MLB Analyse: Uitleg contracten

In de afgelopen weken vlogen de miljoenen dollars om de oren van free agent pitchers. David Price tekende een contract voor 217 miljoen bij Boston en Zack Greinke verliet de Los Angeles Dodgers voor de Arizona Diamondbacks. De San Francisco sloegen een dubbelslag en haalden Jeff Samardzija (5 jaar, 90 miljoen dollar) en Johnny Cueto (6 jaar, 130 miljoen dollar) binnen. Ondertussen kreeg Cy Young winnaar Jake Arrieta afgelopen seizoen ‘slechts’ 3,63 miljoen dollar, een schijntje vergeleken met het opkomende megasalaris van de heren Price en Greinke. Gezien het uitmuntende seizoen dat de werper heeft gespeeld, lijkt dat een groot onrecht.

Zack Greinke becomes the richest MLB player in history based on average annual salary pic.twitter.com/BvySAJS0Oy

— Sportsnet Stats (@SNstats) 5 december 2015

Maar het kan nog bonter. Neem bijvoorbeeld Matt Harvey en Jacob deGrom. De twee jonge sterren hadden een groot aandeel in de World Series jacht van de New York Mets. Toch konden beide werpers nog niet eens één miljoen dollar op hun bankrekening bijschrijven. Harvey kreeg 614,125 dollar en deGrom ‘slechts’ 556,875 dollar. Dat lijkt een nog groter onrecht. In het geval Jacob deGrom speelt mee dat hij vorig jaar voor het eerst te bewonderen was in de MLB en dus speelde onder een rookie contract. Hieronder zie je een tabel met daarin de beste verdieners en de beste spelers van het afgelopen seizoen. Grootverdieners zijn lang niet altijd de beste spelers en geld garandeert lang niet altijd een topspeler.

In de MLB krijgen spelers die gedraft worden te maken met contracten met minimum salarissen. Het minimum salaris bedroeg in 2015 507,500 dollar. De club behoudt de optie om na elk jaar de speler opslag te geven. Hoeveel de opslag bedraagt is aan de club. Er bestaat natuurlijk ook nog de mogelijkheid de speler te laten rijpen in de Minor Leagues. In de Minors wordt er nimmer met groot geld gesmeten:

Arbitrage
Om de spelers te beschermen is de arbitration in het leven geroepen, om te voorkomen dat spelers lang met een relatief laag salaris spelen. Het helpt ook om jonge, talentvolle spelers langer aan hun huidige club te binden, zonder dat ze gelijk weggekaapt worden door de teams uit de grotere mediamarkten. Een kleine club met minder geld heeft zo de mogelijkheid om toch relevant te blijven.

Elke speler is zes seizoenen aan zijn team gebonden. Na het derde contractjaar bestaat de mogelijkheid voor de speler om naar de arbitrage te stappen om zo een beter contract te bedingen. Bij deze arbitrage kan de speler maximaal 40% extra krijgen van zijn laatste jaarsalaris. Het jaar daarna kan de speler opnieuw naar de arbitrage stappen. Dit keer kan het maximum van 60% extra bedongen worden.

In het laatste jaar kan opnieuw dezelfde weg bewandeld worden, met als inzet 80% extra. Clubs zijn er dus eigenlijk alles aan gelegen de pay raises niet al te hoog te maken, anders wordt het een duur grapje bij de arbitrage. De arbitrage ruled over het algemeen in het voordeel van de club, al is het verschil niet groot. In 214 gevallen stond de arbitrage aan de kant van de speler, en in 286 gevallen gaf de arbitrage de club gelijk. Saillant detail is dat gebleken is dat ongeveer 90% van de spelers die naar de arbitrage stapt voor de uiteindelijke bemiddeling zelf tot een deal komt met zijn club.

Pas na zes volledige dienstjaren kan een speler free agent worden en kunnen andere clubs hengelen naar zijn diensten. Met alle gevolgen van dien. Clubs zijn geneigd teveel geld te spenderen om andere clubs de loef af te slaan. Money talks.

Voor internationale eerstejaars spelers gelden deze regels nog niet, die kunnen gelijk in hun eerste jaar als free agent contracten tekenen voor grote sommen geld. Er zijn plannen voor een draft waar internationale spelers gekozen kunnen worden, iets wat in de NHL en NBA allang gebeurt. Echter willen de landen waar de getalenteerde spelers vandaan komen, denk aan landen als de Dominicaanse Republiek en Venezuela, zich nog niet binden aan dat idee. De voornaamste motivatie is geld. Men is in die landen niet overtuigd dat alles bij hetzelfde blijft bij het implementeren van de draft. Door de grote geldstromen worden de honkbal faciliteiten in die landen gefinancierd. In Japan en Korea gaat het er nog een beetje anders aan toe. MLB clubs kunnen met een Japanse speler onderhandelen, maar echter pas na het betalen van 20 miljoen dollar. Dat geeft de clubs alleen het recht om te onderhandelen! In Korea worden de spelers ‘gepost’. Iedere club mag onderhandelen, maar de hoogste bieder wint.

