Ruim een maand geleden opende de NBA haar transfermarkt. Iets meer dan de helft van de 150 beschikbare free agents heeft sindsdien (nieuw) emplooi gevonden, terwijl de rest in de komende weken onderdak hoopt te vinden bij een van de NBA franchises.
Gelijke competitie
Een voorlopige conclusie die getrokken kan worden na het aanschouwen van alle spelersverschuivingen, is dat het het komende seizoen spannend gaat worden. Daarmee is eigenlijk niets nieuws onder de zon. Het is namelijk altijd spannend in de NBA. Daar zorgt de league immers zelf voor. De NBA streeft naar een competitie waarin zoveel mogelijk deelnemers echt kunnen meestrijden om de titel. Daarvoor gebruikt de NBA twee krachtige instrumenten.
Het eerste instrument is de draft, een systeem waar Emile Roemer van zou moeten watertanden. In het kort houdt het in dat aan het eind van elk seizoen de slechtste teams de mogelijkheid krijgen om de beste nieuwkomers binnen te halen. Daarvan worden de slechtere teams doorgaans beter (in sommige gevallen zelfs extreem goed, zoals de San Antonio Spurs met het draften van Tim Duncan) en wordt de competitie in zijn algemeenheid weer spannender.
Het tweede instrument is het salarisplafond, de zogenaamde salary cap. Het komt er in het kort op neer dat teams een maximaal bedrag hebben wat ze kunnen uitgaven aan salarissen, de grootste kostenpost van een NBA franchise. Doordat die salary cap niet extreem hoog is, zijn teams genoodzaakt keuzes te maken over wie ze wel en wie ze geen contract geven. Hierdoor is het in de praktijk onmogelijk om Europese (voetbal)taferelen te krijgen waarbij een club als Bayern München het zich elk jaar weer kan veroorloven de beste spelers uit de wereld aan te trekken. Hierdoor is de NBA veel minder voorspelbaar gebleken dan de Duitse voetbalcompetitie.
Salary…wat?
In tegenstelling tot de draft is er bij het merendeel van de volgers van de NBA weinig tot geen bekendheid over de werking van deze salary cap. Daar is de NBA overigens zelf schuldig aan. In de beste basketballcompetitie ter wereld wordt er namelijk een zogenaamde soft cap gehanteerd terwijl bijvoorbeeld de NHL een veel eenvoudigere hard cap gebruikt. Het verschil is dat een soft cap met diverse uitzonderingen riant overschreden mag worden terwijl een hard cap die mogelijkheden niet kent.
De soft cap, met al haar uitzonderingen, maakt het bijna onmogelijk voor een leek om er iets van te begrijpen. Sterker nog, veel franchises schakelen noodgedwongen experts in om de materie te beheerse. Hoewel we ons geen doorgewinterde experts zouden durven noemen, willen we bij SportAmerika toch proberen een inzicht te geven van de wereld van de (soft) salary cap.
De basis
Allereerst is het van belang om in te zoomen op de cijfers die van belang zijn. De hoogte van de salary cap wordt jaarlijks bepaald aan de hand van een lastige formule waarin voornamelijk gekeken wordt naar de verwachte inkomsten. Het komende seizoen hanteert de NBA een salary cap van 63.065.000 dollar. Met het oog op een competitieve league heeft de NBA ook een salary floor, ofwel een minimum wat door elk team aan salarissen betaald moet worden. Deze is voor het komende seizoen 56.759.000 dollar, waarbij opgemaakt moet worden dat dit eigenlijk een wassen neus is. Indien een team minder spendeert dan dit bedrag, is het team aan het einde van het seizoen alsnog genoodzaakt het verschil te betalen aan de NBA, zonder verdere sancties.
Doordat er verschillende uitzonderingen gemaakt kunnen worden, waardoor teams (ver) boven het salarisplafond uit kunnen komen, bepaalt de NBA ook jaarlijks een grens waarna teams bij elke dollar die ze boven dat bedrag spenderen, beboet worden. Die zogenaamde luxury tax gaat komend seizoen in vanaf 76.829.000 dollar en wordt ook deels bepaald door de mate waarin teams in het verleden overmatig geld spendeerden. Zo betaalde Brooklyn vorig seizoen ruim negentig (!) miljoen dollar aan luxury tax.
Samenvattend: de NBA kent geen harde salarisgrens. Door middel van vele uitzonderingen kan er ver over salary cap heen gegaan worden, zolang de eigenaar van de franchise maar bereid is om hierover de luxury tax te betalen.
