Voor diegene die wekelijks een gokje willen wagen op de wedstrijden in de NFL, hetzij via Sport Amerika’s Football Pool dan wel voor het echte geld, maar natuurlijk ook voor alle gewone NFL fanaten, de rubriek Met de Billen Bloot – een vooruitblik op de wedstrijden van het weekend. Een vooruitblik is natuurlijk niet compleet als er geen voorspelling voor de uitslag op volgt. Dus die geven we ook maar meteen weg. Doe er je voordeel mee, of niet. Sport Amerika staat natuurlijk niet garant voor de resultaten; Nostradamus is al even dood.
Afgelopen zondag gebeurde het onmogelijke: de Green Bay Packers werden vroegtijdig uit de playoffs geknikkerd door een team dat simpelweg beter speelde. De ellende van Green Bay begon al direct in het eerste kwart. Hakeem Nicks liep een touchdown binnen en hij had onderweg naar de end zone een kopje thee kunnen bestellen, zo makkelijk zag zijn trip over het halve veld er uit. De Packers secondary, dit seizoen van een New England niveau, bewees zich direct als ‘cheese heads’ van de Zwitserse variant. De Packers kwamen dankzij Aaron Rodgers nog langszij en leken voorzichtig het initiatief naar zich toe te trekken totdat achtereenvolgens Greg Jennings, Jermichael Finley en Tom Crabtree hun QB in de steek lieten door prima vangbare ballen te laten vallen. Toen Eli Manning in de dying seconds van de eerste helft ook nog eens een klassieke ‘Hail Mary’ loepzuiver op het helmmasker van Hakeem Nicks liet vallen en Nicks zo alert was de bal te koesteren in zijn val temidden van zeker 3 Packer verdedigers, was het lot van Green Bay wel zo’n beetje bezegeld. New York won uiteindelijk relatief eenvoudig, een prestatie die, op Lambeau Field nota bene, tot een van de grootste van dit seizoen gerekend mag worden.
De Giants mogen hun inmiddels eindeloze zelfvertrouwen meenemen naar de Bay Area, waar San Francisco op hun wacht. De 49ers plaatsen zich voor de Conference Round na een fantastische, weergaloze, schitterende wedstrijd tegen de Saints. Het was het soort wedstrijd die ieder promofilmpje over de NFL overbodig maakt, zo ongelofelijk mooi was de clash tussen deze twee totaal tegenovergestelde spelopvattingen. Vooral de laatste 5 minuten van de wedstrijd verdienen een plek in de eeuwigheid; zelden veranderden de kansen van 2 teams zo snel over zo’n korte periode. De left sweep run van Alex Smith en Jimmy Graham over the middle, het waren prachtige staaltjes maar Vernon Davis overschaduwde uiteindelijk alles. Zijn game winning touchdown was de ultieme climax na de catch and run die hij even daarvoor maakte voor de cruciale positie diep in Saints territory. Davis’ tranen na afloop waren welgemeend, welverdiend en prachtig.
Nog nauwelijks bekomen van deze emotionele roller coaster schakelden we zaterdagnacht direct door op de Patriots vs. de Mile High Messias. Daar bleek al snel dat de Messias zin had om een dagje heel erg aards en menselijk te zijn. Maar ook als Tebow, de Messias in hoogst eigen persoon, wel zin had gehad in een potje hemels football had het weinig uitgemaakt tegen de weergaloze Patriots offense. We knipperden zaterdagnacht collectief twee keer met onze ogen en de stand was 14-0 New England. Belichick en Brady hielden een demonstratie voor de Broncos en hun armetierige, hopeloos ouderwetse option offense en de boodschap van die demonstratie was onmiskenbaar: ‘dit is hoe een moderne NFL aanval eruitziet. Ga zitten, geniet en bewonder’. Met een heerlijke mix van arrogantie, logica en onvermijdelijkheid werd de vloer aangeveegd met Denver en je kunt alleen maar hopen dat het John Elway en John Fox alsnog aan het denken zet over hoe nu verder.
