2016 was het jaar van het grote afscheid in de MLB. Een onaangekondigd, maar zeker niet onverwacht, afscheid van Alex Rodriguez. Een aangekondigd, maar beter dan verwacht, afscheid van David ‘Big Papi’ Ortiz. Een afscheid van een stokoud record van Pete Rose, al kon hij er maar moelijk mee leven dat Ichiro Suzuki nu meer hits verzameld heeft dan hij. Een afscheid van een piepjonge sterpitcher in wording. Een afscheid van 108 jaar titeldroogte aan de noordkant van Chicago. En, tot slot, een fascinerend afscheid van David Ross.
De laatste jaren is afscheid nemen een dankbaar onderwerp geworden in de honkbalsport. Langzaam maar zeker verwordt het laatste jaar van een superster tot het reisverslag van een rondreizend circus waarbij de teamprestatie simpelweg naar de achtergrond verdrongen wordt. Elke stap die de ster in kwestie in of om een honkbalstadion zet wordt in historisch perspectief gezet. Een farewell tour is de enige manier om recht te doen aan zijn nalatenschap. Vele cadeau’s worden uitgedeeld. De World Series-trofee zit er nimmer bij.
David Ross kreeg geen farewell tour. David Ross was nimmer een ster. Toen hij hij zijn intrede deed in de MLB in 2002 was hij al 25 jaar oud. Ouder dan zeven van de teamgenoten waarmee hij afgelopen nacht de World Series-titel vierde op dit moment zijn. Hij debuteerde bij de Los Angeles Dodgers, die hem al in 1995 hadden gedraft. Om dat feit in perspectief te zetten, zijn huidige concurrent Wilson Contreras was toen twee jaar oud, ploeggenoot Addison Russell was pas vijf maanden op aarde.
Ross paste in zijn jaren in de Big League eigenlijk nooit ergens bij. Hij tourde langs clubs en nam er genoegen met een klein salaris en een rol als tweede man. Soms zelfs als derde man. Het maakte hem niet uit. Hij genoot. En als sterpitchers als Bronson Arroyo of Jon Lester wat extra aandacht wilden? Dan stak hij graag een handje bij.
In Chicago kwam Ross bekend te staan als opa. Een gezellige oude man die komt kijken hoe zijn kleinkinderen het doen en koffie in het clubhuis drinkt na afloop. Iemand die vrolijk vertelt over vroeger en over alles wat toen beter was dan nu. Iemand die je niet te serieus meer moet nemen. Zijn farewell tour werd nog voor hij zijn naderende afscheid aankondigde door de jonge hongerige honden van de Cubs dan ook al direct omgedoopt in een #yearlongretirementparty. Grandpa Rossy stopte niet met honkballen, hij ging met pensioen.
David Ross beleefde zijn laatste jaar als honkbalprof zoals hij de andere veertien had gedaan, zonder poespas. Waar generatiegenoten Ortiz, Rodriguez en Suzuki de spotlights meer dan eens naar zich toe trokken beleefde hij in stilte zijn beste seizoen. In de play-offs was Ross bij 61 verdedigende acties betrokken. Slechts tien spelers vertegenwoordigden meer verdedigende waarde in het postseason van 2016. Van de toptien stond niemand minder dan 75 innings in het veld. David Ross speelde er 47.
Toch zal de catcher Ross vooral om zijn aanvallende dadendrang worden herinnerd. Als laatste daad zette hij er letterlijk een streep onder. En de eeuwige tweede man vertrok met de eerste prijs.
Look what the boys got me for my retirement pic.twitter.com/wtnE2WrWYV
— David Ross (@D_Ross3) November 3, 2016
Foto: Flickr The Commons
Dit seizoen kende 2,5 hoogtepnten:
1. Cubs winnen WS
2. Ichiro Suzuki 3000 hits
2,5 David Ortiz “Big PEDi” afscheid. Nooit helemaal 100% schoon verklaard
Vergeet niet dat hij überhaupt nog speelt alleen maar door John Lester, die de Cubs vroeg om hem in te huren. Grote kans als dat niet gebeurt was, hij twee jaar geleden al gestopt was na de WS en blessureleed bij de Red Sox.
Comments are closed.