World Series-winnaar. All-Star. Republikein. Videogame-ontwikkelaar. Analist. Kankerpatiënt. De vele gezichten van Curt Schilling en de gevechten die hem lijken te achtervolgen.
Curt Schilling behoeft geen introductie. Wie pretendeert iets te weten van de Major League Baseball, of überhaupt iets van Amerikaanse sporten, heeft de naam Schilling wel eens voorbij horen komen. Twee decennia lang was Curt Schilling één van de meest dominante pitchers van de MLB. Zeker in het huidige millennium, als startend werper van de Arizona Diamondbacks en de Boston Red Sox, wierp de in Alaska geboren honkballer zijn status als toekomstig Hall of Famer bij elkaar.
Toch is het verhaal van Curt Schilling niet het sterotype succesverhaal waar de Amerikaanse sportliefhebber zo dol op is. Geliefd door velen, ja, maar verguisd door hen zich niet kunnen vinden in zijn gedachtegoed. Waar de inmenging van de gemiddelde sporter stopt bij het doen van pr-technisch zeer wenselijk liefdadigheidswerk, daar heeft Schilling zich in het verleden laten gelden in de politiek en de entertainmentindustrie. Meer dan menig andere sporter stak ‘Schill’ zijn nek uit en ging hij het gevecht aan.
Schilling versus zijn lichaam
Curt Schilling meest fameuze gevecht staat los van zijn bezigheden buiten het honkbal om. Hoewel Schilling de grens van 200 geworpen innings meerdere keren ruimschoots overschreed, bleef zijn lichaam altijd zijn eerste en belangrijkste tegenstander. In zijn tijd bij de Philadelphia Phillies hielden ernstige schouderproblemen en daaropvolgend een operatie hem al eens lang aan de kant. Dit gevecht vond echter plaats in de kantlijn. Updates via de berichten over blessures en zo af en toe een artikel, meer niet.
Hoe anders zag dat plaatje er uit in oktober 2004. Gedurende het reguliere seizoen had Schilling al vaker last gehad van zijn enkel en aan de vooravond van de American League Division Series speelden die problemen weer op. Een dramatische prestatie in Game 1 was het gevolg en de Red Sox vreesden voor verdere deelname van ace aan het naseizoen. Artsen vonden echter een noodoplossing en voor het oog van alle camera’s en een miljoenenpubliek wierp Schilling, met een door bloed rooddoorlopen sok, de Boston Red Sox langs de New York Yankees in Game 6. Enkele dagen later herhaalde Schilling zijn huzarenstukje in Game 2 van de World Series, door de Cardinals zeven innings lang nagenoeg kansloos te laten.
De uitkomst van die wedstrijden is niet eens datgene dat Schilling hierbij het meest kenmerkte. Het waren vooral de vraagtekens bij de Red Sox zelf. Hoewel een kind had kunnen zien dat Schilling fysiek niet volledig in orde was, hield de werper naar Boston’s management en naar de buitenwacht toe altijd vol geen wedstrijd te hoeven missen. “Ik sprak hem enkele dagen geleden en hij maakt zich geen zorgen. Maar hij is zo’n vechter dat je dat eigenlijk niet echt kunt weten”, liet Red Sox-eigenaar John Henry daags voor de ALCS optekenen in de Boston Globe, nadat hem gevraagd was of hij dacht dat Schilling fit genoeg zou zijn om te pitchen in de Bronx.
Het overwinnen van de enkelblessure op weg naar het ultieme succes is een prachtig honkbalverhaal, maar stopt voor de gemiddelde kijker bij het beeld van Schilling en de Red Sox die de World Series-trofee omhoog houden. Voor Schilling zelf kreeg de heroïek nog een vervelend staartje. De enkelproblemen hielden aan en Schilling moest toezien hoe hij in 2005 weinig kon betekenen voor de regerend kampioen, die dat jaar in de ALDS door de White Sox werden gewipt.
In 2006 werd Schilling 40. Zo sterk als in 2004 en de jaren daarvoor was het werkpaard niet meer, maar het feit dat hij ook als veertiger nog steeds werd aangemerkt als één van Boston’s belangrijkste werpers zegt genoeg over zijn natuurlijke fitheid. Toch begonnen de jaren meer en meer te tellen. Achteraf mag het een klein wonder genoemd worden dat Schilling zichzelf fit én op niveau wist te krijgen voor de playoffs van 2007, die hem zijn tweede titel met de Red Sox en derde World Series-ring in totaal opleverde.
De sporter Curt Schilling verloor het gevecht van zijn lichaam pas op 42-jarige leeftijd, toen duidelijk werd dat nieuwe schouderproblemen niet meer overkomen zouden worden, na heel 2008 al niet in actie te zijn gekomen voor de Boston Red Sox. Zijn actieve carrière leidde in 2013 en 2014 nog niet tot een plaatsje in de Hall of Fame, maar de kans dat daar de komende jaren nog verandering is zeker aanwezig.
Lees verder in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Slechte titel zeg! In hele artikel niks over die verwijzing naar kanker…
Staat toch gewoon in het atikel?
Dat gedeelte staat in het restant van het artikel, dat je kunt lezen in het Sport Amerika Magazine van afgelopen woensdag. Link staat erbij. Overigens is er weinig over bekend, anders dan dat hij kanker heeft en inmiddels geopereerd is. Wat voor kanker, wat voor stadium, etcetera, is niet bekend gemaakt.
Comments are closed.