Het leven van een NBA-speler is erg druk, vandaar ook dat de hoge lonen van de meeste spelers te rechtvaardigen zijn. Maar die drukte en bijgevolg zwaarte van het programma dat deze spelers moeten afhandelen, kan in bepaalde gevallen teveel zijn. Dit voorseizoen moesten we al afscheid nemen van Brandon Roy omwille van blessures en nu neemt ook TJ Ford op nog relatief jonge leeftijd afscheid van het basketball. Niet omdat hij het spelletje beu is maar omdat hij de pijn beu is.
Op 24 maart wordt TJ (Terrance Jerod) Ford 29 jaar. Normaal gezien zou hij op die leeftijd in de piek van zijn NBA-carrière moeten zijn. De realiteit is helemaal het tegenovergestelde: op 29-jarige leeftijd zal Ford NBA-speler af zijn door aanhoudende blessures, een gevolg van zijn zwakke ruggengraat. Hoewel Ford een gewone bankspeler was voor de Spurs en nooit een ster was, heeft zijn pensioen een zure nasmaak. Ford is na Brandon Roy de tweede speler die dit seizoen gedwongen moet stoppen met basketballen omwille van blessures, een trend die werkelijk niemand graag ziet komen.
Legende in Texas
TJ Ford begon zijn leven als basketballspeler in Houston, waar hij als trouwe fan Hakeem Olajuwon en zijn Rockets twee titels op een rij zag pakken. Hij ging er naar de Willowridge High School in Sugarland, waar hij het plaatselijke basketballteam naar een balans van 75-1 leidde, waaronder een ‘winning streak’ van 62 wedstrijden.
Maar nog voor hij kon kiezen bij welk ‘college team’ hij het liefst zou spelen, werd bij Ford een aandoening aan de ruggengraat vastgesteld: wervelkanaalstenose (http://nl.wikipedia.org/wiki/Wervelkanaalstenose). Hierdoor komen onder andere de zenuwen en het ruggenmerg in constante verdrukking, wat leidt tot pijn.
Ford liet zich echter niet uit zijn lood slaan en koos voor Texas University in Austin. Hij zou in twee seizoenen bij de Longhorns een fenomenale ‘college career’ neerzetten. In zijn eerste seizoen was hij goed voor gemiddeld elf punten en acht assists. Hiermee was hij de eerste ‘freshman’ die de NCAA leidde in assists per game. Een jaar later leidde hij de Longhorns in punten, assists en steals, op weg naar de eerste Final Four voor het team sinds 1947. Ford was goed voor gemiddeld vijftien punten en acht assists. Hij werd bijgevolg verkozen tot Naismith College Player of the Year en kreeg ook de John R. Wooden Award, dé twee meest prestigieuze prijzen voor een ‘college player’.
Als dank voor zijn bewezen diensten werd zijn truitje met nummer 11 vereeuwigd door de University of Texas. Ford was pas de vierde persoon en de eerste basketballspeler die deze eer mocht genieten. Hij opende bovendien de deur voor spelers als Kevin Durant en LaMarcus Aldridge in het NFL-gekke Texas.
Van hemel naar hel
De Milwaukee Bucks hadden in 2003 dringend nood aan een point guard en selecteerden daarom TJ Ford als achtste in de draft van onder andere LeBron James. De commentaar bij Ford was dat hij de dingen zag nog voor ze gebeurden, net als Magic en Bird. Hij zou dan ook onmiddelijk de startende point guard worden voor de Bucks. Ford tekende in zijn rookie seizoen voor gemiddeld zeven punten, bijna zeven assists en één steal, en werd geselecteerd voor het ‘All-Rookie second team’.
Maar Ford speelde slechts 55 wedstrijden en miste ook de playoffs omwille van…een blessure aan de ruggengraat. In een wedstrijd tegen de Timberwolves viel hij namelijk hard na een fout van Mark Madsen. De blessure die hij opliep was zo erg dat hij het volledige 2004-2005 seizoen moest missen. Hij werkte intensief met ex-speler John Lucas (onder andere Rockets met Hakeem) en leek bij aanvang van het volgende seizoen helemaal klaar voor een nieuw begin in de NBA. In de eerste wedstrijd van het seizoen was hij dan ook goed voor zestien punten, veertien assists en negen rebounds.
