In 2016 eindigden de Cincinnati Reds met een winstpercentage van .420 op een gedeelde laatste plaats in de National League. Kijkt men naar de gehele MLB dan deed alleen Minnesota het slechter. Dat cijfer maakte niemand in het zuidwesten van Ohio echt onrustig. De Reds zijn immers aan het rebuilden. Voor je kan opbouwen moet je nu eenmaal eerst afbreken. Nu alles echter lijkt afgebroken, en de wederopbouw enigszins in het gedrang lijkt, staat Cincy op een belangrijk kruispunt in de clubgeschiedenis.
Het doel mag duidelijk zijn. Op een dag willen de Cincinnati Reds zijn wat de Chicago Cubs nu zijn. Het clubteam dat zich wereldkampioen in de honkbalsport mag noemen. De weg ernaartoe is dan ook al geplaveid. Doe wat de Cubs deden en je bent al een aardig eind op weg, zo dacht men in het mangement bij de divisiegenoot. Maar ook in een verharde weg kunnen hobbels zitten. De open deur waar niemand doorheen keek? Reds zijn geen Cubs.
Nog niet tot de bodem
Hoewel Reds-fans al drie jaar naar afbraakhonkbal moeten kijken lijkt de bodem nog niet in zicht. Het management van de ploeg zou het liefst elk ‘naam’ op het huidige roster tijdens het offseason van de hand willen doen. Tot op heden is die koers succesvol gebleken. Mike Leake, Johnny Cueto, Todd Frazier, Aroldis Chapman en Jay Bruce in voorgaande jaren waren gewild genoeg om gemakkelijk te kunnen traden. De namen die nu echter tegen elk aannemelijk bod worden aangeboden zijn die van de prijzige Reds-icoon Joey Votto, de door blessureleed gemankeerde Zack Cozart, de met een non-trade clausule beloonde Brandon Phillips en Adam Duvall, de man die min of meer juist het begin van de wederopbouw moest markeren.
Het komt erop neer dat de eerste fase van de rebuild nu al door velen binnen de club als mislukt wordt beschouwd en men het in Cincinnati nogmaals opnieuw gaat beginnen. Iedereen gaat in de etalage en alles moet weg. De knappe tweede helft van het jaar 2016 ten spijt. Zo hoopt men in rap tempo ruimte te maken voor grote talenten die de organisatie in zijn eigen Minor League-systeem heeft rondlopen. Vers bloed dat binnen enkele jaren de Major League moet gaan veroveren. Talent dat nog even nodig heeft om zich te ontwikkelen en dat kan doen door veel te spelen.
Het kruispunt
De vraag die het management van Cincinnati vooral bezighoudt is simpel: zijn we nog wel op de goede weg? Dat die vraag zich juist nu voordoet komt omdat de organisatie op een kruispunt in zijn geschiedenis staat. De reden hiervoor is dat de spelers die het kwijt moet om ruimte te maken voor de volgende lichting misschien wel niet zo gemakkelijk te verhandelen zijn als de spelers die het de afgelopen tweeënhalf jaar van de hand deed. Zo wil Brandon Phillips eigenlijk liever niet van zijn no-trade clausule af. Die afspraak is immers niet voor niets gemaakt.
Zack Cozart op zijn beurt zou in de belangstelling staan van Seattle Mariners en Los Angeles Angels. Cozart stond zelfs op 31 juli al in de startblokken om naar Seattle te verhuizen. De deal ketste af omdat Cincinnati volgens de geruchten in geen van de tien aangeboden prospects voldoende vertrouwen had om de shortstop definitief af te staan. Sindsdien heeft hij op zijn beurt opnieuw problemen met zijn knie gekregen. Hetgeen ook de Mariners aan het twijfelen heeft gebracht over een nieuwe trade-poging. Dit brengt de Reds in problemen. Geen gebruikmaken van de volwassen sterren is kapitaalvernietiging, wel gebruik van ze maken betekent stagnatie van de pionnen in het potentiële topteam.
De nieuwe lichting
Mochten Cozart, Phillips en Duvall net als Joey Votto allen willen blijven, dan betekent dit bijna automatisch dat de talenten die de Reds al in de organisatie hebben nog een jaar zullen moeten wachten op hun kans. Dilson Herrera, Jose Peraza en Jesse Winkler staan te springen om het beste van hun kunnen te tonen, maar moeten daarvoor eerst een harde interne strijd zien te winnen voordat de strijd met andere teams in de MLB aangegaan kan worden. Het brengt de cementmolen tot stilstand waardoor de opbouw van een nieuw team stokt. Waarbij bovendien de vraag gerechtvaardigd is of de talenten van de Reds ooit van World Series-klasse zullen worden, zelfs wanneer ze wel de macht grijpen.
Tegelijkertijd is het de vraag of op het gebied van pitching op korte termijn verbetering mag worden verwacht ten opzichte van het dramatische 2016 seizoen. Met Homer Bailey eindelijk terug na veel blessureleed, de opkomst van Michael Lorenzen en Robert Stephenson en de komst van Cody Reed en Brandon Finnegan in 2015 lijkt de toekomst iets rooskleuriger. Zeker wanneer meegenomen wordt dat Amir Garrett en Rookie Davis in de coulissen wachten. Dat neemt echter niet weg dat de pitching in alle vormen in Cincinnati in niets lijkt op het geweld op de heuvel dat de Cubs in hun winnende formatie van 2016 konden brengen.
Anderzijds dient gezegd te worden dat de tweede helft van het 2016 seizoen totaal verschillend was van de eerste helft. In de vorm waarin het roster na de all-star break stak kan de ploeg in ieder geval opklimmen naar de middenmoot van de MLB. Veel is dan afhankelijk van de keuzes die dit offseason gemaakt gaan worden. Waarbij de nadruk komt te liggen op het binnenhalen van relief pitching en de bereidheid van de dertigers om ruimte te maken voor de jonge honden. Zonder dat daarbij de juiste mix verloren gaat.
Foto: Getty Images/archief
Reacties