NEW YORK – Het is een druilerige ochtend in Harlem. Koud, en winderig. Het is al 30 graden geweest deze week, maar daar is op deze ochtend weinig van te merken. Eigenlijk wel toepasselijk: in Harlem is het altijd wel een beetje droef.
Dit gedeelte van New York City mag dan bij Manhattan horen, maar van alle weelde van het culturele wereldcentrum maakt het geen deel uit. Harlem was oorspronkelijk de zwarte buurt, en dat is het eigenlijk nog steeds. Er zijn hier nog steeds meer fastfoodketens, kappers en goedkope juweliers dan luxe winkels. Er staan geen fiere wolkenkrabbers of architecturele juweeltjes. Vrijwel alles is simpel en oud en afgeleefd en uitgewoond. Mensen met geld wonen hier vrijwel niet.
Hier en daar loopt een blanke. De één besloot dat Harlem de nabijheid van het bruisende gedeelte van het eiland waard was, de ander werkt in een kantoor van een bedrijf dat te krenterig was wat verder zuidelijk werkruimte te huren.
Onder twee viaducten vlak aan de Hudson gebeurt iets bijzonders. Wat spelers van Chelsea die de moeite namen hiervoor op te staan, geven op een klein kunstgrasveldje een clinic aan twee dozijn jeugdspelertjes van FC Harlem. Morgen spelen Chelsea en Manchester City een oefenpot in Yankee Stadium, maar vandaag zijn ze hier voor de kinderen. De meeste deelnemers kunnen er niet veel van, maar dat mag de feestelijke sfeer niet drukken.
Ik babbel wat met de sympathieke Nathan Aké, een Hagenaar van net 18 die Feyenoord in 2011 voor Chelsea achterliet en dit seizoen mocht debuteren in het eerste. Met zijn korte, nette dreadlocks lijkt hij net een jonge Ruud Gullit, voordat die aan modieuze kapsels ging doen. Aké oogt niet heel anders dan de spelers van FC Harlem, maar terwijl hij weldra miljonair zal zijn, hebben de voetballertjes met de armoede van Harlem te kampen.
Op de wandeling terug naar de trein stop ik bij een voor New Yorkse begrippen piepkleine Starbucks. Ik kan dit oerblanke etablissement zelden links laten liggen. Ik ga met m’n broodje en thee zitten. Naast me is een Latino een bord aan het maken. Zijn dochtertje kijkt aandachtig. “Single disabled father,” schrijft hij. We raken aan de praat. Ze gaan in de metro een toneelstukje opvoeren. Zij gaat zingen. Ze hopen zo een paar dollar te verdienen, een paar dollar dichter bij hun ontsnapping aan Harlem.
Deze column verscheen eerder in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties