De datum was 1 november 2015. De New York Mets keken in de World Series tegen een 3-1 achterstand aan versus de Kansas City Royals. Verliezen was geen optie en enfant terrible Matt Harvey leek de taak op zich te nemen om de Mets nog minstens één wedstrijd in leven te houden. De voorsprong in Game 5 bedroeg 2-0 in het voordeel van de Mets; Harvey had er acht sterke innings op zitten zonder ook maar één run weg te geven.
Toenmalig Mets-manager Terry Collins leek klaar om zijn closer Jeurys Familia in de negende inning binnen de lijnen te brengen. Harvey zat al aan de 101 pitches en leek rijp om vervangen te worden, maar The Dark Knight had andere gedachten. Hij moest en zou de wedstrijd zelf afmaken. Het was kenmerkend voor het karakter van de werper die zichzelf onaantastbaar achtte. Collins liet hem staan. Dit zou een beslissing blijken die indirect de ondergang van Matt Harvey inluidde.
Lorenzo Cain kreeg een vrije loop en Eric Hosmer sloeg hem binnen. Zodoende was de avond voorbij voor Harvey. Even later zou de avond ook voor de Mets voorbij zijn.
VERLIES
Na het gelijktrekken van de stand wonnen de Royals uiteindelijk na extra innings. Kansas City nam de World Series-trofee mee naar huis, terwijl de New York Mets achterbleven. Zonder prijzen, mar met de vraag ‘wat als Matt Harvey er wél was uitgehaald?’
Wat echter niemand had kunnen voorspellen, is dat Harvey ruim twee jaar later richting de uitgang zou worden geduwd voor Reds-catcher Devin Mesoraco.
HARVEY HYPE
Het is lastig voor te stellen dat Harvey nu in Cincinnati vecht om zijn carrière te redden. Vanaf het moment dat hij in 2010 als zevende werd gedraft door de Mets waren de verwachtingen hooggespannen. Terecht, zo leek in eerste instantie. Het jaar 2012 was namelijk een Mets-seizoen zoals de fans waren gewend: teleurstellend en anoniem. Hoewel R.A. Dickey zich verrassend genoeg ontpopte tot een ace en Jon Niese een degelijk seizoen beleefde, bleef de rest van de rotatie achter.
Waar ironisch genoeg Johan Santana vanwege blessureleed van het toneel verdween, gloorde er hoop aan de horizon met het oproepen van de dan 23-jarige prospect Matt Harvey. In tien rookie-starts kwam Harvey tot een 2.73 ERA. In al zijn statistieken (per negen innings) was hij vele malen efficiënter dan zijn collega-werpers.
Dit debuutseizoen werd opgevolgd door een nog sterker tweede seizoen; een seizoen wat de opmaat moest zijn richting een carrière als ace van de New York Mets. In vrijwel elke categorie behoorde Harvey tot de top vijf of top tien in Major League Baseball, totdat een blessure in augustus een einde maakte aan zijn opmars. Tommy John was het verdict de Dark Knight verdween een tijd van het toneel.
COMEBACK EN HET BEGIN VAN HET EINDE
Wat dat betreft is het verval in Harvey’s carrière uiterst curieus. Tijdens zijn comeback in 2015 wees niets erop dat het begin van het einde in zicht was. Sterker nog: de Mets haalden de World Series en Matt Harvey was daarin een integraal onderdeel met een 2.71 ERA in 28 starts en 189 innings.
Die innings waren overigens nog wel een punt van discussie, want zaakwaarnemer Scott Boras sprak publiekelijk uit dat zijn cliënt niet over de 200 innings heen mocht gaan vanwege zijn blessuregeschiedenis.
De play-offs kwamen er echter aan, dus nam Harvey deze eis zelf terug, Hij besloot door te gaan waar hij in het reguliere seizoen was gebleven. Hij deed dat met succes — tot op zekere hoogte. Uiteindelijk herinnert iedereen zich alleen maar het moment waarop Harvey weigert om de bal aan zijn manager te overhandigen. Dat hij na 2015 de NL Comeback Player of the Year werd, is dan ook niet iets wat menig volger zal herinneren aan dit seizoen van de Dark Knight.
Want daarna begon het verval…
MY ARM’S DEAD, MY SHOULDER’S DEAD
Ironisch genoeg won Harvey in 2015 de comeback-award met Prince Fielder, die daarna ook nooit meer de oude was en snel genoodzaakt was om zijn carrière een halt toe te roepen. Toch leek niets erop te wijzen dat Harvey dezelfde weg zou volgen. Toch werd 2016 vanaf het begin een nachtmerrie. De snelheid van zijn fastball ging hard omlaag, de strikeouts kelderden en zijn ERA steeg naar een onkarakteristieke 4.86.