Verborgen tussen al het geweld in Green Bay, San Francisco en Boston won Baltimore zondagmiddag een uitermate reguliere playoff wedstrijd. Daar is overigens niet mis mee, niet iedere wedstrijd kan zo meeslepend zijn als die tussen de 49ers en Saints. De Ravens kwamen nooit echt in gevaar maar wisten ook geen moment te overtuigen tegen de Texans, waarvan je het gevoel had dat als Matt Schaub fit was geweest de wedstrijd heel anders had kunnen aflopen. Houston’s running game liep als een trein en de befaamde Baltimore defense was, vooral in de eerste helft, niet bij machte de Texans af te stoppen. Een fatsoenlijke passing game van Houston had het verschil tussen verliezen of winnen kunnen maken, zeker omdat de Ravens’ offense onder de onvolprezen Joe Flacco allesbehalve indruk maakte. Ray Rice had een off-day of was eenvoudigweg niet in staat de ijzersterke Houston defense te verschalken en Flacco was weer eens inconsistent en weinig overtuigend. Gelukkig voor Baltimore was daar Anquan Boldin om de kastanjes uit het vuur te slepen.
De score van vorige week: 3-1. Totaalscore: 101-52.
Baltimore Ravens @ New England Patriots
Kunnen de Patriots tegen Baltimore aanvallend weer zo tekeer gaan als tegen Denver? Nou, waarom niet eigenlijk? De Ravens waren ternauwernood in staat de zeer eendimensionale offense, want third string QB, van de Texans af te stoppen en dat geeft nu eenmaal weinig reden tot optimisme voor het treffen met Tom Brady. Het succes van Baltimore staat of valt met de defense, het onbetwiste fundament waarop de Ravens offense zeer nadrukkelijk leunt. Joe Flacco, voor al zijn momenten, heeft nog steeds niet aangetoond een difference maker te kunnen zijn en na 4 jaar in de league vervaagt de notie dat hij dat überhaupt ooit gaat worden. Dat is op zichzelf geen ramp want Baltimore zou niet het eerste
team zijn dat een Super Bowl pakt door uitzonderlijke defensieve
klasse (zie de docu ‘America’s Game’ op Sport Amerika). In dat scenario hoeft Flacco niet meer dan een game manager te zijn die Ray Rice en het receiver corps zoveel mogelijk faciliteert. Voor al Flacco’s beperkingen, waarvan zijn snor de voornaamste is; daar moet hij toe in staat zijn. De last van de overwinning komt in zo’n geval bij de Baltimore defense te liggen, waar hij gezien de verdeling van talent binnen de Ravens ook nadrukkelijk zou moeten liggen. Aanstaand Hall of Famers Ray Lewis en Ed Reed, ondersteund door klasbakken Terrell Suggs, Haloti Ngata en Lardarius Webb moeten op papier in staat zijn de bijna onweerstaanbare stoomwals uit New England te vertragen en uiteindelijk af te stoppen.
Veel hangt daarbij af van de manier waarop Baltimore omgaat met Rob Gronkowski en Aaron Hernandez. De sleutel voor de juiste aanpak ligt verborgen in de traditionele taakomschrijving van de tight end (TE). De TE kan grofweg omschreven worden als een blocker, een receiver of een combinatie van beiden binnen 1 play. Hernandez en vooral Gronkowski kunnen het allebei maar ze zijn het meest waardevol wanneer ze hun routes kunnen lopen om ballen te vangen en scores binnen te lopen. Baltimore moet dat laatste koste wat kost zien te voorkomen. Dat kan door superbe coverage in de secondary op Wes Welker en Deion Branch en niet aflatende druk op de offensive line van New England. Gronkowski en Hernandez worden in dat geval beperkt in hun functies als receivers, waarmee de voornaamste angel uit de Patriots offense gehaald wordt.
