Hoogmoed komt voor de val – editie 2. Na hoog van de toren te hebben geblazen over het 11-2 record van twee weken terug, werden we vorig weekend weer vriendelijk met de neus op de feiten gedrukt dankzij een ietsje minder florissante score. Het tragische is dat de foutieve voorspellingen vrijwel zonder uitzondering vanaf een kilometer of tien zichtbaar waren en MDBB toch geen enkele weerstand kon bieden aan de nobele behoefte om de underdog te ‘riden’, een week of twee nadat het ‘window of opportunity’ daarvoor was gesloten. Één voordeel: met iedere deksel op de neus worden we wijzer. Vanaf dit weekend wordt in deze ruimte dan ook voortaan de volgende stelregel gehanteerd: de onwaarschijnlijke underdog is alleen een serieuze kandidaat in speelweek 1 tot en met 10. Weten we dat ook weer. Op naar week 13.
De score van vorige week: 8-5. Totaalscore: 99-61-1
Het bye week ‘relaxation/quality time with the wife (she hopes)’-festijn zit er weer op. Vanaf deze week tot en met het laatste speelweekeinde net na nieuwjaar, wordt ons weer een volledig speelmenu aangeboden. Voor mij meer werk, voor u minder leesvreugde maar voor ons allen meer kijkplezier; ‘everybody wins!’. Dat deden de Saints donderdag overigens niet tegen de Falcons (13-23), waarmee New Orleans (en dit keer Drew Brees in hoogst eigen persoon, dankzij vijf interceptions) de laatste geloofwaardige kans op de postseason door het putje spoelde. Ach ja, ‘there is always next year’.
Seattle Seahawks @ Chicago Bears
Zo automatisch winnend als dat de Seahawks thuis zijn, zo droevig is het gesteld met het uitrecord: slechts één overwinning werd er buiten ‘The Emerald City’ behaald. Als Pete Carroll en kornuiten potten willen breken in de playoffs, lees: een thuiswedstrijd willen spelen, dan moet er vaart gemaakt worden met het winnen van wedstrijden, want een wildcard alleen ‘won’t do the trick’. Jammer dan dat er een uitwedstrijd op de planning staat tegen de Chicago Bears en die missie dus bij voorbaat kansloos lijkt. We kunnen er namelijk gevoeglijk van uitgaan dat een team dat lijdt aan een hardnekkig ‘away from home syndrome’ en dat niet kan winnen van Miami in het altijd zonnige en gastvrije SunLife Stadium, verschillende gradaties van kansloos is tegen de Bears op Soldier Field. Bovendien, de Bears lusten teams van het kaliber Seattle (goed maar net niet top) rauw, zo bleek vorige week tegen de Vikings (terwijl schrijver dezes zich vier kwarten lang voor zijn kop sloeg) eens te meer. Bears over Seahawks
Minnesota Vikings @ Green Bay Packers
De ooit zo zoete playoffdroom van Minnesota vond tegen de Bears definitief zijn Waterloo. Alsof dat nog niet voldoende leed is kijken Vikingsfans in de dubbele diepte van een mogelijk 0-5 einde aan het seizoen (schema na deze week: Bears, @Rams, @Texans, Packers) en nóg een jaar met Christian Ponder, die vooralsnog net niet slecht genoeg was om een front office die een twaalfde overall draft pick in hem investeerde ervan te overtuigen dat de toekomst op de quarterbackpositie bij iemand anders ligt. Iets minder erg maar nog altijd vervelend: die top-10 draftpositie waar ze in Minnesota zo aan gewend zijn geraakt loopt men dit jaar ook mis. Ach ja, ‘there is always the year after next year’. Packers over Vikings
San Francisco 49ers @ St. Louis Rams