Ford eindigde het seizoen met gemiddeld twaalf punten, bijna zeven assist en meer dan één steal. En ook in de playoffs tegen de Pistons speelde hij erg sterk. De toen amper 22-jarige Ford leek dus op weg om zijn talent volledig te ontwikkelen maar de nieuwe coach van de Bucks, Terry Scotts, had andere plannen. Waar voorheen de Bucks een snel tempo speelden, wilde Scotts trager spelen met een focus op de ‘outside shooting’ van Michael Redd en de ‘inside presence’ van Andrew Bogut. Ford paste niet meer in het plaatje, ook al omdat Mo Williams beter ging spelen, en werd verscheept naar de Toronto Raptors in ruil voor Charlie Villanueva.
‘Speedy Ford’
Bij de Raptors werd Ford gepaard aan Chris Bosh en het klikte heel snel tussen beide spelers. Ford was goed voor gemiddeld veertien punten, acht assists en meer dan één steal, en leidde de Raptors naar winst in de Atlantic Division en hun eerste playoffs sinds 2002. In de verloren eerste ronde tegen de Nets was hij goed voor zestien punten en vier assist.
Gedurende het seizoen werd duidelijk dat Ford een neus had voor de ‘clutch’. Hij maakte namelijk een reeks belangrijke korven die leidden tot overwinningen voor de Raptors. Zo maakte hij de ‘game-winner’ tegen de Clippers (zie video), scoorde hij bijna elk punt in de verlengingen tegen de Trail Blazers en dat deed hij nog eens over tegen de Sonics. Aan het einde van het seizoen werd hij door Sports Illustrated verkozen tot snelste speler in de NBA, en dat op basis van een ondervraging van 271 spelers.
Ook het volgende seizoen leek Ford belangrijk te worden voor de Raptors. Maar hij moest al snel heel wat minuten delen met José Calderon en door een nieuwe blessure na een zware fout van Al Horford, verloor hij zelfs zijn basisplaats. Hij was nog goed voor gemiddeld twaalf punten, zes assists en één steal, maar zijn tijd in Toronto was ten einde door de vooruitgang van Calderon en zijn voortdurende blessures. Hij werd op de avond van de 2008 draft verscheept naar Indiana in ruil voor onder andere Jermaine O’Neal.
Trage aftakeling
Bij de Pacers kwam Ford opnieuw een situatie van ‘time sharing’ terecht. Het team had naast Ford namelijk ook een trade gemaakt voor Jarrett Jack. Ford startte het seizoen opnieuw als basisspeler maar door aanhoudende kleine blessures verloor hij die plaats aan Jack. Desondanks was hij goed voor een ‘career-high’ vijftien punten naast vijf assists en één steal, scoorde hij tegen de Knicks een ‘career-high’ 36 punten en was hij met geregelde tijdstippen ‘clutch’ voor de Pacers.
Van dan af ging het constant bergaf. Hij speelde de volgende twee seizoenen slechts 88 wedstrijden en zijn relatie met de Pacers verzuurde volledig. Ford wilde niet als backup spelen voor eerst Earl Watson en dan Darren Collison.
Ford keerde dit seizoen terug naar Texas, waar hij een contract tekende bij de Spurs. Maar al snel begon hij last te krijgen aan zijn hamstring en op 7 maart gebeurde hetgene waarvoor dokters hem al jaren hadden gewaarschuwd. Ford kreeg een elleboog van Baron Davis in de rug. Hij bleef minutenlang liggen op het parket en had zichtbaar pijn toen hij werd weggedragen.
Zijn reactie: “Als dit iemand anders is, is het een gewone spelsituatie. Maar bij mij, door mijn toestand, heeft een simpele elleboog in de rug een heel ander resultaat.” Niet veel later kondigde Ford op Twitter aan dat hij er op bijna 29-jarige leeftijd mee stopt door de aanhoudende blessures, iets waaraan hij ondanks alle waarschuwingen nooit aan had gedacht. “Ik denk dat niemand vroeg met pensioen wil gaan. Ik hoopte dat ik kon doorgaan tot men 34-36 jaar.”
Spijtig genoeg dwongen blessures de snelle Ford, een speler met een groot hart, tot een vervroegd pensioen. Hoe je het ook draait of keert, het blijft een droevig verhaal. Daarom wensen ook wij bij Sport Amerika hem het allerbeste in zijn leven na de NBA.
Voor wie zijn beste ‘buzzer beater’ nog eens wil beleven, check volgende clip (spoel door naar 1:25):
Foto’s: Getty Images
Reacties