Rolando McClain was Al Davis’ allerlaatste eerste ronde draftkeuze en één van de minst gewaagde van ‘Just Win Baby’ Al’s laatste jaren aan het roer van de Oakland Raiders. Davis selecteerde McClain als achtste in de draft van 2010 en dacht met hem een inside linebacker binnen te halen die zijn ‘front seven’ kon leiden en de abominabele runverdediging op peil zou brengen.
Het gebeurde niet en het was niet eens Al’s schuld. Rolando McClain had vrijwel alles wat je zocht in een ‘Quarterback of the Defense’. In college gaf hij, als First-Team All American, leiding aan de complexe defense van Alabama Crimson Tide’s coach Nick Saban en leefde hij volledig voor zijn sport. McClain had bovendien het perfecte lichaam en bijzondere footballinstincten. Niets stond een succesvolle NFL-carrière in de weg. Behalve McClain zelf.
Vanaf het moment dat hij prof werd, ging het bergafwaarts en stapelden de misdragingen en bijbehorende arrestaties zich op. Coaches vonden hem een vervelende klant, teamgenoten klaagden over zijn gedrag in de kleedkamer en op het veld bakte McClain er helemaal niets van.
De Raiders hoopten tweeënhalf seizoen lang tegen beter weten in op rehabilitatie en hadden er toen genoeg van. McClain werd in november geschorst voor zijn gedrag en vervolgens dit offseason geloosd door GM Reggie McKenzie, als onderdeel van diens grote schoonmaak in Oakland.
Baltimore Ravens GM Ozzie Newsome (die ook studeerde aan Alabama) gaf McClain een laatste kans. McClain beantwoordde dat vertrouwen met weer een arrestatie. Niet lang daarna kwam hij tot het dappere inzicht dat het beter was om te stoppen met football en zich “te concentreren op het op orde krijgen van mijn leven”. Word Rolando, word.
Deze column verscheen eerder in Sport Amerika Magazine
Foto: Getty Images
Reacties