Jim Harbaugh’s schaamteloze executie van de meer dan uitstekend presterende Alex Smith als startende quarterback van de 49ers werd met een curieuze mix van verbazing en enthousiasme ontvangen. Verbazing om de uiterst gewaagde keuze in het midden van een mogelijk Super Bowl seizoen. Enthousiasme om de vingerlikkende kwaliteiten van, en mogelijkheden met, Colin Kaepernick under center (of in de ‘pistol’ of ‘shotgun’, wat u wilt). Of u nu voor of tegen Harbaugh’s besluit bent, de bottom-line is dat de 49ers met Kaepernick als starter 2-0 zijn en iedere aanvallende drive een grandioze voorstelling op zich is. Dat ontbrak er met Alex ‘game manager’ Smith (met alle respect) toch echt aan. Zoals voormalig Cowboys receiver Michael Irvin al zo eloquent omschreef: “The 49ers have reached their ceiling with Alex Smith, but they are at their floor with Colin Kaepernick.” 49ers over Rams
Arizona Cardinals @ New York Jets
Deze pot heeft zoveel bizarre subplots dat het bijna niet grappig meer is. Bijna dan hè, want we kunnen natuurlijk gewoon gniffelen om Tony Sparano en zijn wekelijkse Sanchez-Tebow ‘clusterfuck’. En uiteraard schaterlachen we dankbaar om Ken ‘de quarterback goochelaar’ Whisenhunt, de Cardinals offensive ‘line’, de voormalige Jets pass rush, Antonio Cromartie, Ryan Lindley, Ryan Lindley’s interception ‘spree’, Mark Sanchez en Mark Sanchez met zijn kop in de reet van één van zijn offensive linemen, ook wel bekend als de uiterst zeldzame ‘Ass Interference’ (met dank aan SportAm’s Pieter Brouwers). Het enige waar we niet om kunnen lachen, misschien wel niet om mogen lachen, zijn Larry Fitzgerald en Tim Tebow. Wat een treurnis. Jets over Cardinals
Carolina Panthers @ Kansas City Chiefs
De Kansas City Chiefs zijn vijf wedstrijden verwijderd van de ultieme herstart: de number one overall draft pick en de keuze uit Matt Barkley of Geno Smith om hopelijk een einde te maken aan het quarterbacktrauma van de laatste drie jaar. Dat alleen is natuurlijk niet voldoende om de Chiefs terug op het rechte pad te brengen want daarvoor zal eerst iedereen ontslagen moeten worden. Dankzij de wekelijkse zenuwinzinking van Romeo Crennel en de publieke hetze (overigens volledig verdiend) tegen general manager Scott Pioli lijkt ook dat een zekerheidje. Nu alleen nog even die vijf laatste wedstrijden verliezen. Moet lukken toch, Romeo? Panthers over Chiefs
Indianapolis Colts @ Detroit Lions
In Indianapolis tillen ze de verering van hun aan leukemie lijdende coach Chuck Pagano iedere week weer naar een iets maffer niveau. Moest eerst de voltallige selectie al geloven aan de almacht van de tondeuse, vorig weekend kwamen de cheerleaders aan de beurt. ‘Chuckstrong’ kent kennelijk geen grenzen. In Detroit is men iets minder enthousiast over hun head coach. Jim Schwartz maakte op Thanksgiving de blunder der blunders door een Texans touchdown (die inderdaad geen touchdown was) te challengen terwijl dat niet kon (want touchdowns worden ‘automatically reviewed’) en zo, door een overigens compleet idiote NFL regel, een review onmogelijk te maken en de score cadeau te doen aan Houston. De Lions verloren uiteindelijk in overtime, na een festival der gemiste field goals, en kijken tegen een kansloos 4-7 record aan. Hoe klonk het ook weer in Motown, voorafgaande aan de draft, in april van dit jaar? ‘One player away’? Uhuh. Lions over Colts
Jacksonville Jaguars @ Buffalo Bills