Wil je op een makkelijke manier berekenen wat het maximale salaris is dat een speler kan krijgen? Dat kan via deze grafiek.
Uitzonderingen
Er zijn een negental uitzonderingen waar clubs gebruik van kunnen maken, om toch flexibel om te gaan met de salary cap.
De belangrijkste en meest voorkomende uitzondering is de zogenaamde Larry Bird Exception, vernoemd naar de oud-speler van de Boston Celtics. Dit komt er op neer dat spelers die drie achtereenvolgende jaren onder contract hebben gestaan bij een team, behouden kunnen worden en een maximum salaris kunnen ontvangen. Een voorbeeld hiervan is Chris Bosh, die door middel van de ‘Bird Rights’ kon bijtekenen bij de Miami Heat, terwijl ze eigenlijk geen salarisruimte meer hadden (salaris van Bosh is meer dan twintig miljoen dollar komend seizoen, terwijl er nog maar veertien miljoen dollar beschikbaar was in cap space).
Twee afgeleiden hiervan zijn de Early Bird Exception en Non-Bird Exception:
- Voor de Early Bird Exception komen spelers die twee jaar lang onder contract hebben gestaan bij een club in aanmerking. De hoogte mag maximaal 175% van zijn laatste contract, of het gemiddelde NBA salaris zijn.
- Spelers die slechts één seizoen onder contract stonden bij een club kunnen een contract krijgen via de Non-Bird Exception: salaris is of 120% van laatste salaris, of 120% van het minimum NBA salaris.
Een andere uitzondering is de zogenaamde Mid-Level Exception (MLE). Deze uitzondering is ooit in het leven geroepen om teams mogelijkheden te geven relatief goedkope spelers binnen te halen. De MLE geeft teams elk jaar de kans om een maximaal bedrag te besteden aan één of meerdere beschikbare spelers. De hoogte van de MLE wordt bepaald door hoeveel geld er nog (of niet) beschikbaar is, en splits zich daarom op in drie vormen:
- Een team dat onder de salary cap zit, kan het komende seizoen 2.732.000 dollar (Room Mid-Level Exception) spenderen (kan gunstig zijn om in de toekomst geld over te houden ‘grote vissen’ binnen te halen).
- Een team dat boven de salary cap zit, en onder de zogenaamde ‘tax apron’ (vier miljoen boven de luxury tax, derhalve 80.829.000 dollar) kan 5.305.000 dollar besteden (Non-Taxpayer Mid-Level Exception).
- Teams boven de ‘tax apron’ (Tax-Paying Mid Level Exception) kunnen maximaal 3.278.000 uitgeven aan free agents, en krijgen derhalve minder financiële mogelijkheden dan teams die onder de tax apron operen.
Een vergelijkbare exception als de MLE is de Bi-Annual Exception (BAE). Deze uitzondering mag slechts één keer in de twee seizoenen gebruikt worden, en behelst minder geld dan de MLE, namelijk 2.077.000 dollar. Indien een team al gebruik heeft gemaakt van zijn Room MLE, of boven de ‘tax apron’ opereert, vervalt het recht om de BAE te gebruiken. Deze teams mogen ook geen sign-and-trades doen.
Een andere uitzondering is de Rookie Exception. Deze kan gebruikt worden om rookies die gekozen zijn in de eerste ronde van de draft een contract aan te bieden, ongeacht of het team boven de salary cap opereert of niet. De waarde van het contract wordt bepaald door de plek waarop een speler gedraft is. Een voorbeeld hiervan waren de Boston Celtics die hun rookies Marcus Smart en James Young toch konden vastleggen, ondanks dat ze geen financiële ruimte meer hadden onder de salary cap.
De Traded Player Exception is van toepassing wanneer een speler wordt geruild met een ander team zonder dat daar een evenredig salaris voor terugkomt (gebeurt vaak wanneer de rechten van rookies die nog niet onder contract staan worden geruild). Het fungeert in wezen als een kredietnota, die ingezet kan worden bij toekomstige ruilen (verloopt na een jaar).
De Minimum Player Salary Exception is eigenlijk zoals de naam suggereert. Tegenover eeen minimum salaris kan elke free agent vastgelegd worden. De Disabled Player Exception kan gebruikt worden om een vervanger te contracteren voor een (langdurig) geblesseerd is. De NBA moet hier toestemming voor verlenen en zal zich bijvoorbeeld binnenkort uitspreken of de Pacers een vervanger mogen aantrekken (maximaal 5.305.000 dollar) voor Paul George.