Uiteindelijk bleek de schouder de boosdoener te zijn. Nna twee dramatische starts — waarin Harvey tot tweemaal toe niet de verder dan vier innings kwam — werd hij begin juli 2016 op de disabled list geplaatst. ‘Thoracic outlet syndrome’ was de diagnosis, wat direct een einde maakte aan zijn dramatische seizoen. “My shoulder’s dead, my arm’s dead, there is no energy there“, zo zou Harvey zeggen over zijn beslissing om onder het mes te gaan.
TWEEDE COMEBACK BLEEF UIT
Waar hij Tommy John surgery nog te boven kon komen, kon hetzelfde niet gezegd worden van zijn laatste schouderkwaal. Hoewel het gevoel in zijn arm en schouder terugkwam, bleven de goede resultaten uit.
Thoracic Outlet Syndrome is immers een gecompliceerde blessure. De kwestie is lastig te diagnostiseren en ook de gevolgen zijn vaak lastig te voorspellen. Simpel gezegd komt het erop neer dat de druk op de bloedvaten en zenuwen tussen de schouder en nek zo hoog is, dat er een gevoelloze arm of schouder kan ontstaan. Meestal wordt er tijdens een operatie een rib verwijderd, om de vaten en zenuwen meer ruimte te geven, waardoor de problemen zouden moeten verdwijnen.
Het is namelijk ook een blessure waarvan de gevolgen dus lastig zijn in te schatten. Chris Carpenter gooide na deze blessure amper meer, terwijl ook Shaun Marcum van het toneel verdween. Aan de andere kant is er ook Matt Harrison, die anderhalf jaar later nog een All-Star werd, waarna andere blessures hem terugwierpen en uiteindelijk ook uit de MLB deden belanden. Zowel Fangraphs als Beyond the Boxscore schreven over de blessure met bijna eenzelfde conclusie: hoewel bij iedereen het command lijkt weg te vallen — en er meer negatieve dan positieve voorbeelden zijn — is het niet per definitie een desastreuze blessure te noemen.
In het geval van Harvey lijkt het tot dusver echter wel desastreus. In 2017 ging hij op dezelfde slechte voet verder en dat seizoen bereikte zijn carrière een absoluut dieptepunt. Een jaar later — en met geen enkel zicht op verbetering — is Harvey uit zijn lijden verlost. Zijn nieuwe plek in de bullpen was geen succes en Harvey weigerde een terugzetting naar AAA. De Mets waren het zat: Harvey werd designated for assignment en op waivers geplaatst. De Reds namen contact op met de Mets en stelden een trade voor. Zes jaar na zijn sublieme debuut verdween de Dark Knight via de achterdeur richting Cincinnati.
EN NU?
Nu zit Matt Harvey dus in Cincinnati, bij een team dat al lange tijd aan het rebuilden is. Schijnbaar koestert de organisatie de hoop dat er toch nog wat in de tank zit bij de pas 29-jarige werper. Afgelopen vrijdag maakte hij zijn debuut in het grijs-rood van de Reds, tegen de Los Angeles Dodgers. Met vier innings en nul runs tegen viel het op papier alleszins mee. Harvey noteerde twee strikeouts en kreeg maar één hit tegen. Veel verontrustender is echter het feit dat hij slechts twee swinging strikes wist te genereren. De ervaren honkbalkijkers weten dat dit een slecht voorteken is: de stuff is er niet meer.
De tijd zal uit moeten wijzen of Harvey het echt weer op de rails krijgt en of het leven en werken in een andere, rustigere omgeving hem goed zal doen.
De kans bestaat echter dat ook in Cincinnati alles verder bergafwaarts zal gaan. Het zou een treurig einde betekenen voor de carrière van een werper wiens toekomst er ooit zo veelbelovend uit zag. Tegelijkertijd is het illustratief voor de keiharde honkbalwetten. Wanneer je arm het niet doet, kan je carrière snel voorbij zijn. Zelfs als je een enorme rij fotomodellen aan je arm hebt gehad en in de World Series hebt gepitcht. Zelfs als je Matt Harvey heet.
Coverfoto: Elsa/Getty Images
Het leveren kan hard zijn…..ook met een 7-digits banksaldo
Comments are closed.