Je weet pas echt dat je met een ondermaatse quarterback te maken hebt als de onvolprezen Chad Henne de QB in kwestie vervangt en de offense prompt loopt als een trein. Het overkwam Jaguars fans met hun nummer 10 overall draft pick van vorig jaar, Blaine ‘Sunshine’ Gabbert. De Gabbert-watch die twee weken geleden op deze plek werd gelanceerd was achteraf veel te optimistisch: Blaine’s carrière als NFL starter duurde niet nog zeven wedstrijden maar slechts een halve. Ik ken één man die daar heel blij mee is: Justin Blackmon, die in de afgelopen twee weken zijn receiving yards en touchdowns verdubbelde ten opzichte van de rest van het seizoen. Dat zegt eigenlijk alles over het compleet mislukte Blaine Gabbert tijdperk in Jacksonville. Bills over Jaguars
New England Patriots @ Miami Dolphins
Gronk of geen Gronk, New England’s aanvalsmachine rolt stug door en komt langzamerhand in playoffvorm. Omdat tegenstanders weer als vanouds omver worden geblazen door Tom Brady cum suis, is de Patriots defense (nog altijd het onbetwiste zorgenkindje) niet langer in staat verlies uit de klauwen van een zekere overwinning te grissen en Bill Belichick in verlegenheid te brengen (hoewel dat drie weken geleden tegen Buffalo nog bijna gebeurde, voordat Ryan Fitzpatrick de Patriots een handje hielp). De wedstrijd van zondag tegen de divisiegenoot (want kom op, van ‘rivaal’ kun je al een jaar of twaalf niet meer spreken) uit Miami is niet meer dan een prettig uitstapje naar de zon. De twee wedstrijden daarna (thuis tegen de Texans en 49ers) zijn veel interessanter. Niet voor de divisietitel, die bevindt zich al met 1,9999999 been in Foxboro, maar voor ‘home field advantage’ en een eerste ronde bye. Patriots over Dolphins
Houston Texans @ Tennessee Titans
De Houston Texans zijn onvermoeibaar. Twee overtimes binnen vijf dagen werden omgezet in overwinningen, voor een glansrijk 10-1 record. Veel, zoniet alles, klopt in Houston, de vervelende blessures bij o.a. de onmisbare linebackers Brian Cushing en Brooks Reed daargelaten. Zelfs Andre Johnson begint steeds meer op ‘his old self’ te lijken en met dat extra offensieve wapen worden de Texans toch zeker met een factor 2 gevaarlijker. Coach Kubiak zal het niet toegeven maar de Texans hebben inmiddels het dashboardknopje voor cruise control ingedrukt en toeren, behoudens een mooie uitwedstrijd tegen de Patriots, richting de playoffs. Als iedereen gezond blijft tot die tijd betreedt zondag in Memphis, de stad die Houston meer dan vijftien jaar geleden beroofde van zijn originele franchise (toen de Oilers, nu de Titans), een serieuze titelkandidaat het veld. En nee, die speelt niet in dat lelijke lichtblauwe tenue. Texans over Titans
Tampa Bay Buccaneers @ Denver Broncos
Tot mijn grote spijt is het er toch van gekomen. Het onvermijdelijke treffen tussen de Tampa Bay Buccaneers bandwagon en de Denver ‘MDBB Special’ Broncos. Frequente lezers van dit wekelijkse epistel weten dat het hart van schrijver dezes klopt voor de Bucs maar dat de MDBB reputatie (voor zover die bestaat) op het spel staat met de voorspelde ‘eight game winning streak’ van Peyton Manning’s Broncos. Op basis van de ‘cold hard facts’ zijn de Broncos de absolute favoriet en zou de MDBB Special geenszins nog in gevaar moeten komen. Maar de Bucs zijn zo’n intens leuk (en goed!) team gebleken over de afgelopen weken dat het moeilijk is de warmte in het hart te negeren die ontstaat dankzij de avonturen van Josh Freeman, Doug Martin en Vincent Jackson. Kortom: emotie versus rationaliteit. Hart versus hoofd. Hoop versus realisme. Broncos over Bucs (met pijn in dat hart).