Toepassing
Al deze theorie is benodigd om te bepalen wat de huidige (financiële) stand van zaken is voor de huidige NBA teams. Door middel van het kijken naar de financiële huishouding kan er tevens een aardige inschatting gemaakt worden over de verwachtingen op de transfermarkt. Nieuwsgierig geworden? Check Sport Amerika woensdag, wanneer er per team een analyse gemaakt wordt!
Vragen? Stel ze! Alleen dan kunnen wij nog meer duidelijkheid geven omtrent dit lastige, doch belangrijke onderwerp!
Foto: Getty Images
Duidelijk artikel, me dunkt!
Dank u!
Wil je uitleggen hoe het zit met spelers die “geamnestied” (correct Nederlands?) worden? Ik lees bijvoorbeeld bij Dallas dat Brandon Haywood daar nog staat voor maar liefst $7,798,000 voor komend seizoen, maar ook bij Cleveland voor $2,000,000. (Of bijvoorbeeld Scola bij Houston en Indiana).
Ik heb ooit begrepen dat je als club 1 keer de amnesty rule mag toepassen, maar waarom dan nog betalen? Of betalen zij hem niet, maar geldt dit bedrag alleen mee voor de cap.
De ‘amnesty clause’ is een overblijfsel van de CAO-onderhandelingen enkele jaren geleden (het jaar dat er een lock-out was). In het kort komt het er op neer dat alle 30 clubs het recht hebben om eenmalig een speler te ontslaan. Normaliter (tenzij ze geen gegarandeerd contract hebben, wat eigenlijk nooit met topspelers gebeurd) kost de club zowel geld (restant salaris moet gewoon betaald worden) terwijl dat geld gewoon meegerekend wordt met de bepaling van de salary cap. Door middel van de amnesty clause konden clubs dure spelers waarmee contracten aangegaan zijn voor het seizoen 2011/2012 ontslaan. Vervolgens dienen ze hem wel netjes zijn salaris te betalen, maar het salaris telt niet mee met de salary cap.
Het voorbeeld van Boozer is recent. Hij had een contract voor het komende seizoen bij de Bulls. Chicago ontsloeg hem echter. Ze zullen hem zijn salaris netjes betalen, maar zijn salaris zal niet opduiken op de salary cap balans. Daardoor konden ze Pau Gasol halen. (En ja, het is enorme geldverspilling van clubs, maar een gemiddelde eigenaar van de NBA lijkt zijn hand daar niet voor om te draaien).
Er zijn momenteel nog slechts een handjevol spelers die via de amnesty clausule ontslagen zouden kunnen worden (waarvan Kendrick Perkins misschien wel de meest voordehand liggende was), aangezien veel spelers contracten hebben aangegaan van na die tijd.
Maakt dit het wat duidelijker?
Helder. Tnx.
En dat de teambazen met geld smijten was mij ook al duidelijk.
Je leest soms ook dat ploegen bij een trade de bird rights overnemen. Ik kan dat niet plaatsen in bovenliggend stuk, kunnen jullie dit uitleggen?
Daan,
Sinds een rechtszaak in 2012 gaan de Bird Rights met een speler mee als hij middels een trade (of zelfs als hij gewaived wordt, en door iemand anders opgepikt wordt) naar een andere club vertrekt. Daarvoor was dat niet het geval.
Dus in praktijk zal Kevin Love als hij straks Cavalier is, ondanks dat hij volgende zomer als zijn contract afloopt, slechts één jaar gespeeld zal hebben voor Cleveland, toch verlengd kunnen worden middels de Bird Exception.
Ik vind dit persoonlijk een fout in het systeem, want de Bird Exception is ooit eens in het leven geroepen om spelers die drie jaar of langer te bewonderen waren bij één team, te kunnen verlengen. Nu kunnen spelers met slechts een half jaartje spelen (na trade) ook gebruik maken van deze rechten. Ik sluit ook niet uit dat bij een toekomstige onderhandeling tussen vakbond en NBA, hier het één en ander wordt aangepast, maar dat is vooralsnog toekomstmuziek.
Aan de andere kant is het ook vervelend voor een speler als hij tegen zijn wil getraded wordt en vervolgens een veel lager max-contract kan krijgen. Dan ben je de dupe van een beslissing van de front office, waar je helemaal niets tegen kunt doen.
Vanuit het oogpunt van de spelers ben ik, en de rechter dus ook, het met je eens, al blijft het twijfelachtig dat in feite iedereen met een driejarig (of langer) contract zich dus kwalificeert voor Bird Rights, ook al wordt veranderd ie middels zes trades bij zes verschillende teams…
Comments are closed.