Het NBA seizoen 2012-2013 is precies op de helft. Reden voor SportAmerika om eens vooruit te kijken wie er allemaal in de race zijn voor de individuele awards, aan het einde van het seizoen. We belichten de komende dagen de zes grote awards. Vandaag deel 3: de Coach of the Year.
De Coach van het Jaar Award is de prijs voor de beste coach. Niet voor het beste team in de league, maar voor de man die het meest uit het materiaal dat hij tot zijn beschikking heeft weet te halen. Voordat we naar de lijst gaan, kan ik alvast één ding verklappen: Gregg Popovich gaat de prijs niet weer winnen. Hij heeft hem nu al twee keer gewonnen, het houdt een keer op (mits hij de Spurs het beste record in het westen gaat bezorgen, wie weet wat er dan gaat gebeuren). Voor de Pop-fans: hij staat wel in de lijst.
Wie de prijs ook niet gaan winnen zijn de coaches van de teams die op dit moment aan de top in de beide conferences staan. Scott Brooks en Erik Spoelstra. Dat is het nadeel als je teams beschikken over een buitengewoon groot assortiment aan talent. Het is voor beide teams niet voldoende om eerste te worden in de conference. Nee, dat wordt namelijk al van ze verwacht. Om de award op te eisen, moeten Brooks en Spoelstra iets heel speciaals doen. Een 72-10 seizoen bijvoorbeeld. En dan nog zal die prestatie eerder aan LeBron James, Dwyane Wade, Chris Bosh of Kevin Durant en Russell Westbrook worden toegeschreven dan de coaches.
Hiermee komen we uit bij wat dan maakt dat een coach de award verdient. Een van de belangrijkste voorwaarden is natuurlijk dat de coach zijn team beter laat presteren dan verwacht. Dat hij met minder getalenteerd spelersmateriaal een goed team kan neerzetten. De verbazingsfactor. Ook is het verwachtingspatroon van de club een belangrijk punt. Hoe groter de markt, hoe stressvoller de baan (zie Mike D’Antoni bij de Lakers in LA). Daarnaast moet de coach ook nog een beetje likeable zijn. Dat alles in ogenschouw nemend, komen we uit op het volgende lijstje.
5. Frank Vogel, Indiana Pacers.
Vogel heeft van de Pacers een defensieve powerhouse gemaakt. Indiana is al enige weken de beste verdediging in de league. Het gemis van Danny Granger laat zich echter voelen op het offensieve vlak, waar de Pacers dan ook beduidend minder presteren dan afgelopen jaar.
4. Gregg Popovic, San Antonio Spurs.
Wat valt er nog te zeggen over The Pop. De man presteert jaar in, jaar uit. Hij en San Antonio zijn het toonbeeld van stabiliteit en continuïteit. Sinds zijn eerste volledige seizoen in 1997-98 wonnen de Spurs elk jaar 50 duels of meer. Pop is echter nog lang niet klaar, de Spurs zijn op weg naar het beste seizoen in de geschiedenis van de club.
3. Tom Thibodeau, Chicago Bulls.
Thibodeau is een meesterlijke coach. Een jaar lang zonder zijn beste speler en de Bulls staan in de top drie van de Eastern Conference. Natuurlijk veel minder goed dan een jaar eerder. Maar dat Chicago mee zou spelen om het thuisvoordeel in de eerste ronde is een knappe prestatie. Zelfs Carlos Boozer lijkt af en toe op een goede speler.
2. Mike Woodson, New York Knicks.
Van een team met notoire egoïsten als Carmelo Anthony en J.R. Smith en twisted minds als Amar’e Stoudemire een hechte groep maken is knap. Dat de Knicks zowel als team verdedigen als aanvallen is misschien nog wel knapper. Hoewel er de laatste weken wel wat hapert in de machine van de Manhattan Knicks.
1. Mark Jackson, Golden State Warriors.
Jackson heeft de kleine Warriors op het grote podium gekregen. Een All-Star verkiezing van David Lee, de eerste sinds heel veel jaren voor de Warriors, en een plek in de top vijf van de van kwaliteit overlopende Western Conference. Het seizoen is nog lang, de prijzen moeten nog worden verdeeld, maar Jackson is hard op weg om Golden State voor het eerst sinds 2007 naar de play-offs te leiden.
Reacties