Pittsburgh Steelers @ Baltimore Ravens
‘The Greatest Rivalry in Sports’ kent dit seizoen afgeroomde editie nummer 2. Geen Ray Lewis, geen Ben Roethlisberger en twee teams die, ondanks hun meer dan actieve playoffhunt, tot nu toe geen moment hebben weten te overtuigen. Het lachwekkende speelschema van de Ravens (dat nu pas, in de laatste vijf weken, lastig wordt) passeerde op deze plek al enkele malen de revue en hetzelfde geldt voor de ziekenboeg in Pittsburgh. Het is gewoon niet het jaar van de twee titanen uit de AFC North. Een derby die bij voorbaat al beslist is vanwege het ontbreken van Pittsburgh’s belangrijkste speler en die sowieso al nooit meer dan 30 totale punten lijkt op te leveren, is dan ook niets om enthousiast van te worden. Ravens over Steelers
Cleveland Browns @ Oakland Raiders
Mocht u nu overwegen om, na het pleidooi hierboven tegen Steelers @ Ravens, met uw League Pass door te zappen naar deze wedstrijd, dan raad ik u dat (wanneer u dat zelf al niet had uitgevogeld) ten zeerste af. Dit soort wedstrijden zou namelijk verboden moeten worden. Niemand die er blij van wordt, behalve de Cleveland ‘God hates our city’ Browns die overwinning nummer vier op gaan halen, op weg naar het zoveelste 5-11 record uit de historie. Gelukkig realiseert men zich dat in Oakland maar al te goed en is de wedstrijd ‘blacked out’ op de lokale televisiezenders. Wegens schadelijk voor de plaatselijke volksgezondheid. Browns over Raiders
Cincinnati Bengals @ San Diego Chargers
De Baltimore Ravens (Ray Rice lette kennelijk even niet op tijdens de teambespreking) deden er vorige week zondag alles aan om Norv Turner’s baan te redden. Het team van Grote Leider en Elite Quarterback Joe Flacco had dat nobele einddoel makkelijk gehaald, als de Chargers niet zelf hadden besloten dat het beter was als Norv ASAP zou opdonderen. Een ‘heartbreaker’ van een verlies tegen Baltimore moest toch zeker wel de druppel zijn die de schier eindeloze ‘Turner incompetentie emmer’ deed overlopen, moeten de heren Bolts hebben gedacht. Welnu, het zal u wellicht niet verbazen, Philip Rivers cum suis zaten er weer eens helemaal naast: Turner werd niet ontslagen op een kale dinsdagmiddag, is nog steeds de baas in San Diego en zal dat nu wel tot en met de eerste week van januari volhouden. Het lijkt erop alsof dat de directe aanleiding is geweest voor de lokale televisiestations om (net als in Oakland) de wedstrijd tegen de Bengals dan maar helemaal niet meer uit te zenden. Verstandige keuze. Bengals over Chargers
Philadelphia Eagles @ Dallas Cowboys
Een ware freakshow paradeert zondagavond laat door Cowboys Stadium en iedereen mag kijken én aanraken. Jerry Jones’ doodgeboren playoffkind ontvangt namelijk de summiere overblijfselen van de Dream Team Philadelphia Eagles voor een Sunday Night Football editie die (hoe kan het ook anders als de Eagles spelen) het aangluren eigenlijk niet waard is, tenzij je van freakshows houdt natuurlijk. Omdat niets menselijks de gemiddelde NFL fanaticus vreemd is en leedvermaak nog altijd het beste vermaakt is, zal er ongetwijfeld weer in grote getalen worden afgestemd voor dit duel der gevallenen. Enkel en alleen om getuige te kunnen zijn van de schaamteloze Eagles ‘tank job’(want, en hier spreekt het hart van een fan, zo diep is men inmiddels gelukkig gezonken in Philly) en de stuiptrekkingen van het tijdperk Jason Garrett. Cowboys over Eagles
New York Giants @ Washington Redskins (MNF)
Getuige de voorspelbare wederopstanding van de Giants tegen Green Bay vorige week zijn we dan eindelijk toegekomen aan het welbekende ‘al hortend en stotend sneaken wij onszelf de playoffs binnen, opdat niemand in ons gelooft’-recept van de New York Giants. Regel twee van dat recept, na regel 1 dus en de zogenaamd totaal onverwachte winst op een topteam vorige week, schrijft voor: verlies op al dan niet (bij voorkeur wel) hopeloze wijze van een divisierivaal om de strijd om plek 1 in de NFC East weer spannend te maken, ervoor te zorgen dat we tot de allerlaatste week voluit moeten gaan en het ‘nobody believes in us’-thema na de jaarwisseling weer maximaal kunnen uitbuiten. Moet te doen zijn, in het huis van ‘The Black Jesus’. Redskins over Giants
Reacties