Dat is, zoals wel vaker, echter makkelijker gezegd dan gedaan. De aanval van de Patriots is ontzettend veelzijdig en zeer ingenieus. Het incidenteel opstellen van Hernandez als running back tegen de Broncos is daar een mooi voorbeeld van. Denver had geen idee hoe daar mee om te gaan en tegen de tijd dat ze dat wel uitgevogeld hadden was Hernandez 61 rushing yards rijker. Zo kan het gaan wanneer je één van de meest productieve NFL offenses uit de historie tegenover je vindt. Je probeert, je gist en gokt maar je blijft mistasten en voor je het weet kijk je tegen een achterstand aan van 3 touchdowns. Probeer dan maar eens het geloof te houden wanneer je quarterback Joe Flacco heet. Lukt je niet. Patriots over Ravens: 27-20
New York Giants @ San Francisco 49ers
De onbetwiste klapper van de Conference Round is natuurlijk het treffen tussen de Giants en de 49ers. Na de winst op Green Bay wordt New York door de experts overwegend gezien als favoriet, hoewel de meningen terecht enigszins verdeeld zijn. Dit is gewoon een heel lastig te voorspellen wedstrijd. We hebben het hier immers over twee teams die een jaar geleden nog hopeloos verloren waren gegaan in het reguliere seizoen. De Giants waren daar dit jaar ook heel hard naar op weg maar omdat Philadelphia te laat wakker werd en Dallas liever geen playoffs speelde, betraden Tom Coughlin’s mannen alsnog het walhalla van de postseason. Sindsdien zien we een heel ander Giants team. De defensie intimideert en de aanval is uitermate effectief en efficiënt. De winst tegen Green Bay was daar een direct uitvloeisel van. New York domineerde op Lambeau Field en dat was 4 of 5 weken geleden volstrekt onmogelijk geweest. Een fors deel van deze plotselinge verbetering van de Giants is puur toeval. De geschiedenis leert ons immers dat een team over een tijdsbestek van enkele weken niet drastisch kan verbeteren. What you see over 16 games in the regular season, is what you get in the playoffs. De logica dicteert in dat geval dat de Giants met iedere wedstrijd die ze spelen richting hun gemiddelde niveau gaan. Regression toward the mean, met andere woorden. Dat Giants gemiddelde is onvoldoende om de 49ers te verslaan, zo bleek bij het treffen in het reguliere seizoen tussen beide teams al.
In sport, en football zeker, speelt logica echter tweede viool achter geluk, momentum en wederopstanding (3 onderdelen die ik ook graag wil aandragen als excuses voor mijn 2 op 3 totaalscore in de voorbeschouwingen). Aan die cruciale elementen heeft het de Giants in hun twee playoff wedstrijden in elk geval allesbehalve ontbroken. Dat is geen sneer naar de Giants, hun prestaties staan terecht op een voetstuk, maar een simpele constatering op basis van het feit dat de Giants normaal gesproken niet winnen van de Packers op Lambeau Field. Althans, als we de logica volgen. Dat sport niet beslist wordt op basis van logica weten alle reguliere gokkers maar al te goed. Een combo weddenschap van 4 á 5 wedstrijden wordt altijd wel verpest door die ene complete verrassing die je stiekem wel een beetje zag aankomen maar niet naar durfde te handelen. Een combo met de Giants was en is bovendien altijd een slecht idee. De Giants kunnen de ene week een zeer lastige uitwedstrijd in Dallas winnen en de week daarop afgesmeerd worden door de Redskins. Dat laatste is mijn manier van zeggen dat ik eigenlijk niet geloof in de Giants en hun Super Bowl kansen. New York speelt nu al 4 wedstrijden achter elkaar op zeer hoog niveau en dat is dit seizoen een team record. Meer hoef je niet te weten over de Giants. Het moment van ineenstorting nadert. Dat kan bijna niet anders.
De 49ers zijn een fantastisch team (en mijn excuses voor het gebrek aan aandacht in dit stuk voor Harbaugh en zijn mannen maar ik ben na die heroïsche overwinning op New Orleans niet in staat mijn voorkeur voor San Francisco te verzwijgen wanneer ik meer dan 1 zin over ze schrijf. In other news; lijkt Alex Smith niet als 2 druppels water op Aaron Rodgers?) en hun defensie is uitermate geschikt om ‘postseason-Eli, Ahmad Bradshaw, Hakeem ‘the new Dream’ Nicks & Victor Cruz’ weer te laten lijken op hun oude, regular season zelve. Bovendien wil ik Vernon Davis nog minimaal twee keer zien huilen na beslissende scores, geknuffeld zien worden door Jim Harbaugh, horen zeggen dat zijn oude coach Mike Singletary hem het beslissende zetje naar de top heeft gegeven, waarna iedereen weer een excuus heeft om te kijken naar dat filmpje waarin Singletary als een mafkees tekeer gaat tegen Davis en de toenmalige 49ers en roept: ‘Cannot play with them, cannot win with them, cannot coach with them. Can’t do it’. Singletary voegde daar aan toe: ‘I want winners. I want people that wanna win.’ Of het nou dankzij of ondanks Mike Singletary is, de 49ers zijn winnaars geworden. Onder Jim Harbaugh hebben de 49ers bovendien de ingenieus verwoorde aanpak van Singletary eindelijk in daden uitgedrukt. ‘Our formula is this: we go out, we hit people in the mouth’. Dat is alles wat je weten moet. 49ers over Giants: 24-17
Reacties