Zevenenzestig wedstrijden winnen, het jaar daarvoor in de Finals staan en toch in de eerste ronde van de play-offs eruit gekegeld worden. Het overkwam de Mavericks gedurende het 2006-2007 seizoen. Dirk Nowitzki speelde dat seizoen geweldig en werd als eerste Europeaan gekroond tot MVP. Ook werd hij als vierde speler lid van de 50/40/90-club. Verder hadden onder andere Jason Terry en Josh Howard een ijzersterk seizoen. De Mavericks waren sowieso in de breedte erg sterk en alles leek erop te wijzen dat ze weer de titelkandidaat namens de Western Conference waren.
De eerste ronde van de play-offs tegen de Golden State Warriors zou toch een formaliteit worden? Echter gedurende het reguliere seizoen hadden de Warriors als enige team al hun wedstrijden tegen de Mavericks gewonnen. Gecoacht door Don Nelson excelleerden de Warriors, met onder andere Baron Davis en Stephen Jackson, in de play-offs opnieuw en werden de mannen uit Dallas met 4-2 verslagen. Nowitzki liet volledig verstek gaan (2 uit 13 in de laatste wedstrijd) en zodoende gebeurde het pas voor de derde keer dat de nummer één van de plaatsingslijst werd verslagen door de nummer acht. Gelukkig kregen Nowitzki en de Mavericks in 2011 eindelijk waar ze in 2007 misschien wel recht op hadden: de NBA-titel.
10. Washington Capitols 1946 – 1947 (49-11 | 81,7%)
Belangrijkste spelers: Red Auerbach (coach), Bob Feerick, Fred Scolari
Oh ja, Red Auerbach had ook al voor de Boston Celtics succes als coach. In het eerste officiële NBA-seizoen raasden de Washington Capitols door de competitie. Ze wonnen 49 wedstrijden en hadden en thuisrecord van 29-1. Ze waren ongeslagen in december (10-0) en lieten winning streaks van zeventien en vijftien wedstrijden noteren onder topscorer Bob Feerick (zeventien punten gemiddeld).
In de play-offs liep het echter grondig verkeerd. De Capitols kwamen als winnaar van de Eastern Division in de tweede ronde (de eerste waren ze vrij) uit tegen de Chicago Stags, de winnaar van de Western Division. Eerste seed tegen eerste seed dus. Ja, de NBA was in zijn beginjaren vrij raar. De Stags kwamen onder leiding Max Zaslovsky 3-0 voor en wonnen de serie uiteindelijk met 4-2. Vreemd einde dus van het eerste topteam in de NBA.
Vier teams staan net buiten de top tien met een record van 66-16 of winstpercentage van 80,5: Milwaukee Bucks 1970-1971, Boston Celtics 2007-2008, Cleveland Cavaliers 2008-2009, Miami Heat 2012-2013.
Reacties