Uitwegen
Er zijn echter verscheidene uitwegen voor de clubs. Neem het geval van Rookie of the year Kris Bryant. De Chicago Cubs besloten de rookie niet op te nemen in het volledige begin roster van het seizoen 2015. Althans, in het begin. De rookie werd later alsnog toegevoegd aan het roster. Met grote gevolgen voor zowel speler als club. De club heeft door de omissie van Bryant de speler een extra jaar onder controle, omdat de rookie geen volledig dienstjaar heeft gespeeld. Een volledig dienstjaar bedraagt minimaal 172 dagen. Kris Bryant kan dus pas in 2021 free agent worden, in plaats van 2020. Onlangs werd bekend dat Bryant zijn team voor het gerecht daagt, waar de speler van mening is dat de club hem bewust en onterecht niet opnam in de Opening Day roster. Bryant was immers één van de hotste hitters in spring training met maar liefst negen homeruns.

Luxury tax
Clubs kunnen naar hartenwens spelers contracteren en hun de beste en rijkste contracten voorschotelen, echter moeten de clubs ook rekening houden met de luxury tax. Als de totale som van alle contractspelers boven een bepaald bedrag uitkomt, dienen de clubs luxury tax te betalen. In 2012 en 2013 was het bedrag 178 miljoen, en sinds 2014 is dat bedrag inmiddels opgelopen tot 189 miljoen.

Als een club de 189 miljoen voor het eerst overschrijdt, dient men 17,5% over het overschreden bedrag te betalen. Doet men dat het volgende jaar opnieuw, dient de club al 30% belasting te betalen. In het derde jaar is het al opgelopen naar 40%, en in het vierde jaar al 50%. Zo probeert MLB clubs te ontmoedigen astronomische bedragen te betalen voor spelers. Saillant detail is dat wanneer een club het jaar nadat het belasting heeft betaald zich netjes aan het plafond houdt, de teller weer opnieuw begint. Wanneer de club opnieuw zich vergrijpt, zal het dus weer 17,5% betalen en niet 30%. Echter zijn er clubs die daar maling aan hebben, zoals de New York Yankees en de Los Angeles Dodgers. De Dodgers hadden een opening day payroll van 276 miljoen en moesten uiteindelijk een luxury tax aanslag van 43,7 miljoen dollar overhandigen, een absoluut record, terwijl de Yankees op Opening Day een payroll hadden van  216 miljoen. Aangezien de Yankees te boek staan als ‘repeat offenders’, konden ze dit jaar 50% belasting aftikken.

– In 2012 betaalden de Yankees 197,962,289 aan salaris. Het verschil van dit bedrag met 189 miljoen is 8,962,289 miljoen. Daarvan moest 17,5% afgedragen worden. Dat bedrag bedraagt 1,568,400.

– In 2013 betaalden de Yankees 228,835,490 dollar aan salaris. Toen kwam New York uit op 39,835,490 dollar. Daar moesten ze 30% afdragen, bijna 12 miljoen dollar.

– In 2014 gingen ze vrolijk door met uitgeven. Toen bedroeg de payroll 203,812,506 dollar. Omdat ze voor de derde keer boven de 189 miljoen uitkwamen, moesten zij 40% af te dragen. Een slordige zes miljoen dollar.

– In 2015 gaf New York 219,282,196 dollar uit. Over het verschil met 189 miljoen moest men liefst 50% aftikken. Ruim 15 miljoen dollar!

Kansas City won dit jaar echter de World Series met een bescheiden payroll van 112 miljoen dollar. Grote sommen geld uitgeven is zeer zeker geen garantie voor succes. Money doesn’t always talk!

Trucjes
De clubs hebben echter allen verscheidende trucjes om de luxury tax te slim af te zijn. Door bijvoorbeeld het contract zo op te stellen, dat in de eerste jaren een bescheiden bedrag wordt betaald, om aan het einde van het contract het bulk van het salaris over te dragen (frontloaded). Dit kan ook in omgekeerde richting, door juist in de eerste jaren van het contract de speler meer te geven dan in de laatste jaren van het contract (backloaded).

Ook kan men clausules installeren, die de club bevoordelen. Door bijvoorbeeld een deel van het salaris prestatie gebonden te maken. Dat noemen ze vesting options. Een andere clausule die de laatste tijd veel gebruikt wordt is de opt-out clausule. Na een x aantal jaren kan de club of speler er dan voor kiezen om weer free agent te worden. Een voorbeeld is Zack Greinke, die na het derde jaar van zijn contract, en in een jaar dat hij geweldig presteerde, gebruik maakte van zijn opt-out clausule omdat hij van mening was dat hij meer diende te verdienen.

Waar gaat het ‘belastinggeld’ heen? Die vraag is simpel te beantwoorden. De eerste 2,5 miljoen wordt gereserveerd voor eventuele terugbetalingen, het overgebleven geld wordt op de volgende manier verdeeld: 75% gaat naar een fonds voor spelers. De overige 25% gaat naar de zogeheten ‘Industry growth fund’. Een fonds dat in het leven is geroepen om MLB te verbeteren en verder te laten groeien.

Revenue Sharing
Er bestaat nogal wat verwarring wat betreft de luxury tax en de revenue sharing. Velen zijn van mening dat luxury tax en de revenue sharing hetzelfde zijn. Dat is echter niet het geval. Revenue sharing is verplicht en kan niet ontdoken worden. Alle Clubs staan 31% van hun lokale inkomen af. Bij lokaal inkomen moet je denken aan de opbrengst van entreekaartjes. Omdat de grote clubs nou eenmaal meer toeschouwers ontvangen, hebben de kleine clubs zeker profijt van deze regeling. Revenue sharing is in het leven geroepen zodat de clubs met minder geld toch nog competitief en relevant kunnen blijven, en niet machteloos toe hoeven te kijken hoe clubs als de New York Yankees en Boston Red Sox met bakken geld smijten.

Foto: gigaom.com